Dezer dagen worden opvallend veel kinderen als vermist opgegeven op sociale media. Maandag een meisje van zestien, woensdag twee kinderen van twaalf en nog een meisje van zeventien. Omdat het geen officiële opsporingen zijn, delen we hier hun identiteit niet mee.

Maatschappelijk trauma

Sinds de verdwijning van Julie, worden die posts massaal gedeeld. Massahysterie of een normale reactie? “Eigenlijk gaan we als samenleving door een soort collectief trauma. Mensen plooien terug op zichzelf en denken vooral aan wat ze zelf kunnen doen. Een bericht delen is een van die zaken die ze kunnen doen. We zien dat vaker na een zaak die veel media-aandacht krijgt”, vertelt Nel Broothaerts van Child Focus. “We zijn ook blij dat mensen onze opsporingen massaal delen. Dat heeft effect, je ziet dat nu bij Julie en je zag dat ook bij Jihane, het meisje dat verdween op de markt in Anderlecht. De politie heeft dat toen ook gecommuniceerd en ook de familie van Julie bedankt de samenleving voor het massaal delen. Mensen voelen zich dus goed bij het delen van zo’n bericht.”

Enkel officiële opsporingsberichten

Maar de medaille heeft ook een keerzijde. Veel zelfgemaakte en misschien niet altijd correcte opsporingsberichten doen eveneens de ronde. “Wij raden echt aan om enkel de officiële berichten te delen. Als we bij een vermissing geen opsporing versturen, heeft dat zijn redenen. Bij elk vermist kind maken we samen met de politie, het parket en de familie de afweging. Soms is het beter om te flyeren dan om via sociale media te gaan. Een kind dat van huis wegloopt bijvoorbeeld, kan zichzelf zien op een bericht en nog extremere middelen gaan nemen om niet gevonden te worden. Dat moeten we vermijden. En het is niet omdat we geen opsporingsbericht lanceren, dat er niet gezocht wordt en er geen dossier is.”

Een opsporingsbericht kan ook tot te veel tips leiden, klinkt het. “Soms heeft de politie al enkele bruikbare tips die ze moet uitzoeken. Maar als er een opsporing verspreid wordt en er komt een massa tips bij, moeten die allemaal worden uitgezocht. En daar is gewoon geen mankracht voor. Het is dus niet altijd even efficiënt. We hameren er dan ook op enkel de officiële berichten te delen. Als er dan een kind wordt teruggevonden, verwijderen wij het bericht en wordt die persoon of die familie er ook niet meer mee geconfronteerd.”

LEES OOK. Nabestaanden proberen drama nu een plaats te geven: “Bedankt aan iedereen die hielp zoeken”

LEES OOK. Onze journaliste maakt zich kwaad: “Julie was niét op de verkeerde plaats. Ze kwam de verkeerde kerel tegen. En die had daar niet mogen zijn”