‘Geen enkele politicus durft een standpunt over pedofilie in te nemen, en dat is een groot probleem’

Voor u verder leest: 1) ‘pedofiel’ staat niet automatisch synoniem voor ‘kinderverkrachter’, 2) een muidhond is een vissoort, naar het exemplaar dat Jonathan in huis neemt en daar langzaam wegkwijnt, en 3) Tijmen Govaerts kent u ook als Lewis in Lukas Dhonts film ‘Girl’ en heden schittert hij in de theatervoorstelling ‘Angels in America’, de eerste Vlaamse versie van de gereputeerde Broadwayklassieker.

Eerste vaststelling van wie het boek las en daarna de film zag: Tijmen is een ander type dan de Jonathan die in het boek wordt beschreven.

Inge Schilperoord: “Qua uiterlijk vooral. Ik zag tijdens het schrijven inderdaad een iets langere man voor mij, met donker haar. Details. Of iemand nu blond, rood of donker is, maakt uiteindelijk weinig uit. Ik wilde vooral een boek schrijven over een man die worstelt met conflicterende emoties. Iemand die lust én liefde voelt voor zijn buurmeisje, maar in wie ook zelfhaat borrelt, en zelfmedelijden. Een boel dingen door elkaar. En niet om te slijmen, maar Tijmen geeft die gelaagdheid briljant weer. Vaak met weinig meer dan een blik.”

Het was voor regisseur Patrice Toye naar verluidt een lange zoektocht om de juiste Jonathan te vinden.

Tijmen Govaerts: “Alles moest kloppen. Ze heeft bijvoorbeeld ook gezocht naar de juiste leeftijd. In het boek is Jonathan 30, ik was ten tijde van de opnames 24, maar ze heeft ook gekeken naar hoe het zou zijn als iemand van 40 de rol zou spelen.”

Schilperoord: “Ze heeft de juiste keuzes gemaakt. Te kinderlijk had niet geklopt, en een 40-jarige acteur had misschien iets te veel de 'vieze oude man'-uitstraling gehad.”

Ik stel me voor dat niet elke acteur staat te springen om de rol van pedofiel aan te nemen. Heb jij er lang over getwijfeld, Tijmen?

Govaerts (verrast): “Nee. Nadat Patrice me had gevraagd, heb ik het boek in één ruk uitgelezen, en ik wist meteen: dit wil ik spelen.”

Schilperoord: “Waarom, eigenlijk? Dat heb je me nooit verteld.”

Govaerts: “Omdat ik zowel het boek als de film superbelangrijk vind. Het is een verhaal dat verteld en gehoord moet worden. En ik wilde meehelpen om dat vorm te geven.”

Hoe reageerde je omgeving?

Govaerts: “Ik wéét dat ik in een progressieve bubbel leef. Dat is tegelijk een voor- en een nadeel. Maar ik schrok ervan dat redelijk veel van mijn vrienden en kennissen het moeilijk bleken te hebben om aan te nemen dat pedofilie een geaardheid is. 'Iemand met pedofiele neigingen zal daar wel zélf voor gekozen hebben,' dat idee. Ik dacht: en anders zijn jullie zo open van geest! Voor veel mensen staat 'pedofiel' nog altijd synoniem met 'kinderverkrachter', hè. Ik hoop dat de film kan helpen om dat beeld bij te stellen.

“In ieder geval heeft 'Muidhond' mijn wereldbeeld al bijgestuurd. Ik leerde bijvoorbeeld Stop it Now! kennen, een organisatie voor pedoseksuelen die kindermisbruik wil tegengaan, onder meer door het gesprek veel breder te trekken. Ik weet nu dat kindermisbruik in maar liefst 80 procent van de gevallen niets met pedofilie te maken heeft. Wel met onder meer scheefgetrokken gezinssituaties en machtsverhoudingen. Ook blijkt ongeveer 2 procent van alle mannen met pedofiele gevoelens te kampen: dat is dus veel te veel om zomaar opzij te schuiven, of om er ongenuanceerd over te praten.”

