‘Terminator: Dark Fate’ rammelt aan alle kanten ★★☆☆☆
Dark Fate moest de ‘officiële’ derde Terminator worden: geestelijke vader James Cameron deed zijn uiterste best om de oude charme en flair van de oude films terug te halen en de tijdlijn van de afgelopen drie films uit te wissen. Maar helaas, daarvoor rammelt er net iets te veel aan deze prent.
Laat ons elkaar eventjes geen Arnie noemen: ook The Terminator (1984) en Terminator 2: Judgment Day (1991) waren - als je even verder durft te kijken dan de status van ongenaakbaarheid die ze hebben onder Gen X’ers - volstrekt onnozele films. Maar ze hadden een unieke charme, vaart en visuele flair die we later niet meer terugvonden in het nog verteerbare Terminator 3: Rise of the Machines (2003), het overtollige Terminator: Salvation (2009) en het beschamende Terminator: Genisys (2015).
Met Terminator: Dark Fate wil geestelijke vader James Cameron een beetje té verbeten die gouden formule terugbrengen. Niet alleen trommelde hij oudgedienden Arnold Schwarzenegger en Linda Hamilton weer op, maar hij pende ook eigenhandig mee aan het script (naast David S. Goyer, bekend van The Dark Knight). De regie is van Tim Miller, die met Deadpool zijn geschiktheid liet zien om een knetterend bloedbad te choreograferen. De spreekwoordelijke kaarten waren dus behoorlijk in het voordeel van de film geschud.
Het idee van Cameron was dan ook om van deze nieuwe film de ‘officiële’ derde Terminator te maken, een requel die de tijdlijn van de afgelopen drie films uitwist, maar dat plan werkt niet. Terminator: Dark Fate is gewoon Terminator 6. En hij zit kwalitatief niet eens bij de bovenste helft van dat zestal. Daarvoor rammelt er te veel aan het scenario, zijn de liquide speciale effecten achter de deze keer door tv-acteur Gabriel Luna vertolkte Terminator te flets, en doet Hamilton iets te hard haar best om het taaie tantetje uit te hangen.
Dark Fate houdt het Terminator-stramien met een stalen greep vast: zie bijvoorbeeld hoe het menselijke weefsel van Arnies technologisch verouderde androïde weer langzaamaan wordt weggefileerd in talloze explosies. Maar de kracht van de betere Terminator-films was dat ze daarbovenop ook hun eigen accenten introduceerden, en Dark Fate mist zo’n magisch ‘Hasta la vista, baby!’-moment.
Mackenzie Davis speelt een geloofwaardig intense cyborg-heldin, en het was een fijne trouvaille om Arnolds afgedankte robot zijn poging tot menselijke interactie vooral te doen resulteren in een stukje oeverloos gezeur. Maar die paar opstekers houden de machine niet op de poot.