De geur van gekookte heavy metal

Jaren geleden zat ik op een smoorhete trein naar het Italiaanse Livorno. De airco was stuk, behalve in één wagon. De conducteur, een broekvent nog, kwam mij halen. Hij had die ene koele wagon namelijk gereserveerd voor de ouden van dagen. Zo zei hij dat: de ouden van dagen. Ik was geshockeerd. Ik, een oudje?! Ik bleef koppig zitten en misselijk zijn van de hitte. 

Aan dat verhaal moest ik terugdenken toen ik begin van de week op een smoorhete trein zat tussen Herentals en Antwerpen. Ik voelde mij nu wel een oude van dagen en hoopte stiekem op evacuatie naar een koele eersteklassencoupé.

De NMBS bedenkt de Kempen evenwel niet met de allermodernste treinstellen, zal ik maar zeggen, en dus kón de airco gewoon niet stuk zijn. De enige zuurstof kwam binnen via kleine treinraampjes die de conducteur niet zonder moeite openwrikte.

De trein zat propvol met heavy metalfans, op de terugkeer van het beroemde Graspopfestival in Dessel. Ik had daar diezelfde ochtend nog over gelezen in de krant, over de optredens van Slayer en Slipknot en Kiss, over de hondstrouwe fans en hun vestimentaire eigenaardigheden.

(lees verder onder de afbeelding)

Het is niet mijn geliefkoosde genre, maar kom, we moeten muzikaal ruimdenkend zijn. In andere omstandigheden had ik geamuseerd en zelfs geboeid om mij heen gekeken, want het kleine spektakel – eerst op het perron en daarna op de trein - was de moeite waard. De bandanas, de camouflagebroeken, de kniebroeken, de leren rokken, het ijzerwerk, de armwikkels en -banden, de mouwloze jacks, de T-shirts met de line-up van Graspop 2019 erop afgedrukt, de menigvuldige en uitbundige tattoos, de bierbuiken, de witte armen en benen.

Heavy metalfans doen niet aan bruinen, dat is iets voor Rock Werchtergangers. De trein van Herentals naar Antwerpen leek bij momenten een Toren van Babel. Er werd Noors gesproken en Koreaans, Frans en Duits en Italiaans en Engels. Er was een opvallend grote Spaanse delegatie aan boord. 

Allemaal hadden ze huis en haard in de steek gelaten om in Dessel drie dagen lang broederlijk en zusterlijk loos te gaan op het gedreun van de zware metalen. Een ding hadden ze in al hun enthousiasme veronachtzaamd: persoonlijke hygiëne.

En dus stonk het op de trein. Er hing een penetrante geur van zweet, vuil en ongewassen lijven. De twee meer dan robuuste Spanjaarden naast mij wasemden ook de bierconsumptie van de voorbije drie dagen uit. Een cocktail van geuren die nog versterkt werd door de loden hitte. Een stank die de festivalgangers zelf niet meer roken, maar die voor de autochtone treinpassagiers moeilijk te harden was. Bovendien waren de heavy metalfans dodelijk vermoeid.

(lees verder onder de afbeelding)

Je zou voor minder. Ze knikkebolden op het ritme van de ijzeren treinwielen. Ze leunden tegen elkaar en kwamen dan weer los. “Mijn” Spanjaarden duelleerden met zacht tot uitbundig gesnurk. Aan de deuren van onze wagon probeerden twee jonge vrouwen die vermoedelijk Pools spraken, een hangmat op te hangen aan de handgrepen van de noodrem. Iemand bracht hen tijdig tot beter inzicht. Er weerklonk vermoeid gelach.

De treinrit duurde langer dan gewoonlijk, in mijn hoofd althans. Ik was blij toen de trein eindelijk in Antwerpen Centraal aanmeerde. We hadden het gehaald. Liefdevol keek ik toe hoe de liefhebbers van het zwaardere werk hun hebben en houden uit de bagagerekken trokken en zich niet zonder moeite door de smalle deuren wurmden. 

Toen zag ik iets wat het beeld danig verstoorde. Meer dan één Graspopganger bleek geen rugzak of kitzak te torsen, maar bleek een onnozele trolley, een rolkoffertje in het Nederlands, achter zich aan te slepen. Beste heavy metalfans: dat kan dus niet. Een rolkoffertje is iets voor Werchter Boutique.