Elke week fileert mediawatcher en tv-criticus Jules Hanot de ­wondere wereld van de media: Oeverloos gezwets, infantiele spelletjes en chaotische partnerruil

Bij het zwembad van een luxevilla op Gran Canaria stonden vijf goed van poten en oren gedraaide meiden op naaldhakken en in bikini. Ze kakelden uitgelaten, er waren bubbels en alles leek om ter best in de beste der werelden. Maar schijn bedriegt. De jongedames bleken eenzame zielen, die maar niet van ’t straat geraken en wanhopig op zoek zijn naar de ware liefde. Omdat die blijkbaar niet in hun thuisland rondliep, transporteerde VIER hen naar een zuiders reservaat bevolkt door potentiële prinsen op het witte paard. Geen doorsnee mannen, maar met perfecte sixpacks gezegende adonissen, die net als de dames hunkeren naar een vaste en stabiele relatie. Voor alle duidelijkheid: we bevinden ons niet in de echte wereld, maar in het universum van ‘Love Island’.

‘Love Island’ is een op schone schijn, verloren illusies en bittere tranen gebouwde tv-fabriek, gespecialiseerd in het maken en kraken van ‘liefdeskoppels’. De klok rond registreren 85 werknemers met 46 camera’s elke ‘spontaan ontluikende’ romance, zodat de kijkers met kennis van zaken hun favoriete stelletje kunnen kiezen. Om te verhinderen dat de zes (!) weken durende paringsdans in een ‘Temptation Island’-achtige orgie van drank, schuttingtaal en overspelige seks zou ontaarden, dienen de islanders zich - op straffe van verbanning uit het paradijs - aan het strenge huishoudelijke reglement te onderwerpen. Nieuws, tv, sociale media, boeken en tijdschriften zijn taboe en de alcoholconsumptie is beperkt tot twee eenheden per dag. Er mag niet - is niet elke kermis een geseling waard? - zomaar op los gevogeld worden en de koppeltjes moeten voor middernacht onder de wol.

Zo probeert ‘Love Island’ de indruk te wekken een ‘fatsoenlijke’ datingshow te zijn in plaats van het bedenkelijke voyeuristische spektakel dat het in werkelijkheid is. Opgevoerd door zorgvuldig geselecteerde mooie medemensen die niet helemaal en sommigen zelfs helemaal niet vooraan stonden toen het verstand werd uitgedeeld. Terwijl ik verveeld toekeek hoe de testosteronbommen in zwembroek hun bicepsen en andere spieren showden, werd ik om de haverklap opgeschrikt door een onnozel stemmetje dat met een vettig Kempisch accent achterlijke mopjes braakte. Eigendom van boekhouder/komiek Jeroen Verdick die daarmee een ereplaats verdient in het Guinness Book of Records als de irritantste voice- over van de voorbije millennia.

Dan was het veelbesproken presentatiedebuut van Viktor Verhulst minder storend. De kroonprins van het Studio 100-imperium was namelijk in geen velden of wegen te bekennen. Behalve in de kennismakingsaflevering, waarin hij door een lichte paniek werd bevangen toen de dames koppig weigerden een stapje vooruit te zetten richting aangeboden bink. Zo vond de zelfbewuste Antwerpenaar Jarne geen vrouwelijke afnemer.

Een afknapper voor een alfamannetje dat zichzelf als het grootste geschenk aan de mensheid beschouwt. Hij koos dan maar zelf voor ex-tennisster Lotte, verloor haar meteen aan collega-stud Noah en werd met frisse tegenzin gekoppeld aan de door iedereen afgewezen Kaat. Die werd meteen gedumpt voor de rondborstige nieuwkomer Melany, maar Jarne - ‘Ik hou graag alle opties open’ - lonkte achter haar rug alweer begerig naar Lotte.

Tussen de chaotische partnerruil, roddels en opborrelende jaloezie door hielden de islanders zich onledig met oeverloos gezwets dat zij als ‘diepe gesprekken’ omschreven en infantiele spelletjes die op ‘Love Island’ ‘challenges’ worden genoemd. Er moest kuis op de mond worden gekust, de dames verkozen ‘de lekkerste mannenkont’ en er werden komkommers via de ­knieën doorgegeven. Op dag drie stapten Vinnie en Denzel, elk gewapend met een rode roos, het reservaat binnen. Verse knuppels in het hoenderhok die bij de heren voor onrust zorgden, omdat extra hanen op het erf weleens voor een voortijdige exit konden zorgen. Voor Melany was het vers aangevoerde mannenvlees dan weer een uitgelezen kans om - ‘Ik ben helemaal klaar met die jongen’ - definitief af te rekenen met Jarne. En de nog steeds manloze Kaat - ‘Ik weet ook wel dat ik niet zo mooi ben als de andere meisjes’ - bleek om ‘tactische redenen’ ineens goed in de markt te liggen. Lotte - ‘Ik ben van het flirterige type’ - bleek zelfs over drie aanbidders te beschikken. ‘Trop’ was zelfs voor haar te veel en ze huilde krokodillentranen. ‘Dit kan ik niet aan’, zei ze en nam me daarmee de woorden uit de mond.

Zelf had ik immers al lang spijt van mijn belofte vier dagen op het debiele ‘Love Island’ door te brengen. Tegelijk prees ik me gelukkig niet tot het doelpubliek van deze groteske schertsvertoning te behoren, zodat ik opgelucht de deur van de villa achter me kon dichttrekken om er nooit meer een voet binnen te zetten. Het zal me voortaan worst wezen wie het met wie doet of welke islander(s) van het publiek 25.000 euro krijgt. Het is hem, haar of hen van harte gegund. Al verdient eigenlijk alleen de masochistische kijker die dit ergerlijke, domme, smakeloze en onnozele programma wil uitzitten naast oprecht medelijden een medaille voor moed en zelfopoffering.