Start to marathon: “Hoe de marathon mijn lichaam veranderd heeft”

Dat dacht ik dus ook. Maar in praktijk valt dat mooi tegen. Op 9 maanden tijd ben ik welgeteld 300 gram afgevallen. Driéhonderd gram. Dat is het gewicht van twee bananen, of de reservelader van mijn fototoestel. Het verschil tussen wel of geen ontbijt die ochtend. Ben ik teleurgesteld? Nee, want echt onverwacht is dat niet. Die marathon kwam er omdat ik vastbesloten was de 42,195 kilometer te lopen, niét omdat ik wilde afvallen. Ik sportte immers al een paar jaar regelmatig, en mijn gewicht vond ik prima zo. In samenspraak met mijn begeleider hebben we er dan ook bewust voor gekozen om mijn voedingsschema zo op te stellen dat mijn gewicht min of meer status quo zou blijven. Missie geslaagd? Ik denk het wel. Al zijn er wel heel wat andere veranderingen waar die marathon verantwoordelijk voor is.

Strak plan, zo trainen voor een marathon en vervolgens ‘s zomers met die bikinibody op het strand pronken. Alleen even rekening mee houden dat dat niet op sandalen of blote voeten zal zijn. Want die poezelige voetjes zullen nooit meer dezelfde zijn. Lange duurlopen zijn eigenlijk een steeds terugkerend trauma: je voeten krijgen bij elke stap een directe klap te verwerken, en dat voor 20 tot 40 kilometer lang, waardoor het weefsel onder de nagel beschadigd raakt en er een bloeduitstortingen ontstaan. Lang verhaal kort: de nagel wordt blauw of zwart, en valt na een tijdje gewoon uit. Om te vermijden dat collega-strandgangers ook een terugkerend trauma oplopen, hou je die voeten dus beter uit het zicht. Kunnen we dan vanaf nu allemaal massaal sokken in sandalen weer hip maken? Mijn innerlijke fashionista dankt u.

Als het dan toch over bikini’s gaat: die kunnen ook naar de kringloopwinkel. Met dank aan lange duurlopen en iets te strakke sportbeha’s zijn mijn ribben ondertussen verwoede verzamelaars van een collectie schuurplekken, waarvan ik nog steeds vurig hoop dat het geen littekens worden. En alsof dat nog niet voldoende oorlogswonden zijn, staan ook mijn benen permanent onder de blauwe plekken dankzij de foamroller. Bij deze dan ook even zwart op wit voor wie mij deze zomer ergens op het strand tegen het afgetakelde lijf loopt: nee, ik word thuis niet mishandeld.

Vóór de marathon startte ik met 10,46 kilogram lichaamsvet, en 39,34 kilogram vetvrije massa (spieren en vocht). Na de marathon? 11,09 kilogram lichaamsvet, en 38,43 kilogram vetvrije massa. Kortom: de illusie dat ik geen gewicht had verloren, maar wel aan spiermassa had gewonnen, was snel doorprikt. Hoe dat komt? Niet omdat ik hartstochtelijk in de chocolade ben gevlogen (oké, misschien ook een beetje), maar omdat lopen je spieren blijkbaar afbreekt. Wie een halfuurtje gaat joggen in het park hoeft daar niet bang voor te zijn. Als je net als ik echter regelmatig twee uur lang loopt, kan dat wel het geval zijn. Het lichaam onttrekt dan een deel van de calorieën aan je spieren, waardoor de spiermassa kleiner wordt. Bovendien zullen de spiervezels inkrimpen om ze beter en efficiënter te laten functioneren. Kortom: hoe langer je loopt, hoe smaller en slanker je spieren. Mijn vetpercentage dat omhoogklom van 21% naar 22,4% is dan ook een logisch gevolg. En een jammerlijk, dat ook.

Misschien zit de spinning er voor iets tussen, maar mijn kuiten zijn wél vrij gespierd. Op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daardoor in omvang zijn toegenomen en quasi elke broek dus gezellig op driekwartlengte blijft hangen. Sorry Jani. Ik kan er écht niét aan doen.

Mijn hartslag daalde van een gemiddelde rusthartslag van 57 slagen per minuut in 2018 naar een gemiddelde rusthartslag van 52 in 2019. Niet zo gek, want door te sporten train je namelijk ook je hart. En hoe beter het hart getraind is, hoe sterker en groter het wordt. Er wordt dan per hartslag meer bloed door het hart gepompt, en je kan dezelfde inspanning leveren met minder hartslagen. Kortom: hoe lager je hartslag, hoe beter je conditie. Ik onthou vooral: ook de wetenschap bevestigt dat ik een groot hart heb.

Ik vermoedde het al toen de trappen naar de vergaderzaal op het dak de voorbije week verdacht vlotjes gingen, en de tests wijzen het ook uit. Ten opzichte van voor het hele marathonavontuur is mijn basisconditie lichtjes gestegen, maar de grootste vooruitgang boekte ik in mijn intensievere uithouding. In sportjargon: mijn anaerobe drempel is verhoogd en maximale uithouding is aanzienlijk toegenomen. In mensentaal: ik kan makkelijker aan een hoger tempo lopen. Nu alleen nog volhouden.

Dat was het dan. Mijn marathon-avontuur. Bedankt aan iedereen om iedere week te volgen, voor jullie succeswensen en de gezellige mails. Uiteraard gooi ik de (sport)handdoek nog lang niet in de ring, en blijf ik vrolijk verder lopen. En daarover schrijven, want ik heb de smaak te pakken. Wie mijn trainingen en doelen wil blijven volgen kan dat vanaf nu niet alleen op Strava, maar ook op www.sophieloopt.com. En wie weet tot aan de finish van de volgende marathon!