Drake geeft geen concerten, hij host zinderende clubavonden ★★★☆☆
Drake maakt geen pop, hij is pop. Drake doet niet aan concerten, maar aan triomftochten. Drake doet niet aan setlists, maar aan wolken dopamine met de levensduur van een nicotine-high. Champagnepapi, aartsbisschop van de aandachtseconomie, gaf in Antwerpen een show in de selfie-stand – een show vóór en dóór u.
De ‘Drake-vloek’ is al jaren zeer berucht in de sportwereld. Een selfie met de monotone croon-rapper staat garant voor jammerlijk op je bek gaan tijdens de eerstvolgende match (en naar verluidt vijf jaar slechte seks). Zo ging Serena Williams verrassend onderuit in de halve finale van de US Open in 2015, werd UFC-enfant terrible Conor McGregor van zijn titel beroofd door Khabib Nurmagomedov, miste Sergio Agüero van Manchester City een penalty in de kwartfinales van de Champions League en verloor onze eigen Romelu Lukaku halverwege maart na een Insta-momentje met Toronto’s very own zijn twee eerstvolgende matches. Enfin, naast sporters blijken ook Sportpaleisen niet imuun!
Aanvankelijk had de Canadees twee shows in Antwerpen op de planning. Met de stille trom werden die shows gereduceerd tot één show. En zelfs voor die ene show kreeg hij de stoelen niet gevuld. Toegegeven: de zeitgeist helpt ook niet erg mee. In een klimaat waarin de hiphophits van vandaag al voor het weekeinde over datum zijn en we worden murw geslagen met een onmetelijke hoeveelheid gratis content, vallen negentig knaken voor een avondje met Aubrey wellicht net buiten de begroting. Zeker als u ook thuis naar één van de 600 Instagram-livestreams had kunnen gluren.
Maar soit, het mocht de pret niet drukken. Vak ‘Oranje’ rook naar Dior-parfum. Op de tribune paradeerden blote benen in Louboutin-schoenen en werd de champagne die door Instagram-modellen met bontjassen was besteld, betaald door gladde praatjesmakers met smaakvolle dunne kettingen en een verse opscheer. Drake geeft geen concerten, hij host zinderende clubavonden.
Euphorische waanzin zonder cohesie
Waar de meeste artiesten hun set doorploeteren, op weg naar de apotheose, het moment van herkenning, De Grote Hit, spartelde Drake in het Sportpaleis in een rivier van hitlijst-klimmers, meme-vriendelijke zomer-bangers en Spotify-dominerende oorwurmen. Het resultaat: uitpuilende clusters, rappe montages en ‘best of’ compilaties van tien jaar Champagnepapi. ‘Started From The Bottom’, ‘Jumpman’ en ‘Know Yourself’ waren mozaïeken van drank doorweekte herinneringen en tijdens ‘Elevate’, ‘Energy’ en ‘Yes Indeed’ (van Lil Baby) werd met gebalde vuist, tranen in de ogen en het enthousiasme van een opgefokte Jack Russel van Insta-story naar Insta-story geklikt. Euphorische waanzin zonder cohesie.
“Willen jullie meer horen? Of niet? Want er zijn nog veel meer hits hoor! Veel meer!” Drizzy skipte door zijn oeuvre als een irritante dronkaard die zich op een huisfeestje de aux-kabel heeft toegeëigend. ‘Crew Love’, ‘Trophies’, ‘Over’, ‘HYFR’ en ‘The Motto’ verklapten dat hij eigenlijk al tien jaar over dezelfde onderwerpen ouwehoert. En dát is wellicht zijn grootste gave: dezelfde sentimenten, thema’s en (dikwijls kleinzielige) emoties keer op keer verpakken in een vers cellofaantje. Daarom voelt iedere nieuwe single als een verre herinnering, als iets vertrouwds. Drake heeft zich in het DNA van hiphop genesteld en is altijd één middelmatige plaat verwijderd van een Grammy.
Het feit blijft dat Aubrey Graham – gisteravond gedrapeerd in een lederen Louis Vuitton-bodywarmer – de internationale rapgame al tien jaar lang in een genadeloze wurggreep houdt. Na Lil Wayne is hij veruit de meest invloedrijke rapper van het afgelopen decennium. Drake maakt geen pop, hij ís pop. Hij heeft met z’n blote klauwen de grenzen die hiphop voordien omlijnden nagenoeg weggevaagd. Noem hem een parasiet, een kosmopoliet, of simpelweg een kind van het wereldwijde web. Zijn dominantie maakt hem zowel transmitter als vacuüm voor zijn inspiratiebronnen. Dancehall, afrobeat, New Orleans-bounce, UK funky en Latin trap – komt het uit Drake’s keel? Dan is het een hit. Was het jouw hit? Nu is het Drake’s hit.
De beste
‘Controlla’, ‘Work’, ‘Hotline Bling’. Geef de man een skelet van een beat met een mistroostige baslijn en hij maakt er een chocoladereep van. Maar vijfhonderd van die repen in twee uur? Het was Drake’s feestje en hij trakteerde, dus vooruit. Nee – het was ‘ons’ feest. Bij een Drake-show staan immers de fans centraal. Op het podium – in feite één groot LCD-scherm ter grootte van een compact straatvoetbalveld – rende hij een eindeloze estafette met zichzelf. Kwispelend, hijgend en zwetend gaf hij zich over aan het publiek, maar zodra de focus – bijvoorbeeld tijdens een intense faux-r&b versie van ‘Passionfruit’ – té veel op hem kwam, klikte hij op de selfiestand en zagen wij onszelf op de grote schermen. “Ik zou graag willen dat jullie vanavond een nieuwe vriend maken. Kijk eens naast je en geef een vreemde een hand.”
Een wervelwind van spektakel – nostalgie, vuurwerk, drones, confettikanonnen en vliegende sportauto’s (geen metafoor!) – werd ingezet om ons te overtuigen van het feit dat anno 2019 technische superioriteit en kaartverkoop geen drol te maken hebben met de beste zijn.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
