"Apartheidsstaat" versus "progressief land": hoort het Songfestival thuis in Israël?

De voorbije dagen hebben verschillende groeperingen en artiesten opgeroepen tot een boycot van het Songfestival, wegens de Israëlische politiek ten opzichte van de Palestijnen. In deze opinie kruisen een voor- en tegenstander de degens over de kwestie.

opinie
Gamal Cheddad vs. Hans Knoop
Gamal Cheddad is politicoloog en deed veldonderzoek in Israël en de Westelijke Jordaanoever. Hans Knoop is Nederlands Journalist en oud-correspondent in Israël voor AVRO.

Waarom niet

Het is heel contradictorisch van voorstanders om te zeggen dat we niet kijken naar wie het gastland is omdat het event an sich apolitiek is. Het is even hypocriet als het organiseren van een evenement voor de strijd tegen kanker in één van de gebouwen van een tabaksproducent.

Deze Europese evenementen zijn een grote politieke zege voor Israël omdat het op internationaal toneel al jaren streeft naar een betere imago en zijn reputatie als illegale bezetter en apartheidsstaat wil verdoezelen. Achter Israël als gastland staan als voorvechter van mensenrechten is ronduit beschamend en hypocriet.

De publieke opinie moet weten dat Israël niet zo heilig is als het wordt voorgesteld en evenementen zoals het Eurosongfestival misbruikt wordt voor het normaliseren van de Israëlische apartheid en het witwassen van misdaden tegen de Palestijnen. Als voorvechter van mensenrechten en het internationaal recht kan je niet achter het Eurosongfestival in Israël staan.

Lees verder onder de afbeelding.

Nederzettingspolitiek

Ook vandaag niet ver van Tel Aviv waar het Eurosongfestival plaatsvindt, is de Israëlische overheid bezig met het verdrijven van Palestijnen in de bezette Palestijnse gebieden inclusief Oost-Jeruzalem. Op dagelijkse basis worden Palestijnen vernederd, gearresteerd, geëxecuteerd, uit huizen gezet en militair onderdrukt.

En de Gazastrook is nog steeds na meer dan tien jaar totale blokkade de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Als het over Israël gaat, zijn wij geneigd om als Europeanen - voorvechters van het internationaal recht en mensenrechten - onze ogen te sluiten voor de immense wandaden, staatsterreur en systematische schendingen van mensenrechten en het internationaal recht. 

Achter Israël als gastland staan als voorvechter van mensenrechten is ronduit beschamend en hypocriet

In de politieke discours die elke regering sinds 1967 gevoerd heeft, is duidelijk te merken dat de bezettende macht zich niet wil terugtrekken uit de bezette Palestijnse gebieden. De Israëlische overheid voert een nederzettingenpolitiek en wilt zich juist verder en dieper binnen de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem vestigen.

Sinds 1948 is Israël actief bezig om het ideologische gehalte van hun politiek beleid in praktijk om te zetten. Israël wil vooral de demografische overwicht van de Palestijnen reduceren en de Joodse aanwezigheid en meerderheid verzekeren. Diezelfde tendens is ook in Oost-Jeruzalem te merken waar op zeer hoog tempo Palestijnen plaats moeten maken voor kolonisten die in hun huizen komen wonen. Israëli’s en Palestijnen mogen er niet van hetzelfde openbaar vervoer gebruikmaken.

In Hebron was ik zelfs getuige van straten die in twee delen afgebakend zijn waar de ene kant enkel door joodse kolonisten bewandeld mag worden. Ook worden overal wegen aangelegd enkel toegankelijk voor joodse kolonisten. 

Israël gelooft niet in de “tweestatenoplossing” omdat het heel veel heimwee heeft naar het Bijbels Groot-Israël van 3000 jaar geleden. Dit betekent dat Israël er alles aan doet om de grenzen permanent te verleggen en de Bijbelse Judea en Samaria – het huidige Westelijke Jordaanoever – voor eeuwig in te lijven. 

Joodse supprematiewet

Naast een koloniaal project is Israël in praktijk ook een apartheidsstaat. Zowel in Israël als in de bezette Palestijnse gebieden onder Israëlische militaire controle worden methodes van etnische segregatie toegepast. Dit jaar nog verklaarde de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu dat zijn land er niet is voor al zijn burgers, maar enkel voor het Joodse volk.

Het jaar voordien in 2018 keurde het Israëlisch parlement  - de Knesset – een Joodse suprematiewet goed. Deze Natiestaat-wet houdt in dat Israël als de natiestaat van het Joodse volk is en dus alle Palestijnen in Israël tweederangsburgers zullen blijven. Omdat Israël streeft naar een Joodse natiestaat énkel voor joden is het geen verrassing dat we op het terrein bewijzen terugvinden die kenmerkend zijn voor een apartheidsstaat. Je zou dus voor minder een land willen uitsluiten. 

