Open brief door vader van slachtoffer Bo Coolsaet: “De man die zich aan de schandpaal genageld voelt, draait zijn hand niet om voor verzinsel meer of minder”

“Uroloog Bo Coolsaet voelt zich aan de schandpaal genageld. Een rechtzaak tegen hem die begon met één klacht wegens verkrachting is uitgegroeid tot een mediaproces met tien nieuwe klagers”: zo begon het artikel van 29 oktober over het proces dat onze dochter en wij, haar ouders, tegen Bo Coolsaet hebben aangespannen. Dat tijdens dit proces het woord schandpaal valt is niet verwonderlijk, wel dat de naam van Bo Coolsaet in dit verband genoemd wordt. Het is namelijk zo dat BoCoolsaet zodra duidelijk werd dat hij voor verkrachting aangeklaagd zou worden, niets anders heeft gedaan dan onze dochter aan de schandpaal nagelen. Hij begon meteen leugens over onze dochter te verspreiden. Die leugens waren zonder uitzondering zeer doorzichtig en makkelijk weerlegbaar. Tijdens het proces liet hij zich op dat vlak niet onbetuigd. Hij wou sereen blijven, zei hij, maar voegde er in één adem aan toe dat hij het niet over de seksuele voorgeschiedenis van zijn ex-patiënte wilde hebben en ook niet over die van haar ouders. Hij wou immers sereen blijven.

Dit soort uitspraken spelen zich af op het geniepige niveau van suggestie en insinuatie, van geruchten en toespelingen, van fake news en ballonnetjes oplaten - een tactiek die ook door meester Joke Bleys werd gebruikt (zij moet samen met meester Kris Luyckx de beklaagde proberen te verdedigen). Zij was geen specialist, zei ze op de tweede zitdag van het proces, en ze kon het niet zeker weten, en het was inderdaad wel zo dat tijdens het onderzoek de aanklaagster (onze dochter) door iedereen als “geloofwaardig” werd omschreven, maar ze had vernomen dat de aanklaagster wel eens psychisch gestoord zou kunnen zijn. Ze verzweeg hierbij de getuigenissen van tal van vrienden en vriendinnen, leraars, voor de gelegenheid geraadpleegde en gereputeerde psychiaters én de gegevens in het dossier van de huisdokter, allemaal getuigenissen die stuk voor stuk de vilaine suggestie van meester Bleys tegenspreken. 

Coolsaet zelf liet ook niet na, zo blijkt uit het dossier, te verwijzen naar de vermeende psychische gesteldheid van onze dochter: hij had van meet af aan begrepen dat er met zijn patiënte iets mis was, maar hij schroomde er zich voor dat aan de ouders mede te delen (onze dochter was toen nog minderjarig ), omdat “de ouders kennissen van hem waren” (zo staat het er). Stel dat zijn vermoeden waar was (quod non, quod duizendmaal non), waarom liet hij dan onze dochter aan haar lot over zonder haar ouders op de hoogte te brengen? Hoe zit het dan met zijn eed van Hippocrates?

Nee, de man die “zich aan de schandpaal genageld voelt” draait zijn hand niet om voor een verzinsel meer of minder. Het dossier staat bol van aperte leugens en flauwe verdachtmakingen, gaande van de roddel dat onze dochter het ene vriendje na het andere zou versleten hebben tot de kwakkel dat ze aan de lopende band iedereen, om te beginnen haar ouders, zou belazerd hebben.

Ook een goeie uit de vette leugentrommel van Coolsaet is zijn bewering dat ik een bekend schrijfster zou aangezocht hebben om een boek over de zaak te schrijven. Toen ik die bekende schrijfster hiermee confronteerde, viel ze uit de lucht. Ook zou onze dochter volgens Coolsaet louter uit wraak handelen. Zij zou daarbij met zijn ex-vrouw (tevens de verpleegster/secretaresse ten tijde van de behandeling) onder één hoedje spelen met de bedoeling Coolsaet zoveel mogelijk geld af te troggelen. Ziedaar het niveau van Prof. Dr. B. Coolsaet, de “gerespecteerde” arts op wie een “karaktermoord” wordt gepleegd.

Ziedaar ook de absurditeit van het met veel togagezwier begeleide getoeter van meester Kris Luyckx, toen hij aankondigde de klagers met al hun “ongegronde klachten” een proces wegens laster en eerroof te zullen aandoen. (Terzijde: op het einde van de eerste zitdag, toen onze dochter gevraagd werd een slotverklaring af te leggen en ze daarbij in tranen uitbarstte, was meester Luyckx zo attent om qua laster en eerroof de daad bij het woord te voegen: terwijl onze dochter tegen haar tranen vocht en waardig haar woorden zocht, zette hij een brede grijns op en rolde met zijn ogen. Of dit als laster en eerroof kan gedefinieerd worden, ik weet het niet, maar het was in elk geval misplaatst, vernederend en kwetsend.)

