COLUMN

Het was een dubbeltje op zijn kant. Sandy heeft zeker een rol gespeeld in de tweestrijd. Slotsom: Obama won het pleit. Hij heeft nu veel puin te ruimen en niet alleen vanwege Sandy. Amerika is een extreem verscheurd land. Mijn dochter woont in Houston. Ze vertelt me dat de Texanen de voorbije weken aan het hamsteren geslagen zijn. Ze hamsteren wapens. Ze zijn bang dat Obama II de wapenwet zal aanpakken. Veel Belgen hebben een baksteen in de maag, maar verhoudingsgewijs beduidend meer Amerikanen koesteren hun Smith & Wesson.

Zelfs de zwarte gemeenschap stond deze keer niet eendrachtig achter Obama. Ze konden zijn standpunt over het homohuwelijk niet pruimen. Ook in het land van Obama's vader - Kenia - reageerden mensen zeer afwijzend. Religie en maatschappij zijn nog een heikel punt waarvoor geen simpele oplossingen bestaan.

Dat de Amerikaanse buitenlanden vrijwel eendrachtig voor Obama kozen, veroorzaakt scepsis in de VS zelf. In de VS een verkiezing winnen met openlijke waardering vanwege Frankrijk en onder publieke afkeuring van de kant van Israël, is een revolutie op zich. De Joodse gemeenschap voelt zich bedreigd. Een probleem bovenop voor Obama II. En dan zijn er de schrijnende armoede, de vele daklozen, de verscheurde steden. Verscheurd tussen de haves die veel hebben en de havenots die veel tekort komen. Een onwezenlijk gebrek aan solidariteit. Ieder voor zich en niemand voor ons allen. Hulp in zover die in de grondwet is voorzien. Stigmatisering alom. Het is een complexe aandoening die niet met een simpel recept te genezen valt.

Misschien kunnen we ervan leren. Obama zal in de eerste plaats moeten verzoenen. Maar hoe doe je dat als haat extreme vormen aanneemt? Antwerpen is bijzonder klein bier vergeleken bij Obama's Amerika. Toch zullen we de lessen kunnen gebruiken. De grimmigheid van een duale maatschappij staat heel België te wachten. 2012 bracht het voorgerecht, maar het hoofdgerecht van 2014 zal het bipolaire karakter van dit land veel nadrukkelijker nog blootleggen. Onze politici zijn het grondig met elkaar oneens over de oplossingen om uit de crisis te geraken. Terwijl we wellicht álle remedies nodig zullen hebben om nog maar een begin van oplossing te hebben.

Nederland heeft zich op een lichtend pad begeven. Het heeft zijn redelijkheid en zin voor compromis teruggevonden. PvdA en VVD gaan de strijd aan en geven de taboes op. Na de verwarrende periode Wilders mag dit vertrouwen wekken. Op blijkbaar beschaafde wijze hebben de twee basisstrekkingen van de Nederlandse samenleving eerbaarheid gevonden.

De voorbije formatieweken in Nederland zijn vrij beschaafd verlopen en misschien is dit wel de democratie op haar best. De Nederlanders gingen de dialoog aan met hun politici, vormden zich met kennis van zaken en veel ontvankelijkheid voor uiteenlopende meningen een mening. Deze verschilde netto behoorlijk van de publieke opinie zes maanden tevoren.

De verkozenen zijn de verantwoordelijken geworden die handelden binnen hun mandaat. De kiezer zal over een paar jaar opnieuw de kans krijgen om hun werk te beoordelen. Evenwel: intussen neemt de verkozen Nederlander zijn verantwoordelijkheid. Een staaltje durven. Een staaltje kunnen. Laten we hopen dat we in België door een gelijkaardig proces gaan in de aanloop naar de verkiezingen van 2014. De grootste stad van Vlaanderen mag zich geroepen voelen het goede voorbeeld te geven. Het zal sterke schouders vragen om uit het Belgische moeras te geraken. Een dikke nek en veel kapsones zijn niet voldoende.