Of de schoen nu twee weken of één avond voor 6 december wordt gezet, de traditie zelf is al jaar en dag oud. “In de vijfde eeuw verschenen de eerste teksten over het zetten van het schoentje”, zegt Rita Ghesquière, emeritus hoogleraar literatuurwetenschappen. “En zelfs daarvoor was de traditie er eigenlijk al, maar dan zonder het schoentje zelf. Toen boeren hun laatste vruchten oogstten, legden ze die op de schouw om de heilige - toen een Germaanse god - te bedanken voor het goede jaar. En om hen gunstig te stemmen, zodat het volgend jaar weer een rijkelijke oogst zou volgen.”

Waarom aan de schouw? Omdat het dé weg was naar buiten om met de goden in contact te komen, redeneerden ze. “Maar naarmate niet meer iedereen in de landbouw werkte en mensen in de stad geen vruchten hadden, bracht de wortel in de schoen een alternatief voor de heilige, vandaag Sinterklaas. Dat schoentje was ook het symbool voor de persoon die in het huis woonde: Ik ben het, ik verwacht hier een geschenk voor mij.”