Zo’n honderd jaar geleden pakten ze puistjes aan met droog ijs om de pukkels te bevriezen. In de jaren 30 werden gels op basis van benzoylperoxide populair. Die moesten ertoe leiden dat poriën minder makkelijk verstopten en de groei van bacteriën afremde. Tot op vandaag worden beautyproducten met dit bestanddeel verkocht om puistjes te minimaliseren. In datzelfde decennium werd ook gist in combinatie met water gedronken om het probleem van binnenuit aan te pakken.

In de jaren 40 tot de jaren 60 werden UV-lampen gezien als wondermiddel voor wie last had van puistjes, inmiddels weten we uit verschillende onderzoeken dat deze straling een rol speelt in de ontwikkeling van huidkanker. Vanaf midden vorige eeuw, slikten dames en heren met acne soms ook antibiotica om het kwaaltje tegen te gaan.

Acne = oké

Vanaf de sixties werden DIY-kits met stoom voor thuis populairder, gevolgd door een kuur met vitamine A in de seventies (die droge huid kon veroorzaken) en de agressieve Roaccutane in de eighties (die ongeboren baby’s kon aantasten). In de jaren negentig maakten we kennis met hele gamma’s, speciaal ontwikkeld voor de puistgevoelige tienerhuid. In het nieuwe millennium volgden de duurdere behandelingen op maat waarbij puist per puist wordt aangepakt of cortisonespuiten worden ingeschakeld bij cystaire acne.

Vandaag proberen we van puisten verlost te geraken door een uitstekende gelaatsverzorging, bestaande uit specifieke producten en allerlei maskertjes, maar zijn er ook steeds meer bloggers en beroemdheden die bewijzen dat puistjes gewoon opduiken en ze eigenlijk helemaal zo erg niet zijn.