Luc Appermont wachtte geduldig tot zijn grote liefde terugkwam: “Als Bart en ik even oud waren geweest ... ik weet niet of we nog samen zouden zijn”

Dat Bart’s coming out van een leien dakje liep, is geweten - zijn moeder reageerde “Alsof we dat niet doorhadden!” toen hij haar vertelde dat hij op mannen viel - maar bij Luc ging het wat moeilijker. “Daar werd bij ons thuis niet over gepraat”, klinkt het. “Mijn ouders wísten het, maar ‘als het niet uitgesproken wordt, bestaat het niet’. Bart is op een heel organische manier in mijn leven en mijn familie gekomen. Ik was zijn coach in de Baccarabeker (een zangwedstrijd tussen de vijf Vlaamse provincies, nvdr) en heb veel jonge artiesten begeleid. Bart was één van hen, dus was het logisch dat we vaak afspraken. Mijn vader had het er erg moeilijk mee. Ik heb er met hem zelfs nooit over gesproken. Met m’n moeder wel, en daarna werd Bart thuis ontvangen als een deel van onze familie. Dat is nooit een issue geweest, maar een groot gesprek hebben we er ook nooit over gevoerd. Mijn vader zat toen al in een tehuis.” Zelf heeft Luc er nooit problemen mee gehad om zijn geaardheid te aanvaarden: “Ik had vroeger al het idee dat ik van ménsen hield, ongeacht of het mannen of vrouwen waren." Of dat wil zeggen dat hij, mocht Bart er om één of andere reden niet meer zijn, ook weer op een vrouw zou kunnen vallen, wil hij niet gezegd hebben. “Daar wil ik eerlijk gezegd ook niet aan denken. Ik hoop gewoon dat Bart en ik nog zo lang mogelijk samen kunnen zijn.”

Op een bepaald moment zag hun toekomst er echter wat minder rooskleurig uit. In de theatershow ‘Bart en Luc intiem’ vertelt het koppel openhartig over Barts kortstondige verliefdheid op iemand anders, waarop hij zelfs even apart ging wonen. “Het is natuurlijk heftig geweest”, vertelt Luc Appermont. “Ik heb heel veel verdriet gehad. Maar op dat moment was ons leeftijdsverschil van meer dan tien jaar een enorm voordeel. Mocht ik toen dezelfde leeftijd als Bart hebben gehad, weet ik niet of we nu nog bij elkaar zouden zijn. Ik was ervan overtuigd: ‘Als we nu uit elkaar gaan, komen we nooit meer samen.’ Dat mocht niet gebeuren. Dan zouden er twee mensen ongelukkig rondlopen. Die overtuiging gaf mij het geduld en de rust om te wachten.” Hij gaat verder: “Ik was er echt van overtuigd dat hij de man was met wie ik oud wilde worden. Ik voelde dat het wel goed zou komen. Bart was toen nog geen dertig, hé, dan spelen de hormonen soms op. Ik zag dat hij afzag, dat hij pijn had. Ik vond dat heel erg voor hem. Hij werd verscheurd tussen mij en die jongen. Daarom ben ik toen zelfs mee het huis gaan zoeken waar hij ging wonen om zichzelf terug te vinden. Weet je, ik lees veel spirituele boeken, en ik probeer altijd naar een probleem te kijken door de bril van een ander. En dat bleek ook in dit geval de juiste keuze.”