Rammstein in Koning Boudewijnstadion: metalen fallussen en een ton vuurwerk ★★★★★

Zanger Till Lindemann die tijdens bisnummer ‘Pussy’ op een gigantische metalen fallus rijdt en het publiek onderspuit met een mengsel van snippers en badschuim. Metershoge vlammen, een ton vuurwerk, dikke wolken zwarte rook en het benzineverbruik van een doorsnee maand in Kazachstan. Nee, enige subtiliteit kun je Rammstein niet aanwrijven. Maar daarvoor zijn wij en een kleine 50.000 anderen dan ook niet naar de Heizel afgezakt. Wel voor een rockshow zonder weerga. En of Rammstein die geleverd heeft. Tenminste, voor de toeschouwers wiens hart het niet begeven had na de knal waarmee de overrompeling door den Duits op gang geschoten werd. Wij hebben volgende week toch maar een afspraak bij de cardioloog gemaakt, om te controleren of alles nog op zijn plaats zit.

Rammstein heeft voor het eerst in tien jaar nog eens een nieuwe plaat gemaakt, en dat zal de wereld geweten hebben. Over de heisa rond de videoclip van ‘Deutschland’ hoeven we het niet meer te hebben, daar hebben al genoeg andere dwazen woorden aan vuil gemaakt. We gaan dus hebben over wat er wel toe doet: muziek. Sinds eind mei zijn onze Teutoonse vrienden op veroveringstocht door Europa. Gisteravond was het de beurt aan Brussel om te branden. En branden heeft het gedaan.

Met ‘Was ich liebe’ koos de band voor een relatief rustige opener, misschien wel om de hartpatiënten in het stadion even op adem te laten komen na die oerknal waarmee ze opkwamen. Veel rust kregen ze niet want meteen daarna was het met ‘Links 2-3-4’ flink marcheren geblazen, wat toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz wel erg letterlijk nam: tussen zijn twee klavieren bevond zich een loopband, waarop hij er – van top tot teen in een gouden pak gehuld – flink de pas in zette. Flake heeft zijn 10.000 stappen moeiteloos gehaald.

‘Zeig mir deins, ich zeig’ dir meins’ bulderde Lindemann in ‘Tattoo’, terwijl hij ritmisch het hoofd schudde en met zijn vuist op zijn indrukwekkende dijpartij beukte, als een dolgedraaide mechanische speelgoedaap. De toon was definitief gezet. Bij de intro van ‘Sehnsucht’ knalde het vuurwerk al wat harder, een klein voorsmaakje van wat nog komen moest.

Hoogtepunten volgden elkaar in sneltempo op. Muzikaal staat Rammstein live als een huis, op een foutje zal je ze niet betrappen. Ook visueel spelen ze op een eenzaam hoog niveau.

Halverwege de show bracht de intieme ballade ‘Diamant’ even rust. Ook nu was er vuur in het stadion, maar dan voor één keer niet op het podium. Mogen wij hier even een dikke pluim geven aan alle fans die heel oldskool hun aansteker bovenhaalden? Zo’n stadion vol aanstekers ziet er ontiegelijk veel keren beter uit dan een kuip verlicht met die ellendige smartphonelampjes.

Toen daarna gitarist Richard Z. Kruspe achter een draaitafel tot hoog in het podium gehesen werd, leek het heel even alsof we plots op Tomorrowland beland waren. Gehuld in een witte bontjas bracht hij daar zijn danceremix van ‘Deutschland’. Terwijl de andere bandleden, op Lindemann na, onder hem een zwart pak met witte ledstrips aantrokken – waardoor ze eruitzagen als dansende kopvoeters – kon je niet anders dan aan Kraftwerk denken. En lachen, dat ook. Rammstein en een beetje humor? Jawohl, hoor!

Na het dance-intermezzo knalde de gitaarversie van ‘Deutschland’ door de speakers en zat de zwaarmetalen sneltrein weer helemaal op het spoor, met achtereenvolgens ‘Radio’, ‘Mein teil’ en ‘Du hast’ en het letterlijk en figuurlijk alles verschroeiende ‘Sonne’ – wenkbrauwen zijn toch overgewaardeerd.

Na het bitterzoete ‘Ohne dich’ verdween de band, om even later weer op te duiken op een kleiner podium in het midden van het stadion. Daar brachten ze samen met de pianisten van hun voorprogramma, Duo Jatekok, de Scala-versie van ‘Engel’. De terugtocht vatten ze nadien aan in een rubberboot. Per twee staken de bandleden de mensenzee over naar het grote podium, waar een bordje met ‘Wilkommen’ voor hen klaarstond. Toen iemand bij de voorbereidingen van de show zijn twijfels uitte over de haalbaarheid van die stunt, was de riposte zonder twijfel: ‘Wir schaffen das!’

Rammstein weet als geen andere band hoe ze een rockshow moeten brengen: elke beweging is minutieus doordacht, elke knal en vlam zijn strak getimed en de podiumattributen zijn even absurd en grotesk als wonderlijk mooi – de enorme poppenwagen tijdens ‘Puppe’! De reuzenketel waarin Lindemann zijn toetsenist ‘kookt’ in ‘Mein teil’! Het kanon waarmee hij in datzelfde nummer even later Flake letter onder vuur neemt! De boog waarmee Lindemann vuurpijlen afschiet bij ‘Du hast’!

Dat er na het concert een aftiteling over het centrale scherm op het podium rolt, is geen toeval. Rammstein brengt niet zomaar wat muziek, maar een totaalspektakel, een film die zich live voor je ogen ontrolt en die je compleet overdonderd achterlaat.