Dat dreigen met een proces wegens laster en eerroof is een beproefde methode om slachtoffers van seksueel geweld van de wijs te brengen. Coolsaet en zijn kudde advocaten (eerder had hij ook meester Jef Vermassen in dienst) waren de afgelopen jaren, maanden en dagen, tot en met de laatste dag van het proces druk in de weer om werkelijk alle mechanismen, die dankzij #MeToo zo herkenbaar geworden zijn, nieuw leven in de blazen – het leek wel alsof zij een handboek Victim Blaming hadden geraadpleegd: het slachtoffer door het slijk sleuren; haar psychische gezondheid in vraag stellen; de lange tijd tussen feiten en aanklacht als argument voor ongeloofwaardigheid inroepen; dreigen met processen wegens smaad en eerroof.

HLN citeert onze dochter als ze antwoordt op de vraag van de rechter waarom ze na een onderbreking van twee jaar opnieuw bij Coolsaet in behandeling is gegaan. Uit haar antwoord (“Dokter Coolsaet beloofde als enige dat hij mijn medische problemen kon oplossen. Ik werd wanhopig van de pijn en keerde daarom terug”) wordt de kern van de zaak duidelijk. Onze dochter en wij trokken immers de medische competenties van Coolsaet niet in twijfel, hij vertelde haar en ook ons letterlijk (en zonder in detail te treden) dat hij de enige was die haar kon helpen, hoe pijnlijk de behandelingen ook waren. Haar pijnen waren ondraaglijk, ze had geen keuze, Coolsaet overtuigde haar dat hij haar redding was. Ze onderging opnieuw de behandelingen, hoe naargeestig ook – als ze maar kon genezen. Geleidelijk aan werd het besef concreter dat er naast de medische behandeling ook iets anders aan de hand was, iets wat de behandeling oversteeg: seksuele mishandeling onder het mom van medische hulp.

De advocaten van Coolsaet doen natuurlijk waar ze voor betaald zijn, maar soms leunden ze aan tegen populisme: “Coolsaet heeft tijdens zijn carrière 70.000 patiënten behandeld. Moeten wij die 69.990 andere patiënten ook oproepen als getuigen?” Stel je nu even voor dat meester Luyckx een moordenaar verdedigt en dezelfde logica hanteert. Dan komt hij uit bij iets absurds als: “Ja, ik weet het, de beklaagde heeft veertien mensen om het leven gebracht. Maar hij heeft er toch ook duizenden laten leven?”

Is het niet bij de beesten af dat mensen die zich na een (vaak lang) proces van angsten en twijfels uiteindelijk als slachtoffer hebben gemeld, aan de kant worden gezet als promotiemateriaal in wat plots een mediaproces wordt genoemd? Is het niet wraakroepend dat men zich niet in de eerste plaats bekommert over het lot van die slachtoffers? Is het geen regelrechte schande dat niet wordt toegegeven dat veertien slachtoffers er eigenlijk vijftien te veel zijn?

In dit verband is de houding van het Openbaar Ministerie ronduit verbijsterend. Meester Mussche en meester Noens, die onze dochter verdedigen, kwamen erachter dat een ander slachtoffer al eerder klacht tegen Coolsaet voor soortgelijke feiten had neergelegd. Het slachtoffer moest constateren (pas na het sturen van een aangetekende brief, vier maanden na de klacht) dat haar zaak geseponeerd was “na grondig onderzoek” ingevolge onvoldoende bewijzen. Het blijkt inmiddels dat haar klacht gewoonweg niet is onderzocht. Maar het wraakroepende is dat deze klacht niet werd toegevoegd aan de zaak van onze dochter. Hierdoor werden haar rechten geschonden. Cruciale informatie werd haar, haar advocaten en ook de onderzoeksrechter onthouden. Hoe kan dat? Waarom heeft het parket haar normale, gangbare strafrechtelijk beleid verlaten? Meesters Mussche en Noens hebben hierover een goed gedocumenteerd, goed onderbouwd, waterdicht bezwaarschrift geschreven, maar het Openbaar Ministerie leunt achterover en rookt een pijpje. Hoe zou dat toch komen? 

De vader van de ex-patiënte (naam en adres bekend bij redactie).