Geachte heer Kazaltzis, beste Jani,

Jaren geleden maakte buurvrouw Flora me attent op het bestaan van een 'koddige janet' die op VIJF met veel misbaar Vlaamse kleerkasten leeghaalde en de inhoud doorgaans als 'enkel goed voor de container' bestempelde. Daarbij schrok hij er naar verluidt niet voor terug om zijn slachtoffers ongezouten met fysieke onvolkomenheden als 'bierpens', 'love handles', 'dikke tetten' of 'een massief gat' te confronteren.

Op die manier maakte ik onder zachte dwang kennis met de vrouwenzender, en zag ik met groeiend ongeloof hoe in Zo man zo vrouw een hyperkinetische kwetternicht ongeremd verbouwereerde medemensen de mantel uitveegde. "Met dit topje zie je eruit als een zwanger nijlpaard."

Terwijl ik me verbaasd afvroeg waarom niemand hem op een paar muilperen trakteerde - er wordt tegenwoordig voor veel minder gevochten - herinnerde ik me dat je al eerder aan mij was verschenen. Als nobele onbekende was je ooit lid van een merkwaardig vijfkoppig homogezelschap dat in het potsierlijke De heren maken de man haveloze hetero's overviel om hen na een spectaculaire make-over als elegante gentlemen af te leveren. Ik weet zelfs nog hoe je als aankomende BV samen met Marleen 'Simonneke' Merckx voor het legendarische Celebrity Shock naar India werd gestuurd om er enkele dagen in bittere armoede te slijten.

Ook destijds al vond je alles 'bweikes', 'fuck' en 'oooooh my god', en keerde je tot overmaat van ramp - de weg naar de top loopt nu eenmaal niet altijd over rozen - terug met een hardnekkige infectie die volgens de 'vakpers' te wijten was aan... rattenpis.

Toen heb ik je een brief geschreven waarin ik je een enerverende eendagsvlieg noemde. Het zoveelste vluchtige curiosum in het uit schone schijn opgetrokken media-universum, waarin afwijkend gedrag niet zelden belangrijker geacht wordt dan talent.

Intussen weet ik natuurlijk beter. Je zoemt tegenwoordig immers zo oorverdovend luid dat ik je bijna niet meer weggezapt krijg. Maar dat hindert niet. Al is het maar omdat ik naast een hoge tolerantiegrens voor televisionele onzin ook een oprecht respect heb opgebouwd voor bizarre buitenbeentjes die erin slagen zich op geheel eigen wijze vanuit het niets een weg naar de top te banen.

Jij bent zo'n selfmade schermgezicht, Jani. Opgegroeid in het multiculturele Waterschei als kind van Griekse migranten en voorbestemd om je als maatschappelijk werker nuttig te maken. Daar kwam niets van, omdat je onderweg van het rechte pad afdwaalde en er na een korte carrière als gogodanser steeds meer van overtuigd raakte dat je de mensheid grotere diensten kon bewijzen door als zelfverklaard profeet van de goede smaak vestimentaire zondaars fatsoenlijk te kleden. Herboren als telegenieke en hypercommerciële stijlgoeroe, die de heilige oorlog verklaarde aan driekwartbroeken, fleeces - "Al vriezen mijn tieten eraf, zo'n ding trek ik nooit aan" - crocs en witte sokken in sandalen. Een man with a mission met het hart op de tong die zich - "Het is precies of die vrouw drie dagen diarree heeft gehad en het er nog in hangt" - alles kon permitteren omdat er toch niemand echt kwaad werd. Als flamboyante nieuwkomer altijd 'proper op zijn eigen' en onberispelijk in het pak. De schalkse 'divo' met streken en maniertjes die (over)enthousiast met zijn voorliefde voor de Griekse beginselen koketteert.

Een gouden combinatie blijkbaar, want je werd meteen zo onstuitbaar voortgestuwd in de vaart der volkeren dat je voornaam een merk werd en jij een sterrenstatus bereikte waar de meeste van je collega's hun hele carrière vruchteloos naar smachten.

De rest is geschiedenis. Je groeide in geen tijd uit tot een vleesgeworden guilty pleasure en mijn grondige afkeer heeft al lang plaatsgemaakt voor oprechte bewondering.

Ik leerde je beter kennen toen je in Heylen en de herkomst uitgebreid in hart en ziel liet kijken en je onwennige reisgezel meetroonde naar de homoclubs op Mykonos. Maar ik ontdekte ook de fijne man achter de façade die plots een stuk minder fake leek dan op het scherm.

Sinds je als van de pot gerukte Picasso-kenner je opwachting maakte in De Biker Boys, durf ik me zelfs een ontluikende fan te noemen van de steeds salonfähiger wordende paljas die gekke bekken trekken tot kunst heeft verheven en op onnavolgbare wijze zichzelf en gebakken lucht kan verkopen.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Op de Boekenbeurs verzeilde ik ooit geheel toevallig in het zaaltje waar je samen met Katja Retsin stijladvies gaf, en vorig jaar kwam ik je er opnieuw tegen, terwijl je vol overgave je nieuwste bestseller De 10 geboden van Jani aan de man en vrouw probeerde te brengen. Een bedreven handelaar in goede luim en vrolijke scherts die voor iedereen een vriendelijk woord en/of een knipoog in de aanbieding had.

Goed bezig. The sky is the limit. Je hebt het lucratieve gat in de markt gevonden en mogen je kassa's uitbundig blijven rinkelen. Zeker nu je langzaam maar zeker evolueert tot een gehaaide media-ondernemer die zijn bekendheid weldra extra mag verzilveren als het uithangbord van maar liefst drie stylingacademies.

Zelf zal ik lessen noch workshops volgen, maar ik blijf wel een trouwe klant van het waanzinnige Jani gaat... Doorzichtig volksvermaak vol kreetjes en gefluister dat vooral mikt op onverholen leedvermaak met een anders- geaarde medemens die al bang wordt van zijn eigen schaduw. Je moet het toch maar doen om enkel met je bruisende persoonlijkheid van een tot op de draad versleten format een kijkcijferkanon te maken.

Geamuseerd zag ik hoe je in Zimbabwe doodsangsten uitstond bij de simpele aanblik van nijlpaard en olifant, en als een otter lag te zweten in je broussebedje, bang voor naderende vieze beesten. Leuke televisie, waarbij het verstand zonder risico op nul kan worden gezet. Ik was er geamuseerd getuige van hoe denkbeeldige spoken je de stuipen op het lijf joegen. Nooit zag ik een grappiger coureur die in een niet bepaald modieus koerspak en met roze helm mee mocht trainen met de grote Tom Boonen.

Maar het meest verkneukelde ik me, toen je het als huilende aspirant-paracommando bijna in de broek deed en als 'gelegenheidsmama' nauwelijks raad wist met jengelende en allerlei afvalstoffen uitscheidende peuters. Grote klasse, Jani. Meer moet dat soms niet zijn.

Daarom kijk ik nu al uit naar het volgende avontuur van een uniek typetje dat altijd authentiek lijkt omdat het nu eenmaal enkel zichzelf kan spelen. Mag ik je bij deze van harte nog veel baanbrekende en volksverheffende programma's toewensen? Iemand moet er tenslotte voor zorgen dat Vlaanderen kan lachen en er een beetje fatsoenlijk bij loopt.

Sowieso blijf ik met plezier naar je kijken en hoop oprecht dat je nog lang gespaard mag blijven van vervelende ouderdomsverschijnselen als rimpels, kaalheid en hangtieten. Dat zou helemaal geen gezicht zijn.

Met hartelijke groeten

Je vriend Jules