Inge Schilperoord, geef eens een bloemlezing van de opvallendste reacties op je boek?

Schilperoord: “Toen 'Muidhond' net uit was, heb ik me schrap gezet. Ik dacht: nu krijg ik een lading shit over me heen. Maar uiteindelijk viel dat geweldig mee. Er was veel minder agressie dan verwacht. Ik moet erbij zeggen dat ik niet op sociale media zit. Dat scheelt, denk ik.

“Misschien ben ik naïef, maar pas na de publicatie van het boek bedacht ik: als ik een man was, waren de reacties wellicht een stuk heftiger geweest. Dan was ik automatisch zelf verdacht. Zo van: 'Hoe weet jij dat eigenlijk allemaal? Je bent er zeker stiekem ook zo één?' Voor een debutant, die niemand kent, geldt dat vermoedelijk dubbel.”

Voor jou waren de seksueel getinte scènes in het boek de moeilijkste om te schrijven. Wat bleek het moeilijkst om te spelen?

Govaerts: “De seksueel getinte scènes (lachje). Niet dat dat er veel zijn. Eigenlijk is er maar één echte poging tot seksuele intimidatie: terwijl Elke slaapt, begint Jonathan haar been te strelen en te kussen. Heftig: ik voelde aan alles dat het tegen mijn natuur inging, dat wat ik deed fout was. Je raakt een kind aan op een manier die... niet de bedoeling is. Maar in zekere zin werd het daardoor ook net weer een gemakkelijke scène. Ik moest niet spélen dat er zich in Jonathans hoofd een gevecht afspeelde, dat gevecht was er namelijk écht: ik deed iets wat ik helemaal niet wilde doen.”

Schilperoord: “Stond je die ochtend op met de gedachte: shit, vandaag doen we díé scène?”

Govaerts: “Nee, want we hebben 'm twee dagen vroeger gedraaid dan voorzien. Omdat het regende, werd een geplande buitenopname uitgesteld en die bedscène naar voor geschoven. Dat ik me er mentaal niet op kon voorbereiden, was vermoedelijk een zegen.”

Het is niet alleen díé scène. Eerder moest je bijvoorbeeld ook al verlekkerd staan kijken naar Elke die in bad zit.

Govaerts: “Vóór de opnames had ik het daarover met een vriend, die ook regisseert. 'Ik weet niet hoe ik moet doen alsof ik dat kind als een lustobject beschouw...' Waarop hij: 'Het is maar film. Als jij tijdens die scène aan een komkommer moet denken om die blik in je ogen te krijgen, is dat even goed.' Hij had gelijk. Als ik in 'Angels in America' moet doen alsof ik verliefd ben op het personage van Lucas De Wolf, hoef ik hem natuurlijk niet écht lekker te vinden. Als het publiek het maar gelooft. (Zich excuserend) Het is eigenlijk een heel saaie, technische uitleg.”

Het personage Elke wordt gespeeld door Julia Brown, die tijdens de opnames 9 à 10 jaar was. Begreep zij waar 'Muidhond' over gaat of dacht zij een heel andere film te maken?

Schilperoord: “Ze begreep het op een manier die passend is bij haar leeftijd. Haar ouders, Patrice en een ingeschakelde kinderpsychologe hebben haar heel goed voorbereid en begeleid.”

Govaerts: “Het allerbelangrijkste, denk ik, was dat Julia nooit schrik zou krijgen van mij of mijn personage. Zij en ik zijn echt vrienden geworden tijdens de opnames, dat hielp.

“Julia is ook echt een verstandig kind. Ze begreep tijdens de opnames dat er iets aan de hand was met Jonathan, dat hij verliefd op haar was en dat dat eigenlijk niet hoort. (Denkt na) Nu ja, het is een intense film, maar op zich - zonder context - zijn de meeste scènes heel onschuldig. Verder heeft zij tijdens de opnames vooral veel plezier gemaakt.”

