“Dit is niet knuffelen. Dit is aanranding”: bedscène in Nederlandse datingshow zorgt voor ophef

Het concept van ‘De Villa’ is simpel: een computerprogramma voorspelt vooraf welke van de deelnemende vrijgezellen het best bij elkaar passen. Vervolgens mogen de singles in een luxueuze villa elkaar gedurende een week beter leren kennen. De grote vraag: ontstaan er relaties en had de computer gelijk?

In dit geval vatte Steve meteen de koe bij de horens. Hij kroop bij zijn potentiële ‘match’ in bed en begon haar te betasten terwijl zij onder de lakens lag. “Nee, jongen. Stop ermee”, klonk het luid en duidelijk. Het meisje weerde hem zelfs af, maar toch wilde hij niet van opgeven weten. “Ik ben nog nooit zo lief voor iemand geweest in bed”, probeerde hij in een ultieme wanhoopspoging.

“Dramaqueen”
“Hij kwam op me zitten en wilde knuffelen en kusjes geven. Ik hou daar niet van, toch niet zo snel”, verklaarde Julia achteraf.

Steve had een andere kijk op de zaak. “Vannacht was het supergezellig. We hadden het leuk samen en dan begin ik te knuffelen.” Haar reactie vindt hij flink overdreven. “In mijn ogen is ze een dramaqueen, doe eens normaal.”

Voor heel wat vrouwen is de scène herkenbaar. “Dit is dat grijze gebied waar we veel vaker over moeten praten. En het meest tekenende is de reactie van die jongen”, meent zangeres en columniste Stella Bergsma. “Herkenbaar qua context, maar ook wat er gebeurt als je als vrouw niet gewenst of ‘gepast’ reageert. Dan volgt verontwaardiging”, voegt strategisch denker Ilja Klink toe.

“Durfde nauwelijks adem te halen”
Renée greep het geval aan om op pakkende wijze te vertellen wat haar ooit overkomen was. Ze had een huisfeestje bijgewoond en mocht daar blijven overnachten. “De bank lag redelijk comfortabel”, schrijft ze. “Het was stil in huis, het was al laat. Ik zou zo wel kunnen slapen.”

“Althans, dat dacht ik. Ik was bijna weggezakt in dromenland toen zijn gewicht plotseling op me drukte. Ik kon zijn gezicht niet goed zien, maar ik wist zonder enige twijfel wie het was.”

“Een tijdje gebeurde er niets. Ik lag daar doodstil en durfde nauwelijks adem te halen. Ik wachtte alleen maar tot hij weg zou gaan, maar dat deed hij niet. Hij bleef en het werd alleen maar erger.”

“Waarom deed ik niets?”
“Er kroop een hand langzaam naar mijn borst. Mijn adem stokte in mijn keel toen die hand mijn borst vastgreep, erin kneep en hem begon te masseren. Wat gebeurde hier? Waarom deed hij dit? En waarom deed ik niets?”

“Maar voor ik ook maar één van die vragen kon beantwoorden, voelde ik vingers langs de binnenkant van mijn dijen omhoog kruipen. Mijn hart hamerde in mijn keel, ik voelde zijn hand op mijn borst en zijn hand tussen mijn benen en ik wilde dit niet. Ik wilde schreeuwen of hem van me af duwen, maar ik deed niets. Ik lag daar maar.”

“Het enige wat ik kon, was zijn hand tussen mijn benen vandaan halen. Maar het haalde niets uit, de hand kwam terug en ging steeds verder naar boven. Mijn rokje was inmiddels volledig omhooggeschoven.”

“Ik voelde tranen maar huilde niet”
“Wáárom deed ik niets? Waarom bleef ik hier zo liggen? Twee meter verderop lag iemand te slapen. Als ik zou schreeuwen, zou hij wakker worden. Hij zou me kunnen helpen. Hij zou hem van me af kunnen halen. Maar ik schreeuwde niet, ik gaf geen kik. Ik haalde alleen zijn hand weg tussen mijn benen, tot ik zelfs dat niet meer deed en zijn vingers tegen mijn kruis voelde. Ik voelde tranen in mijn ogen, maar ik huilde niet.”

“Ik voelde zoveel angst en eenzaamheid. Ademhalen was moeilijk en mijn hart bonkte zo hard dat het pijn deed. Maar ik. Deed. Niets. Ik lag daar maar. Zijn vingers op mijn borst, zijn vingers tegen mijn kruis. Maar ik bleef liggen.”

“Ik weet niet hoe lang dat geduurd heeft, maar het voelde aan als een eeuwigheid. Het zal een uur geweest zijn, misschien twee. Ik weet wel nog dat ik nooit zo blij was geweest dat ik een panty droeg. Dat heeft me misschien gered van meer, van erger.”

“Jarenlang geprobeerd om voorval te negeren”
“Na die eeuwigheid ging hij terug naar zijn eigen bed en lag ik weer in de stilte. Alleen. Ik kan me niet eens meer herinneren wat ik op dat moment voelde. Was ik opgelucht? Schaamde ik me? Had ik verdriet? Was ik bang dat hij terug zou komen? Ik heb geen idee meer, ik herinner me alleen dat ik me altijd onveilig heb gevoeld als hij in de buurt kwam. Ik heb jarenlang geprobeerd om het voorval te negeren. Omdat hij nou eenmaal in onze vriendengroep zat en omdat ik hem als een vriend beschouwde.”

Toen Renée na jaren toch eens haar verhaal deed tegen een vriend reageerde die heel boos. “Hij vond dat ik het recht had om alsnog alle banden te verbreken en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. De jongen zei toen voor het eerst sorry. Hij vond het naar eigen zeggen wél fijn. Wat de jongen in kwestie wil, is blijkbaar belangrijker dan wat het meisje wil.”

“Neem ons serieus”
“Er moet meer gesproken worden over dit soort dingen. Waar liggen de grenzen en hoe beangstigend kan zoiets zijn voor een meisje? Neem ons serieus als we aangeven iets niet fijn te vinden.”

“Dit is niet mijn enige soortgelijke ervaring en ik ben hier (helaas) verre van uniek in. Vrouwen die aangeven iets niet te willen, worden vaak gezien als aanstellers en dramaqueens. Reageer alsjeblieft nooit zo.” Renéé deed haar getuigenis in de hoop dat ze lotgenoten een hart onder de riem kan steken.