Strijd op leven en dood

Joaquin Rodriguez wist perfect wat hem te doen stond in de op één na laatste Dolomietenetappe. "Hesjedal de genadeklap geven." Want 30 seconden, wat stelde het voor? "Niets, met het oog op die vlakke slottijdrit over 30 kilometer", begreep de kleine Spanjaard. "Zaterdagavond moet dat verschil op zijn minst twee minuten bedragen. Of ik kan dat roze op mijn buik schrijven."

Aanvallen, dus. Op zijn terrein. Lange, steile stukken waarop het pocketklimmertje in hem het best tot zijn recht komt. "Met Basso of Scarponi als mogelijke bondgenoten", zag Purito het al voor zich. "Ik kan me niet voorstellen dat Hesjedal, met zijn lichaamsbouw en gewicht (70 kilo, Rodriguez weegt er 58, JDK), kan standhouden. Normaal moet hij op dat soort cols door de mand vallen."

Was dat even een grove misrekening, zeg. Achter de rug van Roman Kreuziger, die zijn bleke Giro nog gauw wat mocht bijkleuren, loste de lange, lenige Canadese ex-mountainbiker uit Victoria, Vancouver Island, de 'maglia rosa' op Manghen, Lavazè en Pampeago van geen vin. Rodriguez maakte het zijn rivaal ook niet bepaald moeilijk. "Ik zat zelf op mijn limiet", gaf hij achteraf toe.

Wie dat duidelijk niet deed was Michele Scarponi. Drie gortdroge, kort opeenvolgende demarrages fijnden de nog ruime verzameling tenoren uit tot een keurgroep van negen, later zes. En op twee kilometer van de top versnelde Hesjedal zowaar zelf. Rodriguez kroop, kreunde en... kraakte. Alleen Scarponi klampte nog aan.

Partner in crime

Rodriguez leek in de kwieke Pozzovivo alsnog een 'partner in crime' te vinden, maar toen Hesjedal de onfrisse entente op anderhalve kilometer van de finish in de mot kreeg, verdapperde hij een tweede keer. Dat kostte de kop van Scarponi. Van dan af was het een gevecht voor elke seconde. "Ik wist dat het vandaag dé dag was", klonk het na afloop bloednuchter, maar vooral doodmoe. "I showed myself. Ik deed wat ik moest doen. En dat blíjf ik ook doen de volgende dagen. In de hoop om zondagavond uit te komen op het hoogste trapje van het podium."

Zeventien seconden. Een peulschil is het, na 3.255 kilometer Giro. Rodriguez' nachtmerrie lijkt zich onvermijdelijk te zullen voltrekken. Al geeft de Spanjaard niet op. Tenslotte draagt niet Hesjedal, maar hij nog altijd het roze. "In plaats van te lossen, leerde Hesjedal me een lesje", knikte hij. "Er zat power op zijn demarrage, niemand die er een antwoord op had. Als hij zaterdag zó tekeer gaat op Mortirolo en Stelvio, wordt het bijzonder moeilijk voor mij om deze Giro te winnen. Maar het 'duivelskoppel' haalde in het verleden al wel vaker grote kampioenen onderuit. Hij snijdt het slotweekend aan als grote favoriet. Maar ik blijf in mijn kansen geloven. Bij de minste fout die hij maakt, zal ik toeslaan."