Je liet je voor het personage Elke deels inspireren op de dochter van een vriendin. Destijds was ze te jong om het boek te lezen. Heeft ze dat intussen wél gedaan?

Schilperoord: “Grappig dat je dat vraagt. Ze is nu 16, heeft het boek nog steeds niet gelezen, maar gaat binnenkort wel mee naar een vertoning van de film.

“Dat meisje had destijds een aantal regels voor haar slaapkamer bedacht. Zo van: 'Maak me nooit wakker wanneer ik slaap.' Dat vond ik goed passen bij Elke, dus heb ik dat van haar gestolen (lachje). Ik was bang dat die vriendin van mij dat heel naar zou vinden, dus heb ik het pas nét voor de publicatie van het boek durven opbiechten. Ze zag er gelukkig helemaal geen graten in. En de dochter zelf vond het ook allemaal cool.”

DOODGESLAGEN

Als psycholoog sprak je zelf met tientallen pedoseksuelen. Liet één van hen al weten wat hij van het boek vindt?

Schilperoord (schudt het hoofd): “Uit die hoek hoorde ik alleen iets van de man die zich op Twitter 'een alledaagse pedofiel' noemt (lachje). Hij vond het boek niet slecht, maar was wel kwaad dat Jonathan zijn driften toch niet helemaal weet te beheersen. 'Wanneer gaat het eens over een pedofiel die géén schade aanricht?'”

Govaerts: “Zij die zich deels maar net niet helemaal in een film herkennen, reageren altijd het heftigst. Dat zag ik bij 'Girl' ook al. Maar elke pedofiel is anders, en het lukt natuurlijk niet om íéders verhaal te vertellen. Wij brengen welgeteld één verhaal, dat van de fictieve Jonathan.”

Schilperoord: “Dé pedofiel bestaat inderdaad niet. De bedoeling van mijn boek was niet om hen als groep te demoniseren, maar ik wilde ook zeker niet zeggen: kijk eens hoe sympathiek ze allemaal zijn!

“En toch snap ik die man. Wat hij 'alledaagse pedofielen' noemt, zijn mannen die weliswaar gevoelens hebben voor kinderen, maar daar verder niets mee doen. Ze kunnen dus perfect normaal in de maatschappij functioneren. Uiteraard zou het niet slecht zijn als daar meer aandacht voor was: dat stelt het beeld bij waar Tijmen het al over had, dat alle pedofielen engerds zouden zijn.”

Govaerts: “Staan ze daar in Nederland niet verder in dan bij ons? Ik hoorde dat op de botenparade van Pride Amsterdam iemand pamfletten uitdeelde voor zijn pedofielenclub Kinderbevrijdingsfront. Hij vond namelijk dat die ook een plaats op de Pride verdienden. Daar is toen weliswaar veel reactie op gekomen, maar in Vlaanderen kan ik me zo'n flyeractie niet eens voorstellen.”

Toch werd er ook in Nederland vroeger veel openlijker over gepraat.

Schilperoord: “In de jaren 70 werd pedofilie inderdaad in veel bredere kring gezien als een geaardheid. Er was meer ruimte om er de verschillende kanten van te belichten. Het is een slingerbeweging. Misschien sprong men er toen soms iets té lichtvoetig mee om, nu zijn we stilaan in Amerikaanse toestanden verzeild: 'Elke pedofiel is een predator, een roofdier.' Wat meer nuance zou goed zijn.”

Govaerts: “Is het niet de taak van de politiek om zich daarover uit te spreken? Ik ben heel benieuwd naar welke standpunten de Vlaamse partijen zouden innemen. Maar niemand durft het onderwerp aan, en dat is een groot probleem.”

