Vervreemding en beklemming in Palestijns drama

Regisseur en scenarist Najwa Najjar zet in haar debuutfilm culturele geplogenheden en landschappen dik in de verf. Land en natie zijn dan ook volkomen verweven met het particuliere verhaal van het pasgetrouwde koppel Arabische Christenen, Zaid en Kamar, in Oost- Jeruzalem.

Het zit Kamar als verse bruid niet mee. Zaid is een olijfboer in Ramallah en zijn familie dreigt de gronden kwijt te geraken aan Israëlische kolonisten. Niet lang na hun huwelijk wordt Zaid administratief opgepakt en het lijkt er sterk op dat de Israëlische troepen dit deden om de familie onder druk te zetten het land zonder verzet over te geven. De terugkomst van een naar Libanon verbannen danscoach maakt het er emotioneel niet makkelijker op. En met Zaid achter de tralies dreigt in de relatie de vervreemding al gauw op te treden.

Muziek en beelden zijn functioneel in de naar een plaatselijke dans genoemde Pomegranates and Myrrh, maar niet alle vertolkingen zijn even overtuigend. Najjar weet wel goed de beklemming op te roepen die niet alleen een onderdrukt volk beheerst, maar ook een jonge vrouw in een cultuur waar emancipatie nog niet aan zijn kinderschoenen toe is. Gelukkig kan er nog gedanst worden.

Dit is een politiek, maar ook persoonlijk gedreven film die Najjar moest maken om er zelf niet het bijltje bij te leggen. Het moet gezegd dat de surrealistische situatie waarin de Palestijnen verkeren op zijn minst opzienbarend blijft. En sinds 1947 of 1967, afhankelijk van welk point-of-no-return je verkiest, is ze vaker uitzichtloos dan hoopvol geweest. Najjar vroeg zich af hoe mensen in haar regio nog naar de cinema konden gaan en wilde met deze film daarop het antwoord geven. Doorheen haar milde realisme priemt er toch enige hoop.