De mama van Yasmine over het onpeilbare verdriet dat haar blijft kwellen: “Als Hilde en Anja maar wisten hoe erg we hebben afgezien ...”

Het nieuws dat in de late namiddag van 25 juni 2009 op de radio kwam, sloeg iedereen met verstomming. Yasmine, die in het echt Hilde Rens heette, had zich van het leven beroofd. Een emotionele vrouw, een kwetsbare artieste, die prachtige liedjes had geschreven en gezongen, was plotsklaps uitgezongen. Het kon niet waar zijn, maar dat was het wél. Dat Yasmine ongelukkig was door de breuk met haar echtgenote Marianne, was toen al een tijdje voor iedereen duidelijk. Zelfs op tv kon er geen schalks lachje meer af. Maar niemand had verwacht dat de pijn van het liefdesverdriet zo hartverscheurend was, dat ze geen andere uitweg zag dan zelfdoding.

Of waren er nog factoren die een rol speelden? Haar zangcarrière die een beetje in het slop was geraakt, bijvoorbeeld? Of lag het aan het donkere kantje dat ook in haar zat? Die vragen blijven spoken door het hoofd van haar naasten, want een afscheidsbrief met antwoorden was er niet.

Op de avond van het tienjarige overlijden van Yasmine zendt Eén de hommage ‘Dit Was Yasmine’ uit, in de vorm van een documentaire waarin ook haar mama getuigt. “Vorig jaar in oktober zijn ze daarvoor al bij ons thuis komen filmen”, zegt Anita. “Dat was héél moeilijk voor ons.”

Nee, dat gemis blijft altijd. (laat een stilte vallen) Mijn man heeft het er ook heel moeilijk mee. Die praat daar niet over met anderen. En m’n dochter Inge heeft niet graag dat ik erover praat. Omdat ze weet dat ik er daarna niet goed van ben. Ze zegt: ‘Mama, ge doet uzelf veel te veel verdriet aan achteraf.’