Een sereen debat over dit onderwerp is hoe dan ook geen sinecure. Wanneer een psycholoog in de media oproept tot begrip, regent het schuimbekkende reacties. Zou er verwarring bestaan over het verschil tussen 'begrip opbrengen' en 'goedkeuren'?

Schilperoord: “Ik denk het. Maar of we het nu willen of niet: pedofilie bestaat. Het hoofd afwenden biedt geen oplossing. Mensen demoniseren en isoleren maakt het zelfs erger. Als we hen begrijpen, kunnen we hen ook beter begeleiden. Dan kan misschien ook gemakkelijker vermeden worden dat ze tot daden overgaan. Uit allerlei onderzoek blijkt dat het versterken en verbreden van het sociale netwerk van pedofielen, bijvoorbeeld met een soort buddynetwerk, leidt tot minder recidive.”

Govaerts (blaast): “People don't care. Veel mensen geloven de wetenschap niet meer. Dat merken we de laatste jaren toch op genoeg andere vlakken?”

Wat zou het alternatief zijn volgens de mensen die daar niet in geloven? Dat alle pedofielen uitgeroeid moeten worden?

Govaerts: “Allicht. In Nederland kwam het laatst nog in het nieuws. Een pedofiel is er, nadat hij vrijkwam uit de gevangenis, doodgeslagen door mensen uit het dorp. Dat is waanzin.”

Schilperoord: “Inderdaad. Wat niet wegneemt dat ik de woede van de mensen tot op zekere hoogte natuurlijk begrijp. Kinderen zijn de meest kwetsbare groep van onze samenleving. Maar de meeste pedofielen hebben nog nooit een kind kwaad gedaan. Het probleem is: als we nu iets over pedofilie horen, is dat bijna altijd via het nieuws en dan gaat het ook steeds over mensen die vreselijke dingen hebben gedaan.”

Michel Lelièvre werd, sinds hij niet meer in de gevangenis zit, in elkaar gestampt, beroofd en met de dood bedreigd. Een vraag zonder goed antwoord: moet zo iemand beter beschermd worden?

Govaerts: “Dat vind ik een totaal ander verhaal. Dutroux is geen pedofiel, maar een moordenaar die kinderen in kelders opsloot. Níémand hoeft met geweld in contact te komen, ook de handlangers van Dutroux niet. Maar de kinderen die ze vermoord hebben, hadden dat geweld natuurlijk ook niet verdiend.

”Helaas denken veel mensen bij het woord 'pedofiel' wel meteen aan Dutroux, en zo wordt alles op één grote hoop gegooid. Als we met 'Muidhond' dát beeld al een klein beetje konden weerleggen, zou ik al heel blij zijn.”

Voor dit interview kwam ik op internetfora terecht waar ervoor geijverd werd vooral géén begrip op te brengen voor pedofielen. Dat daar überhaupt over gesproken wordt, was volgens sommigen een symptoom van een verloederde maatschappij: 'Het begon bij het homohuwelijk, nu krijgen we dit weer.' Motiveerde dat soort scheve redeneringen je ook om 'Muidhond' te schrijven, gezien je eigen geaardheid?

Schilperoord (denkt na): “Ik denk het niet. Ik word verliefd op vrouwen, uiteraard heb ik daar als puber ook mee geworsteld. Zo van: 'Ik wil zo niet zijn, want nu moet ik dit aan mijn omgeving vertellen en dan blijkt misschien dat mensen me raar vinden.' Dat proces heb ik doorgemaakt. Ik kan dus niet uitsluiten dat ik daardoor meer geneigd ben om empathie op te brengen voor mensen die het moeilijk hebben. Maar ik denk niet dat het een grote rol heeft gespeeld. Tijdens het schrijven van 'Muidhond' heb ik in elk geval nooit aan mijn eigen seksuele oriëntatie gedacht.

“Je raakt wel een gevoelige snaar. Mensen halen die dingen nog veel te vaak door elkaar. Vanzelfsprekend hebben homoseksualiteit en pedofilie niets met elkaar te maken, en het is jammer en verontrustend dat sommige mensen dat maar niet snappen.”

