Yentl Keuppens over strijd tegen anorexia: “Ik woog nog maar 26 kilo...”

‘De dokters hadden me al opgegeven’, bekent ze in haar nieuwe boek ‘Genoeg’, waarin ze niet alleen in haar verleden graaft maar ook mensen uit haar omgeving aan het woord laat. ‘Terugblikken op die zwarte periode was erg confronterend’, zegt Yentl.

“Ik vind het belangrijk om zoveel mogelijk info over eetstoornissen te delen. Ik ben helaas ervaringsdeskundige en wil van a tot z vertellen over m’n gevecht tegen anorexia. Zowel de periode voor, tijdens als na m’n opname komt aan bod.”

“Maar nu ga ik er nog dieper op in. Ik laat mijn ouders en vriendinnen aan het woord, net als diëtisten en mensen die bezig zijn met lichaamsbeleving. Kortom, ik probeer een zo volledig mogelijk beeld te schetsen van deze ziekte. Want ik merk dat het thema hard leeft. Zo gauw ik iets post op Instagram, krijg ik superveel reacties.”

“Ja, maar ‘Genoeg’ schrijven was zwaar. Ik ben in mijn persoonlijke dossier gaan graven en dat hakte erin. Ik was destijds zo verzwakt, dat mijn hersenen niet goed meer functioneerden. Als je dan zwart op wit leest hoe slecht het met je ging...”

“Absoluut. Ik besef dat het anders had kunnen aflopen. Je moet weten dat de dokters me hadden opgegeven hé...”

“(knikt) Ik woog op een bepaald moment nog 26 kilo. Ik was te zwak om te vechten, had doorligwonden... Ik had de hoop opgegeven, maar mijn ouders niet. Zij bleven geloven dat ik het zou halen en zorgden ervoor dat ik werd opgenomen. Maar ’t is kantje boord geweest.”

“Mijn oma en opa zijn zelfs afscheid van mij komen nemen. Ik heb het gehaald omdat mijn ouders niet loslieten. Daar blijf ik hen eeuwig dankbaar voor. Zij legden zich nooit neer bij die eerste diagnose, waardoor ik kon geholpen worden in Tienen.”

“Klopt. Ook zij vocht tegen een eetstoornis. We waren kamergenoten. Elisabet was bezorgd om mij. Ze luisterde ’s nachts naar mijn ademhaling om zeker te zijn dat ik nog leefde. Omdat ik zo diep zat, bestond het risico dat mijn lichaam er vanzelf zou mee ophouden. Elisabet ging ook door een hel, hoor. We pepten elkaar op en smeedden een band voor het leven.”

“Goed, hé. Al zeg ik erbij: volgens mij genees je nooit van een eetstoornis. Die ziekte blijft altijd ergens sluimeren.”

“Ja, ik maak er geen geheim van. Tijdens groepssessies leerde ik hier open over te zijn. Ik hoop dat ik door die openheid mensen kan helpen en inspireren.”