Discriminatie en racisme is geïnstitutionaliseerd in de Israëlische samenleving

Daarnaast zij er nog andere Israëlische praktijken die ons aan de toenmalige apartheid in Zuid-Afrika doen denken. In Israël leven nog miljoenen Palestijnen die tijdens de genocide voor de oprichting van de staat Israël in 1948 gekozen hebben om niet te vluchten maar te blijven. Tot op vandaag maakt de Israëlische overheid weliswaar meestal subtiel een onderscheid tussen joden en niet-joden. Zo zijn er voor niet-joden verschillende overheidsbanen ontoegankelijk.

Alle banen met een sterke sociale status gaan naar leden van de bevoordeelde groep die de joodse Israëli’s zijn. Misdaden gepleegd tegen de niet-joden worden door het justitieel apparaat niet of minder aangepakt of zelfs in sommige gevallen door Israëlische politici aangemoedigd. Discriminatie en racisme is geïnstitutionaliseerd in de Israëlische samenleving en effectiever wanneer het stilzwijgend gebeurt en de mensen het niet weten. 

Waarom wel

Een geassocieerd lid van de EU

Voor alle duidelijkheid: Israël is een geassocieerd lid van de EU en geniet binnen de EU een geprivilegieerde status. Dat lidmaatschap verkreeg het nadat het midden jaren negentig de Oslo-akkoorden had geaccepteerd en instemde met de zgn. tweestatenoplossing. Niet alleen werd voor Israël de gemeenschappelijke markt geopend, maar het land werd gelijktijdig lid van álle Europese agentschappen zoals bijvoorbeeld het Europees Ruimtevaart Agentschap, Europol, UEFA en de Europese Broadcast Unie (EBU). 

Lees verder onder de afbeelding.

Geen apartheidsstaat

Eenieder die Israël vergelijkt met het Zuid-Afrika ten tijde van de Apartheid is ofwel te kwader trouw of ontbeert zelfs de geringste feitenkennis. Tegen Zuid-Afrika bestond een door de Verenigde Naties opgelegde algemene boycot. Ook op het gebied van sport en cultuur. De wijze waarop selecties in dat land tot stand kwamen van bijvoorbeeld vertegenwoordigende sportteams deugde van geen kant. Hoeveel anders is dat in Israël!

In Tel-Aviv is er geen sprake van discriminatie van Arabieren en Palestijnen

Een Arabische inwoner van Israël kan het nationale songfestival winnen en uitkomen namens die staat op het Eurovisiesongfestival. Arabische sporters zitten in Israëlische nationale teams. In vrijwel elke voetbalclub in Israël zitten ook Arabische spelers.  Er treden Arabische acteurs op in Israëlische gezelschappen en er zijn Arabische opperrechters. Enkele jaren geleden won de transgender Dana International namens Israël eveneens het Eurovisie Song Festival. In welk Midden-Oosters land zou dat mogelijk zijn geweest? In Gaza en tal van Arabische staten zou een transgender publiekelijk opgehangen zijn!

Tel Aviv, de meest progressieve stad van het Midden-Oosten

Het festival vindt nu plaats in Tel Aviv. Dat is de meest liberale en progressieve stad van het gehele Midden- Oosten, zoal niet van geheel Azië. Van discriminatie van Arabieren of Palestijnen is geen sprake. Wees niet verbaasd als de technische realisatie van het festival mede in handen is van een Arabier en als iemand van de Belgische delegatie of VRT om welke reden ook in een ziekenhuis terecht mocht komen, moet hij niet verbaasd zijn door een Arabische arts te worden behandeld. De infame campagne tegen Israël is hypocrisie in het kwadraat. 

De acties tegen Israël zijn infaam en zonder meer te diskwalificeren als antisemitisch

Enige dagen geleden merkte een Nederlandse Eurovisiewinnares nog eens fijntjes op dat zij het festival in 1969 won in Madrid. Spanje zuchtte toen onder de fascistische dictatuur van Franco. Niemand heeft toen waar dan ook in Europa tegen het houden van het songfestival daar geprotesteerd. De acties tegen Israël zijn infaam en volgens de ook door België vorig jaar geaccepteerde werkdefinitie van de International Holocaust Rememberance Alliance (IHRC) zonder meer te diskwalificeren als antisemitisch!

Copyright 2019 The Associated Press. All rights reserved.

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen