‘Voor de ouders is dit het ergste scenario’: geen spoor van Frederik Vanclooster (21) in kanaal

Update: Het lichaam van Frederik Vanclooster (21) is teruggevonden in het kanaal van Vilvoorde

Het lijkt wel alsof vrijdag 3 januari zich heeft gekleed naar de stemming die in en rond de Vilvoordse Kruitfabriek heerst. Grauwe plek, grauw weer, grauwe gevoelens. Tussen de vele auto’s aan de kade staan Lucas Vanclooster en Kristien Bonneure onder een regenboogparaplu, handen stevig in elkaar geklemd, starend naar het scenario dat nog als enige overblijft: hun zoon Frederik ligt ergens in het troebele water. 

De eerste twee dagen na de verdwijning van de 21-jarige Frederik Vanclooster, die laatst gezien werd op woensdagochtend rond 3 uur, werden gekenmerkt door een hartverwarmende zoektocht. Liefst tweehonderd familieleden en vrienden hielpen donderdag de Cel Vermiste Personen van de federale politie de hele buurt uit te kammen, tot drie keer toe. Zonder succes, ondanks de hulp van een helikopter en twee sonarboten.

Vrijdag, dag drie, is het kalmer. De gezichten in de afgeschermde ruimte in de Kruitfabriek vertellen dat het laatste sprankeltje hoop stilaan verdwenen is. Af en toe loopt een eenzaat of een groepje mensen in stilte naar buiten, op zoek naar wat frisse lucht. Daar zien ze een eenzaam bootje van de Civiele Bescherming dat iets voor 11 uur in het water is gelaten en langzaam heen en weer vaart. Op het land wordt door niemand nog gezocht.

Op de tast

“De kans dat we vandaag iets vinden is reëel, maar niet erg groot”, tempert Alain Remue van de Cel Vermiste Personen al bij aanvang de verwachtingen. Hij heeft in zijn carrière al honderden zoekacties gecoördineerd en weet: water is het allerlastigst. De scans die de twee sonarboten donderdag verzamelden, zijn diezelfde avond op groot scherm bekeken, maar hebben niets nieuws opgeleverd. Enkel de bevestiging dat de bodem “vol brol” ligt en bovendien niet effen is, wel vol putten en ophopingen. Er is weinig stroming en scheepvaart, dat is het enige lichtpuntje.

’s Middags komt Remue de ouders een eerste keer inlichten dat er nog geen spoor is van Frederik. “Er zijn al twee banden in het kanaal doorzocht, een op vijf en een op vijftien meter van de oever.” Omdat er niets geweten is over de omstandigheden – “heeft hij bijvoorbeeld nog even gezwommen?” – werkt het opsporingsteam de kanaalzone geduldig verder af, tot 14u30 ongeveer. Op de scans is op één plek een mogelijke indicatie van een lichaam opgedoken. “Een puntje, daar gaan ze nu duiken”, vertelt Remue aarzelend. “Ik heb al andere signalen gezien die veel beter gedefinieerd waren. You never know, maar het is een groot vraagteken.”

Buiten dobbert een oranje boei in het kanaal, dicht bij de kade en de ingang van de Kruitfabriek. Daar ergens zou het lichaam dus kunnen liggen. Een duiker laat zich in het water zakken en lijkt wel een eeuwigheid onder water te blijven. Remue spreidt duim en wijsvinger: “Zoveel kun je als duiker zien.” Vooral op de tast dus. Enkele ogenblikken later komt er een signaal van de duiker binnen. “Stuk wrak. Autobazaar. Shit”, zegt Remue terwijl hij zich opnieuw een weg baant naar de familie. Die zijn, begrijpelijk, niet mee naar buiten gestapt.

De zoektocht wordt gestaakt. Volgens Remue heeft verder zoeken voorlopig geen zin, omdat de sonarboot dezelfde signalen zou oppikken. “Een aantal dagen wachten is het enige wat we kunnen doen. We komen dinsdag terug en hopen dan een ander zicht te hebben. Intussen vragen we wel aan iedereen die langs het kanaal loopt en iets opmerkt om de politie en de hulpdiensten te verwittigen”, zegt hij. “Voor de ouders is dit natuurlijk het ergste scenario. Zij vertrekken hier vandaag met niets.”

Je zou denken, of eerder hopen, dat ze toch met íets vertrekken. Een brokje warmte, uit de vele steunbetuigingen die ze al drie dagen krijgen. Later op de avond volgen er wellicht nog vele, op een samenzijn dat door Scouts en Gidsen Vilvoorde is georganiseerd.