COLUMN. Jules Hanot fileert de wondere wereld van de media: Nog steeds geen vaccin tegen het ‘De Slimste Mens’-virus

Het is gebeurd! De ‘De Slimste Mens Ter Wereld’-epidemie slaat andermaal ongenadig toe. Een hardnekkig virus dat de kop opsteekt zodra de bladeren vallen en tijdens de donkere dagen voor Kerstmis kijkers massaal tot slaafse volgelingen maakt. Een tv-spelletje dat jaarlijks verantwoordelijk is voor zo’n miljoen ‘slachtoffers’ die, voor ze er erg in hebben, opgezadeld zitten met de dwang zich vier dagen per week te vergapen aan een quiz die er altijd hetzelfde uitziet en gepresenteerd wordt door een aankomende bejaarde met een merkwaardig gevoel voor humor, een hinnikende lach en een zwaar Antwerps spraakgebrek. Ieder weldenkend mens, en zeker een doorgewinterde mediawatcher, heeft wel wat anders te doen, denk je dan.

Tot je - alle goede voornemens ten spijt - bij de eerste aflevering voor de bijl gaat. Hopeloos verslaafd aan een vrolijk en spannend slaapmutsje, dat zelfs de fanatiekste zuurpuim lachend naar bed stuurt. Naar een vaccin wordt niet langer gezocht. Wellicht omdat de symptomen na twee maanden vanzelf verdwijnen en er na de grote finale vooral leuke herinneringen overblijven. ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ is dan ook niet zomaar een programma, maar een geklasseerd mediamonument. Een geniaal gemixte cocktail die als een dagelijkse portie lof der zotheid na zestien jaar nog even lekker smaakt als toen hij voor het eerst werd geschonken. Goed voor een compleet pretpakket. Gevuld met baldadige humor, zorgvuldig gekozen deelnemers en een roedel jurygrapjassen die met niet altijd even fijnzinnige, maar doorgaans hilarische tussenkomsten iedereen en vooral Erik Van Looy als dankbare pispaal gebruiken. De gastheer met kosten aan, voor wie gewoon al meer dan goed genoeg is en die - net omdat hij zo enthousiast alle gangbare presentatienormen overtreedt - zelf uitgroeide tot een uniek instituut. De sympathieke, klunzige kop van Jut die het zootje ongeregeld vakkundig bij elkaar houdt en mee ‘De Slimste Mens’ tot een succesverhaal maakte, waarvan het laatste hoofdstuk nog lang niet geschreven lijkt. Deze jaargang is immers opnieuw bere­sterk.

Deelnemen gebeurt dan ook op eigen risico. Parate kennis, stressbestendigheid, tactisch inzicht, humor en een scheut geluk zijn basisvereisten voor een verlengd verblijf. De perfide spelregels zorgen ervoor dat één seconde over zege, nederlaag of gezichtsverlies kan beslissen en maken de quiz niet enkel spannend, maar dwingen de kijkers ook favorieten te kiezen uit de bonte kandidatenstoet. ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ is immers vooral een genadeloze personalityshow die reputaties kan maken en kraken en waarin - wat men ook beweert - winnen veel belangrijker is dan deelnemen. Niemand vliegt er graag uit in de eerste ronde en iedereen hoopt om een gooi naar titel en eeuwige roem te kunnen doen. Alles geniaal gestuurd door een perfect geoliede mediamachine die nobele onbekenden meteen tot de BV-status verheft, van underdogs potentiële winnaars maakt en gedoodverfde knappe koppen besmeurd met pek en veren naar huis stuurt. Geen mens had verwacht dat nationale hofnar Philippe Geubels vijf grappige afleveringen zou blijven zitten. Maar evenmin dat hij in de finale tegen Tinne Oltmans tactisch zo zou blunderen dat hij uit het spel werd geknikkerd toen iedereen hem op recordkoers zag. Het afscheid deed pijn, maar het goede nieuws is dat we hem in de finaleweken terugzien.

Dat geldt ook voor seksuologe Lotte Vanwezemael. ‘Seksuolotte’ hakte autoritair de ene tegenstander na de andere in de pan, leek met geen stokken uit haar zetel te verjagen, maar vertrok uiteindelijk toch in de wetenschap dat ze als nieuwbakken BV naar de eindronde mag. Al zetten we voorlopig toch onze centen in op de slimste sopraan ter wereld Astrid Stockman. Een naam die voorheen enkel een belletje deed rinkelen bij operaliefhebbers, maar nu overal klinkt als een klok. IJzersterk, slim en rad van tong zong ze acht afleveringen het hoogste lied. Tot ze in de finale Flor Decleir tegenkwam. De prettig gestoorde acteur bewees dat de rol van Dikke Dirk in ‘Geub’ hem op het lijf geschreven was en leek als gedoodverfde ‘loser’ tot een snelle exit veroordeeld. Tot hij besloot wat langer te blijven en vriend , vijand en wellicht ook zichzelf te verbazen door eerst collega Sebastien Dewaele en daarna de ongenaakbaar gewaande diva naar huis te spelen. Dat hij sneuvelde tegen Sofie Lemaire stemde mij - met alle respect overigens voor de radiomadam - uitermate droef. Omdat Flor met zijn kleurige hemden, zonnebril, ontwapenende droge humor en onvoorspelbaar charisma voor een even opmerkelijke als hilarische passage tekende en zich met felicitaties van de jury tot de grappigste kandidaat kroonde.

Hij zal - net als de spitse ‘Fransman’ Alex Vizorek - node worden gemist. Maar niet lang, omdat kandidaten in tegenstelling tot het programma zelf inwisselbaar zijn en de slimste quiz ter ­wereld onverstoorbaar verder zal denderen richting een bloedstollende finale, waarin Astrid Stockman wat ons betreft gerust opnieuw al haar registers mag opentrekken.