De hobby van Jacques Vermeire: “Ik kijk liever naar m’n filmaffiches dan naar het geld op m’n bankrekening”

Nieuwe zomerreeks in ‘Dag Allemaal’: ‘De verzamelaars’.  Collectioneurs, het is echt een ras apart. Of ze nu kunst, wijn, boeken of postzegels verzamelen, één ding is zeker: ze doen het met passie. Ook bekend Vlaanderen ontsnapt niet aan deze milde vorm van verslaving. In deze nieuwe reeks spreken wij met verzamelgekke BV’s over hun collecties en wat die met hen doen.

In zijn boek ‘De man met de pet’ geeft acteur/komiek Jacques Vermeire een mooie inkijk in z’n indrukwekkende verzamelingen, waarvan hij de basis legde in 1995.

‘Daarvóór verzamelde ik niks’, licht Jacques toe. ‘Alles wat ik als jonge gast in huis haalde, van strips over muzieksingles, verkocht ik weer. Toen ik het op m’n 44ste wat kalmer aan ging doen, kreeg ik goesting om te beginnen verzamelen. Nostalgie, dat was voor mij het hoofdmotief.’

(knikt) De ene mens gaat dan op café achter de wijven zitten, ik begon te verzamelen. Omdat ik heel graag thuis zit. En omdat ik het geld dat ik al verdiend had in leuke dingen wou steken, die na verloop van tijd meer waard zouden zijn. Ik heb een vijftiental verzamelingen: oude landkaarten, oude geschriften, oude colaflesjes, oude wijnflessen zonder wijn, insecten, schelpen, mooie mineralen en stenen... Maar mijn hoofdverzamelobject is ‘leuk papier’. Vooral filmaffiches en strips. Omdat ik die mooi vind en daarvan kan genieten.

Met oude cinema-affiches, in ’95. Die herinnerden me aan de tijd dat ik als klein manneke met m’n nonkel naar cowboyfilms ging kijken in de bioscoop in Mechelen. Een paar later jaar kreeg ik van Carl Huybrechts een eerste druk van ‘Kuifje in Congo’. Dat vond ik fantastisch. Toen ben ik strips beginnen te ­verzamelen, en later ook handtekeningen en filmcontracten van filmsterren. En de postzegel­verzameling van mijn vader heb ik gekregen en verder aangevuld. Wijn verzamel ik ook.

Ik heb de volledige Mouton-collectie, wat een prestatie is. Maar daar ben ik toch minder passioneel mee bezig dan met de affiches en stripverhalen. Ik zeg altijd: papier is duurder dan goud, maar je moet het goeie papier hebben. Strips van Hergé zullen altijd in waarde blijven stijgen. Ik heb de volledige Nero-reeks, alles van Suske & Wiske... Ik hou ook van kunst, maar daar heb ik niet genoeg geld voor. Voor papier dus wel. En ik heb een neus voor goeie koopjes.

Ja, natuurlijk. Maar daar heb ik geen probleem mee. Als ik m’n spullen zou verkopen, heb ik m’n geld ruimschoots terug. Maar da’s niet de bedoeling. Een verzamelaar verzamelt, die verkoopt niet. Ik beleef er gewoon plezier aan om daarmee bezig te zijn. Ik kijk liever naar m’n collecties dan naar het geld op mijn bankrekening.

Meer dan duizend…. Ik heb affiches gekocht voor 2 euro, maar ik heb er ook één van 15.000 euro, van Marlène Dietrich.

Ik ben er alle dagen mee ­bezig. Ofwel ben ik aan ’t werken, ofwel ga ik op het internet op zoek naar dingen die ik nog graag zou willen kopen. Ik word ook geregeld gecontacteerd door verkopers: ‘Jacques, er is iets geweldigs binnengekomen. Interesseert het u?’

Nee. Er zijn nu eenmaal stukken die ik nooit zal kunnen kopen. Ik wil niet te veel voor dingen betalen. Ik wil geen zot worden.

Nee, m’n kinderen hebben er geen last van. Ik stoor niemand. In m’n living zie je niks van m’n verzamelingen. Mijn bureau is op de tweede verdieping, en ik heb m’n stoefkamer. Daar verzamel ik mijn ‘trofees’, spullen die met mijn carrière te maken hebben: dvd’s, posters voor m’n zaalshows, tijdschriften, promomateriaal. 

Nee. Ik heb een collectie oude Amerikaanse stripverhalen gekocht, speciaal voor mijn zoon. Maar hij bekijkt ze niet. Al zal hij later wel zeggen: ‘Pa, dat heb je goed gedaan.’

Ja, zeer zeker. Want vrouwen verzamelen ook mooie dingen, vaak handtassen en schoenen, zoals mannen boeken, kunst of strips verzamelen. Zondag ga ik naar een verzamelbeurs. Daar lopen alleen mannen rond.

Dat klopt zeker, maar ik werk ook nog graag en ik kijk naar de toekomst. Verzamelen is in de eerste plaats je leven mooi maken.