Sarah Vandeursen en dochter: ‘Zonder Marilou was ik nu nog een ongeleid projectiel’

MARILOU

“Ik volg al drie jaar notenleer en speel twee jaar trompet. Trompet, ja. De meeste mensen spelen gitaar of piano, dus dat vond ik saai. Ik wou niks doen wat iedereen toch al kan. (lacht) Mama heeft me nooit gepusht om een instrument te leren spelen. Al houden zowel papa en mama enorm van muziek, dus misschien hebben ze me dat toch wat meegegeven. Later wil ik ook gewoon trouwen met de muziek. Of met lasagne. Ik twijfel nog. (schaterlacht)

“Mijn ouders gingen al snel na mijn geboorte uit elkaar. Vooral als ik een mindere dag op school heb, mis ik mama of papa soms. Maar we bellen regelmatig en sturen de hele tijd gekke foto’s door naar elkaar, waardoor het meestal ook gewoon meevalt. Mama en papa wonen ook maar twee straten van elkaar, dus ik kan gemakkelijk eens langsgaan bij mama wanneer ik bij papa ben, of omgekeerd.

“Op woensdagnamiddagen trekken mama en ik regelmatig de stad in. Dan gaan we zomaar rondslenteren of doen we ons vast parcours van brolwinkels: de Hema, Flying Tiger, dat soort dingen. Soms zetten we ons samen op een bankje of een terras om wat naar de mensen te kijken. Dat vinden we toevallig allebei heel leuk. Tegenwoordig ga ik ook af en toe met vriendinnen naar de stad. Zolang ik me aan de afspraken hou, weet mama ook wel dat ze me die ruimte kan geven.

“Ik heb mama nog nooit op het podium zien staan, en voor mij hoeft dat ook niet. Wanneer ze een optreden geeft, ga ik meestal naar oma en opa. Daar heb ik weleens een kort stukje van een clip gezien waarin ze in een zwembad dook. Owkeej, dacht ik, en toen heb ik dat weer afgezet.

“Ik vind ook wel dat er voordelen verbonden zijn aan co-ouderschap. Vooral in de zomervakantie, wanneer ik meer op vakantie kan gaan. (lacht) Mama en ik gingen deze zomer normaal op citytrip naar Londen, maar dat hebben we uiteindelijk uitgesteld omdat we bang waren dat er net dan een hittegolf zou zijn. Volgende zomer gaan we naar een huisje met een zwembad. Al weet ik niet of dat een goed idee is, want ik weet nu al dat we gaan willen blijven.

“Mijn verjaardag vieren mama en papa nog steeds samen. Ze doen wel echt hun best, ze maken bijvoorbeeld geen ruzie. Ik vind het leuk dat er momenten zijn waarop iedereen nog kan samenkomen, al krijg ik het nadien soms ook moeilijk als mama of papa weer naar huis moet, waardoor ik hen nadien harder mis.

“Het werk dat mama doet, heeft ook wel zijn voordelen, want in de zomervakantie heeft ze veel vrije tijd om samen leuke dingen te doen. Dan spreken we vaak af, of gaan we picknicken in het Rozebroekenpark, waar we dan strips lezen op een dekentje.

“Ik krijg niet echt opmerkingen over mijn bekende mama, en zelf zeg ik er ook niets over. Ik herinner me wel dat er, toen ik in het eerste leerjaar zat, mensen naar haar kwamen voor een handtekening. Vreemd, vond ik dat. En ook toen we eens samen in de stad op een bankje zaten, kwam er een vrouw om een selfie vragen. Later wil ik dus nooit beroemd worden. Dan doe ik liever iets met dieren. Of word ik wetenschapper. (denkt na) Dierenwetenschapper!”

SARAH

“Marilous papa en ik gingen uit elkaar toen ze negen maanden oud was. Daardoor zien we elkaar nu om de week. In het begin heb ik me schuldig gevoeld dat ik haar geen traditionele gezinssituatie kon geven. Mijn mooiste herinneringen uit mijn jeugd zijn de momenten waarop ik met mijn ouders op reis ging. Maar Marilou heeft natuurlijk ook niks aan ouders die enkel voor haar bij elkaar blijven, maar die elkaar niet meer graag zien. Dat wil ik haar meegeven: dat het veel beter is om een beslissing te nemen die even heel lastig is, dan om overal zomaar in vast te roesten.

“Ik vind mezelf best een goede moeder, maar dat wil niet zeggen dat ik niet geregeld twijfel aan mijn capaciteiten als ouder. Dat komt vooral omdat ik me soms zélf nog een kind voel. Vorig jaar belde haar papa plots om te zeggen dat het niet goed ging met een van haar twee hamsters. We zijn meteen naar daar gerend, waar die hamster in Marilous handen gestorven is. Daardoor heeft ze natuurlijk wat dingen gezien die niet zo mooi zijn. Achteraf vraag je je dan af: was dat wel de juiste beslissing? Ik denk nog steeds van wel.

“Als ik het heel druk heb op het werk, zijn er periodes waarop het moeilijker is om Marilou vaak te zien. Natuurlijk komt daar schuldgevoel bij kijken, zeker als je moe of gestresseerd bent. Dan denk je toch: ik zit hier nu, maar eigenlijk wil ik gewoon bij mijn dochter zijn. Maar dat schuldgevoel probeer ik ook los te laten, want ik weet dat mijn dochter meer heeft aan een moeder die tevreden is met wat ze wél doet. Bij De ideale wereld vraag ik om rekening te houden met de week dat ik mijn dochter heb. Optredens met Kenji heb ik ook al afgezegd omdat ze in de week vallen waarin mijn dochter bij mij is.

“Pas op: aan co-ouderschap zijn ook voordelen verbonden. Telkens wanneer Marilou naar mij komt, voel ik me bijna verliefd. Zo van: ‘Já, het is weer mijn week!’ Het lijkt me bijna onmogelijk om datzelfde gevoel te hebben als je je kinderen elke dag ziet. Ook het feit dat ik me niet volledig kan verschuilen achter mijn rol als ouder, vind ik mooi. Ik moet nu soms denken: wat wil ik nu zélf?

“Marilou is 11, dus de fase waarin ze zich schaamt voor haar moeder moet nog komen. Tegen dat ze een jaar of 15 is, zal ik zorgen dat ik iets serieuzer doe. Kleinkunst misschien? (bulderlacht) Nee, dat gaat voor alle duidelijkheid niet gebeuren.

“Ik weet dat ze door die puberteit moet, maar ergens ben ik ook bang dat al dat knuffelen en aan elkaar hangen plots voorbij gaat zijn. Wat ook logisch is, hè. Zelf had ik nogal een hevige puberteit, terwijl haar papa die periode zonder al te veel kleerscheuren is doorgekomen. Ik hoop maar dat ze dat van hem overgeërfd heeft. En anders heb ik dit artikel en onze mooie foto samen om me aan op te trekken. (lacht)

“De moeder van Marilou zijn, is echt het beste wat me ooit is overkomen. Ik weet niet wat er van me terechtgekomen was als ik haar niet in mijn leven zou hebben. Wellicht was ik dan een ongeleid projectiel gebleven. Ze heeft me echt doen inzien dat het leven soms ook ontzettend simpel kan zijn. Wanneer ik loop te stressen, kan zij dat bijvoorbeeld op een heerlijke manier relativeren. Dan denk ik plots: “Oké. Chill. Duh.”