Piet Huysentruyt geeft het roer van restaurant Likoké aan z’n zoon en hoopt op een opening in Zuid-Afrika: “Ik zet bewust een stap achteruit”

Exact zes jaar nadat hij zijn restaurant Likoké in Les Vans opende, beloond werd met een Michelinster en bij Gault-Millau een plaats kreeg in de groep van vijftig beste restaurants in Frankrijk, zet de 56-jarige tv-kok en sterrenchef een flinke stap opzij. Zijn zoon Cyriel neemt op 28-jarige leeftijd mee het roer over. Een logische stap, want vijf jaar geleden al ging hij in het restaurant van zijn vader aan de slag als sommelier. De voorbije maanden kocht hij zich in in de zaak. Er is nog meer nieuws van het Huysentruyt-front. Als zoon Cyriel ‘ja’ knikt, wil Piet straks zes maanden per jaar in Zuid-Afrika een tweede ‘Likoké’ openen. Als zaakvoerder, niet langer als chef-kok. En vooral om het jonge Likoké-team de dooie maanden tijdens de winterperiode een extra uitdaging en vooral werk te verschaffen.

Het is vrijdagavond, even voor zeven uur. In het Franse Les Vans, midden in de Ardêche, heet gastheer Cyriel Huysentruyt zijn klanten officieel welkom in de Likoké. Tv-kok en sterrenchef Piet Huysentruyt gaf in het tussenseizoen in alle stilte het roer door aan zijn ambitieuze (en enige) zoon.

Het is wennen om Piet alleen maar in de achtergrond bezig te zien. Het heeft ook voordelen. Hij maakt tijd om te genieten van het vernieuwde en zeer uitgebreide degustatiemenu. Een feest vol smaakbommetjes voor alle zintuigen in deze culinaire tempel. De internationaal getinte batterij koks, onder leiding van de jonge chef Anthony Stoop en sous chef Guido Nino Torres, heeft de dromen van Piet perfect vertaald. Tegenover ons zit de chef-kok te glunderen.

‘Hier zit inderdaad een bijzonder gelukkige Piet. Echt waar. Ik kan het niet hard genoeg roepen. Ik heb mijn lange leven lang tegen mijn twee kinderen gezegd dat ze nooit in de horeca moesten stappen. En kijk, nu heb ik een zoon die de stap toch gezet heeft. Vanaf nu is het Piet en Cyriel. Aan de trap kijkt Walter, mijn vader, met strenge blik naar wat Cyriel vanaf nu hier uitsteekt. De cirkel is dus meer dan helemaal rond. Ik heb de fakkel van de familie doorgegeven. Met Cyriel is de toekomst verzekerd. Da’s leuk ja. Maar het belangrijkste voor mij is dat Cyriel vooral gelukkig is’, maakt de tv-kok duidelijk.

‘Piet-de-duivel-doet-alles, is niet meer. Voortaan is het Piet-de-trainer’, licht Huysentruyt toe. ‘Ik wil de coach zijn van een succesteam. De succestrainer van de Likoké. Het is nu aan de ploeg om te scoren. Ik voel me heel erg goed in die nieuwe functie. Ik zie dat de zaak goed geleid wordt en kan dus stilaan wat meer achterover leunen. Toegegeven, vijf jaar geleden was deze stap absoluut onmogelijk geweest. Onbespreekbaar zelfs. Nu pas besef ik dat ik gelukkig moet zijn dat ik een zoon heb die dit wil doen. En dat ik hem voluit kan vertrouwen. Er is rust en sereniteit over mij gekomen. Rare woorden voor Piet Huysentruyt, ik weet het. Maar het is zo…’

‘Ik ben erg tevreden dat Likoké niet langer een puur Vlaams Piet Huysentruyt-verhaal is. Al blijft de Vlaamse passage belangrijk voor ons. We zitten nu al 60 procent Vlamingen, veertig procent Fransen. Elk de helft zou beter zijn. Zeker voor de niet-vakantiemaanden. Want in de vakantie heb je uiteraard veel vakantiegangers die een ommetje maken om hier gastronomisch te komen eten. Voor de die hards organiseren we nu in het voorjaar een aantal ‘quatre mains’-avonden, waarbij de wereldtop, met o.a. de Spaanse driesterrenchef Quique Dacosta en Nick Bril van The Jane, Viki Geunes en Regis Marcon mee komt koken. Topavonden en telkens volle bak. We moeten alleen maar laten weten wie komt, en een, knip later zit de zaak vol’, doceert Piet. ‘Maar, de winterperiode is altijd een probleem geweest voor ons. Vorig jaar hebben we de winter overbrugd door met de hele Likoké-ploeg een culinaire wereldtrip te maken en pop-ups te doen in o.a. Japan en Zuid-Afrika. Eerder hebben we getracht om Vlamingen ook in de wintermaanden naar de Likoké te lokken, maar, dat is nooit geluk. Het werkt gewoonweg niet. In de winter is hier niemand. En komt er niemand. Punt. We openen nu Likoké zes maanden per jaar. En, eerlijk, mijn grootste droom is om de rest van het jaar een restaurant te openen in Zuid-Afrika. Maar het is aan Cyriel en zijn Likoké-brigade om dat avontuur aan te gaan. Ik heb niet meer de kracht en de energie. Ik wil wel met alle mogelijke inzet en middelen Cyriel helpen als die dat avontuur met zijn equipe wil aangaan. Als chef met een Michelinster ben je ginds de koning van het fornuis en ben je er de koning op aarde. Het zou mijn allerlaatste grote avontuur zijn dat ik tot een goed einde wil brengen. Eerlijk, een beslissing om het te doen is nog niet gevallen, maar het zou de ideale en logische stap zijn. We hebben nog geen datum gepind, maar jaren moeten en kunnen we niet wachten. Als het kan, zal het snel gebeuren. Cyriel is hier mede-aandeelhouder. Die structuur kan ook in Zuid-Afrika. Maar nog eens, het is aan hem om het initiatief te nemen. En heeft hij me nodig, dan zal ik voor hem klaar staan’.

‘Het werd tijd dat er opvolging kwam’, vertrouwt Piet ons toe. ‘Mijn lijf is op. Echt waar. Fysiek is dit een genadeloze business. Ik heb mijn hele leven elke dag dubbele dienst gedraaid. Van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht gewerkt. Dat is een dubbel leven. En ik heb daarnaast nog een leven in de media bijgenomen. Mentaal ben ik nog steeds een jong veulen, maar fysiek is het vat leeg. Mijn gewrichten kraken, zitten vol artrose. Het gevolg van te veel werk en te veel stress. Ik moet het vandaag rustiger aandoen’.

‘Ik heb ook heel lang niet gezien dat ik een vervelende, oude zaag geworden was. Tot mijn échte vrienden mij consequent niet meer met Piet aanspraken, maar met ZeurPiet of KlaagPiet. Dat was een serieuze wake upcall. Ik ben jaren niet gelukkig geweest. Het was nooit genoeg. Terwijl er niemand op deze wereld zo gelukkig had moeten zijn als ik. Ik heb, zo besef ik nu, een formidabel leven gehad. En kan ik met open blik weer naar de toekomst kijken’.