De flashbackvakantie van Nele Somers: “We waren ons toen van geen kwaad bewust”

“Toen ik klein was, trok ik ieder jaar met mijn ouders en zus voor een twee- of drietal weken naar het pittoreske Saint-Rémy-de-Provence in Frankrijk. Het moest elke keer opnieuw dezelfde stad zijn, en ook hetzelfde hotel. Je zou denken dat we ons snel verveelden maar niets is minder waar. Ik heb me daar rot geamuseerd. Mijn zus en ik waren echt een beetje ‘kind aan huis' in dat hotel, dat zie je ook aan de foto waarop de bazin stiekem onze nagels had gelakt, zonder dat onze mama ook maar van iets afwist. Aan onze snoetjes zie je dat de deugnieterij ervanaf spat en dat geeft een goed beeld van die vakanties, we waren ons van geen kwaad bewust.” 

“De vrouw die een portret van ons schilderde op de foto’s was een Amerikaanse gaste die op dat moment ook in het hotel verbleef. Ik herinner me dat ze eigenlijk haast niets anders deed dan schilderen, dus hadden mijn ouders er ook niets beters op gevonden dan te vragen of ze ook mij en mijn zus wilde schilderen. Ze was toen vliegensvlug aan dat schilderij begonnen en dook af en toe tussendoor in het water om af te koelen (terwijl mijn ouders haar wel betaalden voor dat portret). Mijn zus en ik vonden dat stiekem wel geweldig, als twee echte modellen in dezelfde outfitjes (die onze mama gemaakt had) poseren. Dat schilderij heeft achteraf ook effectief zo'n 20 jaar bij mijn ouders in huis opgehangen, ondertussen is het gelukkig naar de zolder verhuisd, want eigenlijk is het echt een lelijk ding.” 

“Wanneer ik terugdenk aan Saint-Rémy krijg ik spontaan de geur van lavendel in mijn neus en klinkt het geluid van krekels in mijn oren. Daarnaast is ook het 'ijsbudget’ mij altijd bijgebleven. Voor we vertrokken, kregen we ieder jaar van onze grootouders 100 Franse frank toegestopt, zij gingen dat toen nog speciaal omruilen bij de bank. Mijn zus en ik moesten beiden zorgen dat we daarmee toekwamen tot het einde van de vakantie waardoor we voor twee à drie weken moesten uitrekenen hoeveel bolletjes we nog konden eten. En juist rekenen was de boodschap, want je wilde echt niet meemaken dat je geen ijsje meer kon kopen. (lacht)”