Van der Poel over knotsgekke ontknoping: “Wij kregen niets mee. Tot we die laatste bocht uitdraaiden...”

Met zijn rechterhand greep hij naar zijn hoofd. Schuddebollend vloog Van der Poel op de Rijksweg over de finish. Ongeloof temidden het Nederlandse delirium. ’Neen, neen… dit kan niet waar zijn’. Waarna hij net achter de bocht languit neerzeeg op het asfalt, in trance, happend naar adem. Het kostte de wereldkampioen veldrijden een handvol minuten om te bekomen — “ik had zelfs geen kracht meer om mijn armen in de lucht te steken”. De eerste kus was voor… mama Corinne.

Voldoende tijd voor ons om dit heel even te kunnen vatten. De eerste Nederlandse zege in de Gold Race na een ‘droogte’ van liefst achttien jaar — Erik Dekker was in 2001 de laatste. De tweede noorderbuur ook pas na Michael Boogerd (1999) die de Amstel won in de nationale kampioenentrui. Van der Poel is met Freddy Maertens (1976) en Philippe Gilbert (2011 en 2014) ook de enige renner die de Brabantse Pijl en de Gold Race in hetzelfde jaar wint. Na Jan Raas (1982) en Olaf Ludwig (1992) ook pas de derde renner die de dubbel Dwars door Vlaanderen (ééndagskoers)-Amstel realiseert. En met zijn 24 jaar en 92 dagen de op één na jongste laureaat van ‘Nederlands Mooiste’ in 35 jaar. Jacques Hanegraaf was in 1984 23 jaar en 129 dagen oud.

En zeggen dat die versnelling op de Gulperberg, op 43 kilometer van de finish, niet bepaald de slimste ‘move’ leek. “Dat was het achteraf ook niet”, knikte Van der Poel. “Het leek me een uitstekend moment om te anticiperen. Ik hoopte een paar jongens mee te krijgen, om vervolgens goed gepositioneerd de Kruisberg over te komen. Hét cruciale punt op het parcours toch.” Maar enkel Gorka Izagirre volgde. “Zo jammer”, vond hij. Het duo werd opgeslorpt en gecounterd door Alaphilippe en Fuglsang. Van der Poel miste de goeie vlucht. Daar had het in elk geval alle schijn naar. “Ik hield me koest en probeerde te recupereren voor de finale.”

De enige, juiste beslissing. Want het zorgde ervoor dat Van der Poel op het einde nog wat reserve hield. Net voor de Bemelerberg ging hij opnieuw. “Voor een dichte ereplaats, in het beste geval het podium”, redeneerde hij. Nu kreeg hij wel volk mee. “Eén minuut, bedroeg onze achterstand. Niemand in het groepje die nog in de zege geloofde. Ook ik niet. Dus dacht ik: ik spaar me tot die laatste bocht en spurt dan nog een keer voluit.” Voor alle zekerheid polste hij op drie kilometer van de streep nog eens. ‘Wie ligt er precies voorop? En hoeveel bedraagt de bonus?’ “Niemand vanuit de volg- of radiocommunicatiewagen die me een sluitend antwoord kon geven. Op tv was het wellicht duidelijk in beeld, maar wij kregen niets mee. Toen we die laatste bocht uitdraaiden, zag ik de koplopers op de Rijksweg tot mijn eigen stomme verbazing een honderdtal meter voor ons uitrijden. Dan ben ik ‘aangegaan’ op 300, 400 meter van de finish. Van véél te ver, eigenlijk. Blijkbaar was ik de enige die nog alles-of-niks durfde spelen. Winnen of verliezen. Ik werd er voor beloond. De wind speelde daarbij een belangrijke rol, denk ik. Zijwind mee. Het maakte dat ik mijn snelheid tot op de streep kon aanhouden.”

Terwijl hij het vertelde, kon Van der Poel het nog steeds niet geloven. “Ik besef het allemaal niet zo goed, neen. (lacht) En dat overkomt me niet vaak. Om eerlijk te zijn: dit gevoel had ik nooit eerder.» Of het niet zonde is dat hij met dit vormpeil niet kan doortrekken tot en met Luik-Bastenaken-Luik? “Neen. Dat is nog een totaal andere wedstrijd. Ik voelde me vandaag ook niet zo goed tijdens de eerste koershelft. Die eerste warmte — het was toch 25 graden — deed me wat pijn. Maar toen het wat sneller ging, zag ik toch enkele grote namen parkeren. ‘Oké’, dacht ik. ‘Ik ben hier niet de enige die het moeilijk heeft’.” Toch is het een signaal, volgens Van der Poel. “Ik ben nu een beetje aan rusten toe. Of liever: verhuizen, want ik ga met mijn vriendin Roxanne samenwonen in ’s-Gravenwezel. Bij toch dat ik er even tussenuit zal zijn en kan herstellen van het hectische, beladen voorjaar. Een goeie week toch. Dan haal ik de mountainbike van stal. Want over een maand wacht al de eerste Wereldbekermanche in Albstadt.”