In februari 2018 bereikte Vandeursen naar eigen zeggen haar dieptepunt. Ze kwam thuis en kruiste haar huisgenote “en zei schijnbaar achteloos: ‘Ik wil dood’. Dat kwam er zomaar uit. Ik schrok er zelf van. Ik was slechtgezind, oké, maar ik had geen idee waar die uitspraak vandaan kwam. Die avond heb ik beslist om in therapie te gaan.” Sinds ze in therapie is gegaan, is haar wereld naar eigen zeggen ‘overhoop’ gehaald. “Dat voelt heel goed én het is heel pijnlijk. Het is echt. Alles voelt écht nu”, zegt Vandeursen bij De Standaard.

De Ideale Wereld

Ze voelde zich op dat moment niet goed bij het programma De ideale wereld. “ Dat zag ik als een vreselijk falen. Het lag heel gevoelig. De ideale wereld was in mijn ogen altijd het walhalla van de televisie geweest. Het was dé plek waar ik wilde werken, waar ik perfect zou passen. Maar na een dik jaar had ik er mijn plaats nog altijd niet gevonden. De redactie van De ideale wereld is een heftige plek. Je wordt er meteen in het diepe gegooid.”

Ze kon niet aarden binnen de heftige, vooral mannelijke, redactie van het programma. “Voor het eerst werd ik geconfronteerd met mijn positie als vrouw. Dat was een schok. Want voordien had ik nooit stilgestaan bij het feit dat ik een vrouw was. (...) Pas op, ik kan niemand beschuldigen van stuitend seksisme.” Wel voelde ze dat humor nog steeds een mannenzaak is. “Bij Jan-Jaap (van der Wal nvdr.) heb ik de vergelijking met kleuterjuffen gemaakt. Dat is een goede, vind ik. Stel je voor dat je als enige man terechtkomt in een groep kleuterjuffen. Die tolereren je wel, je mag erbij, maar het overheersende gevoel is toch dat zíj beter zijn met kinderen. Zo is het bij De ideale wereld met humor.”

Liefdesverdriet

De situatie bij De Ideale Wereld is niet de enige oorzaak van haar mentale problemen. “Heel recent liefdesverdriet waar ik te gemakkelijk overheen ben gestapt. Ik ben ook opgegroeid met een zwaar depressieve moeder.” Ook haalt ze een jeugd aan waarin ze alles ‘kapotrelativeerde’ met humor. Toen ze negen jaar was, werd ze aangerand. “Ik dacht: ok, ik ben niet verkracht, het valt wel mee. Niet flauw over doen, dus.” Humor werd de uitlaatklep voor haar trauma: “Zodat zeker niemand zou merken dat er iets gebeurd was. Het is moeilijk om dit te vertellen. De schaamte die ik erover voel, is overweldigend. Punt is dat ik me er niet langer over wíl schamen. Daarom zeg ik het nu, omdat die schaamte ongegrond is.”

Lees het volledige interview op de website van De Standaard.

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.