Het woonportret: binnenkijken bij Tinneke Voet

“Ik woonde als kind in een appartement, maar elk weekend namen mijn ouders me mee op uitstap naar een bos of een park, en keer op keer vond ik dat geweldig. Ik was toen al erg graag buiten, hoewel ik als prille twintiger van een statig herenhuis droomde, in het centrum van de stad. Het liep anders, we lieten hartje Antwerpen achter om ons in het groen te nestelen, en nu voelt het als meant to be.”

“Aanvankelijk zochten we een woning in het centrum van Antwerpen. We houden allebei erg van de dynamiek van de stad, en het bruisende sociale leven dat we er hadden. Maar tijdens die lange zoektocht kwam al gauw het besef dat dat voor ons geen optie was. We zagen telkens huizen met kleine kamers, weinig licht, en zo goed als geen buitenruimte. Wat we dachten nodig te hebben, bleek toch iets anders te zijn. Het is mijn vriend Pieter die de knoop doorhakte: ‘Als we niet in het centrum van de stad wonen, dan helemaal erbuiten, geen tussenweg.’ Nu ben ik hem dankbaar dat we niet voor een compromis kozen. Het zien van deze woning was de officiële eyeopener, zeg maar. Alles viel in de plooi, hier zouden we weleens oprecht gelukkig kunnen worden. Wij genieten volop van het huis en de tuin, daarnaast trekken we zo vaak als we kunnen naar de stad, om te gaan lunchen, te shoppen of af te spreken met vrienden.”

“Dromen mocht, want het huis was in heel slechte staat. Afbreken en from scratch beginnen was de enige optie. We kozen voor een blanco canvas met licht, zicht op de tuin, en een luchtige flow door de ruimtes heen. Op die van het toilet na is er geen enkele deur in huis, geen aparte ruimtes of nauwe doorgangen. Dat gevoel van ruimte en vrijheid heb ik nodig, ook in mijn dagelijkse leven, mijn werk, mijn vriendschappen. Dat maakt van dit huis een plek waar ik honderd procent mezelf kan zijn.”

“Zodra we voor een rustige, groene woonomgeving gekozen hadden, wilden we daar ook maximaal van kunnen genieten. Vanuit zowat elk hoekje in ons huis is er voeling met de tuin of met het groen in de straat. Ik vind het fijn om naar buiten te kijken vanaf een stoel in de keuken, op een regenachtige dag. In de gaten houden wat er leeft in de tuin maakt me rustig. We hebben er ook bewust voor gekozen om geen gordijnen te hangen. We staan op en gaan slapen met de natuur, veel lichtinval en een immens gevoel van ruimte en vrijheid. En we wonen niet eens in de Ardennen. (lacht) Het huis is zo goed als een nieuwbouw, en voelde daardoor aanvankelijk wat kil aan. Er was absoluut nood aan warmte en een persoonlijke touch. Pieter studeerde kunst en productontwikkeling, en omdat we noodgedwongen enkele bomen moesten kappen in de tuin, transformeerde hij de stronken tot meubelstukken. Dat ‘buiten naar binnen brengen’ voelde juist aan en zorgde voor een goede balans. In de tuin is ook zoveel moois te vinden, en niet alleen gedroogde grassen of bloemen. Onze kat mepte ooit een libelle uit de lucht. Die kreeg samen met een opgezette vlinder en een schedeltje van een muis, dat we in de houtstapel vonden, een plaats op een bijzettafeltje. Niet iedereen begrijpt dat, maar mij doet dat wel iets, en dat is wat telt. Er mag, nee, er moet al eens een hoekje af. Persoonlijkheid in een interieur vind ik erg belangrijk om me er thuis te voelen.”

“Ik waak er streng over dat ik alleen iets koop als ik het nodig heb. En als er iets nieuws in huis belandt, gaat er iets ouds naar vrienden, of naar de kringloopwinkel. Aan die circulatie hecht ik belang. En aan duurzaamheid. De meeste stukken in huis kocht ik tweedehands, of kreeg ik cadeau. Af en toe investeren we in een nieuw meubelstuk, zoals de sofa bijvoorbeeld. We kiezen dan bewust voor een tijdloos exemplaar van een goede kwaliteit. Ook al onze kamerplanten zijn gekregen of geruild, en standaard zit er een snoeischaartje in mijn handtas om verdorde grassen of zogenaamd onkruid langs de kant van de weg te snoeien en een plaats in huis te geven. En in de badkamer en de keuken staan alleen ecologische producten. ‘Begin bij jezelf’ vind ik vanzelfsprekend.”

“Ik heb niet echt één grote passie, maar wel best veel interesses. Dat weerspiegelt zich hier, een mix van wat van alles. Er zijn plekken waar ik graag spullen etaleer, en in andere ruimtes, zoals in de badkamer en de ruimte waar ik aan yoga doe, kies ik voor soberheid en rust. Ook ben ik nostalgisch van aard, en dat verstop ik niet. Veel van de spullen in huis zijn gelinkt aan mensen die we graag zien, of aan plaatsen waar we graag komen. Ik wil tot rust komen in mijn huis, maar van tijd tot tijd ook een uitbundig feestje kunnen organiseren.”

“In de tuin. Wat had je gedacht? (glimlacht) Na een werkdag doe ik mijn ‘tourtje’. Mijn groene vingers kunnen het niet laten om wat onkruid te wieden, wat snoeiwerk uit te voeren en bloemen en kruiden te plukken. In het gezelschap van onze kat werp ik op die manier de werkdag van me af, een dagelijks ritueel. Ook van ons tuinhok heb ik werk gemaakt, het mocht meer zijn dan een opbergplaats voor tuingerei. Ik kleedde het aan naar mijn zin en ook dat is nu een gezellig buitenhoekje geworden. Ik lees er vaak een boek, of kijk er naar de vogels in volle actie.”

“Ik hou ervan als mensen langskomen en blenden in waar wij op dat moment mee bezig zijn; wat hangen in een strandstoel rond de vuurkorf, of met een bende naar de koers kijken. Het gevoel dat het huis mij geeft, deel ik graag met anderen. Die gastvrijheid heb ik van mijn ouders meegekregen. Het geef me voldoening dat andere mensen zich hier thuis voelen.” 

• Tinneke Voet (39) is consulent bij stad Antwerpen.

• Woont samen met Pieter De Caluwé (39) en de hoogbejaarde kat Foxy.

• Brak een karakterloos huis uit de jaren 30 in de groene rand van Antwerpen af en bouwde het herop.

• Houdt van reizen, muziek, op pad gaan met een snoeischaar, lezen met de kat op schoot en naar vintage keramiek zoeken.