Philippe Gilbert wint Parijs-Roubaix: ‘Ik wilde winnen na een lange vlucht, zoals Museeuw’

Zijn vierde monument is binnen. Na de Ronde van Lombardije (2009, 2010), Luik-Bastenaken-Luik (2011) en de Ronde van Vlaanderen (2017) won Philippe Gilbert gisteren Parijs-Roubaix. Hij versloeg de verrassende Duitser Nils Politt vlot in de sprint. Zijn prestatie is ongezien in het moderne wielrennen. De laatste renner die vier monumenten op zijn palmares mocht schrijven, was Sean Kelly in 1986 met zijn zege in Milaan-Sanremo. Liefst 33 jaar wachten was het tot Gilbert aansloot. Alleen levende legendes Rik Van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck deden nog beter en wonnen ze alle vijf.

Je was een renner voor de Ardennen, nu heb je de Ronde en Parijs-Roubaix gewonnen. Waar komt die omslag vandaan?

Philippe Gilbert: “Het klopt dat mijn kwaliteiten tien jaar geleden elders lagen. Ik was een puncher. Ik heb daar in het begin gretig gebruik van gemaakt door zo veel mogelijk van dat soort koersen te winnen. Maar ik kreeg tien jaar geleden ook dat gekke idee om alle monumenten te winnen. Ik heb het in 2017 aangedurfd over te stappen naar de ploeg die de absolute nummer één is in de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Dat was voor mij de enige kans om mijn doel te realiseren.

“Velen zeiden toen dat het onmogelijk was. ‘Kasseiklassiekers, dat is niks voor jou.’ Maar kijk, het is erg snel gegaan. In 2017 won ik de Ronde van Vlaanderen en nu is daar Parijs-Roubaix. Ik ben een andere renner dan tien jaar geleden. Ik kan het amper geloven. In sport is nu eenmaal alles mogelijk. Ik nader, stap voor stap, bij mijn droom om de vijf monumenten te winnen. Ik ben erg trots.”

Hoe anders had jouw carrière er zonder dat plan uit gezien?

“Misschien had ik dan vijf keer de Amstel gewonnen, twee keer Luik-Bastenaken-Luik. Belangrijker vind ik het om zo veel mogelijk verschillende races te winnen. Vorig jaar won ik voor het eerst de GP Isbergues. Daar was ik erg blij mee.

“Ik heb ook leergeld betaald. Vorig jaar dronk ik te weinig in Parijs-Roubaix. Tien minuten in de race was ik niet goed en in die tien minuten was mijn koers voorbij. Ik weet ook nog dat de kasseien elkaar heel snel opvolgden, dat ik volstrekt niet meer wist waar ik was. Dit keer wist ik exact waar de kasseien lagen, hoe ze erbij lagen en hoelang het duurde. Ik kende de bochten, ik kende het terrein. Die ervaring heb je nodig. 

“Ik heb vier keer de Amstel gewonnen. Dat komt omdat dat mijn trainingsparcours is. Negentig procent van de renners rijdt verloren in de Amstel, ik weet altijd waar ik ben en waar het naartoe gaat.”

Je was geen favoriet voor Parijs-Roubaix. Vorige week ben je nog ziek uit de Ronde gestapt.

“Dat gaf me wel een zeker gevoel voor revanche. Ik was erg ontgoocheld dat ik moest opgeven in de Ronde. Ik had hard gewerkt, de vorm was er. De nacht voor de Ronde heb ik niet geslapen, ik was ziek en weet niet hoeveel kilo lichter ik zondagmorgen aan de start stond.

“Ik ben naar Monaco teruggekeerd. Ik heb een paar dagen gerust en woensdag ben ik weer gaan trainen, zes uur in het bergachtige achterland van Nice. Er zijn geen bergen in Parijs-Roubaix, maar ik heb bergen nodig om goed te trainen. Ik voelde dat de vorm niet weg was en dat gaf me vertrouwen voor Parijs-Roubaix.”

Welke plaats krijgt deze overwinning in Roubaix in jouw palmares?

“Moeilijk te zeggen. Voor mij telt ook hoe ik won. Als jonge renner keek ik op naar Johan Museeuw, die vaak won na een lange vlucht. Michele Bartoli won Luik-Bastenaken-Luik na een aanval op La Redoute. Frank Vandenbroucke, nog zo’n coureur. Ik heb geprobeerd om hen te kopiëren. De tweede keer dat ik de Ronde van Lombardije won, was na een lange vlucht met Michele Scarponi. In de Ronde van Vlaanderen heb ik vijftig kilometer alleen op kop gereden. Ik heb het in Parijs-Roubaix ook zo geprobeerd.”

Op het einde bleef je alleen met Politt over. Hoe zeker was je over je winstkansen?

“Ik ken Politt, hij is een moedige renner. Vorig jaar zaten we voorbij het Bos van Wallers al een keer samen in de ontsnapping. We vonden elkaar op minder dan zeventig kilometer voor de streep en in de finale weer. Hij doet zijn beurten aan de kop, zo konden we het verschil maken. We hebben vol gas gereden en niet gerekend. We verdienden het alle twee om te winnen.“

Je ontdeed je voorbij Carrefour de l’Arbre al van favoriet Peter Sagan.

“Sagan is een renner die zich erg moeilijk laat lezen. Je ziet niet wat hij voelt, of hij goed is of slecht. Je moet Sagan tot het uiterste drijven. Er zijn maar weinig renners die dat durven, ik wel. Als je een renner niet tot het uiterste dwingt, zul je nooit weten wat hij wel en niet kan.”

Het gebeurt niet vaak dat je in tranen bent na een overwinning.

“Ik heb vaak gewonnen met een grote voorsprong. Dan weet je dat je gaat winnen, je bouwt het op in je hoofd. Dat kon nu niet. Ik moest sprinten, pas honderd meter voor de streep zag ik dat Politt me niet meer zou bedreigen.”

Je hebt nu vier monumenten gewonnen. Dan blijft er maar één meer over.

“Ik moet niet te ver vooruitkijken. Volgende week is er de Amstel, daarna Luik-Bastenaken-Luik. Dat is doenbaar, de vorm is daar. Voorlopig denk ik niet verder dan dat.”