Govaerts: “Ik vind het wel bijzonder dat 'Muidhond' de publieksprijs op Film Fest Gent won. De drie zalen die daarover gestemd hebben, waren echt niet gevuld met alleen vrienden en familie. Ik vond het geruststellend dat zoveel mensen het enerzijds een goede film vonden, en anderzijds begrepen wat we ermee wilden zeggen.”

EEN TWEEDE KANS

Boek en film gaan niet uitsluitend over pedofilie, maar over elke mens die met zijn driften en demonen vecht. Iemand maakte de vergelijking met alcohol- en drugsverslaafden.

Schilperoord (knikt): “Toen het boek net uit was, kreeg ik een mail van iemand die ik via via een beetje ken: 'Ik herken mezelf in je boek.' En dat kwam van een keurige, hoogopgeleide, mooie vrouw uit het sjieke Amsterdam-Zuid. Mijlenver van het hoofdpersonage, en zeker geen pedofiele neigingen. Ze gaf weinig details, maar liet doorschemeren dat het, zoals je zegt, te maken had met een verslaving. En met verliefdheden buiten het huwelijk. Ik vond dat één van de allermooiste complimenten. 'Muidhond' gaat inderdaad over een universele worsteling.”

Govaerts: “Ik weet dat bijvoorbeeld Jean Paul Van Bendegem en Ignaas Devisch (beiden filosoof, red.) de film zagen, en dat ze fan zijn. Ik hoorde hen zeggen dat 'Muidhond' ook over het goede en het kwade in de mens gaat, over puberteit, jezelf leren kennen, te weten komen wat kan en wat niet kan...”

Komt het vaak voor dat mensen het punt helemaal missen? Een journalist van de Nederlandse krant Trouw noemde jou naar aanleiding van 'Muidhond' als schrijver 'een volger en geen taboedoorbreker'. De redenering: 'Al in 'Lolita' kregen we de binnenwereld van een pedofiel te zien, dat is dus niet meer nieuw.'

Govaerts: “Sorry, maar hoe slecht geïnformeerd ben je als je zoiets schrijft?”

Schilperoord (lacht): “Het is al 25 jaar geleden dat ik 'Lolita' nog eens las, maar van wat ik me herinner, is dat toch een totaal ander boek? Daar zit het hoofdpersonage niet met zichzelf in de knoop en daar draait het juist om in 'Muidhond'.”

Govaerts: “Het personage Lolita is ook een heel ander meisje dan Elke in 'Muidhond'. Lolita weet perfect wat ze aanricht bij Humbert Humbert, Elke heeft geen idéé.”

In de film zegt het personage van Dominique Van Malder ergens: 'Iedereen verdient een tweede kans.' Vat dat ene zinnetje het verhaal goed samen?

Govaerts (denkt lang na): “Zo had ik er nog niet over nagedacht. Het zou kunnen.

“Je moet het, wat tweede kansen betreft, natuurlijk geval per geval bekijken. Maar dat elke mens in de eerste plaats vooral húlp verdient, vind ik een basisprincipe. Los daarvan kun je je afvragen wat de maatschappij eraan heeft om zo iemand in de gevangenis op te sluiten. Vroeg of laat komen ze vrij, en wordt eigenlijk ooit iemand een beter mens omdat hij een paar jaar met vijfhonderd andere testosteronbrokken in een kooi heeft doorgebracht? Beter is: altijd blijven praten met de juiste mensen. Op die manier zou er misschien ruimte op een tweede kans kunnen ontstaan.”

Schilperoord: “Zoals je zegt: geval per geval. Maatwerk is hier belangrijk. Ik zag als psycholoog ook pedoseksuelen die zo gevaarlijk zijn dat een tweede kans absoluut onmogelijk is.

“Maar zélfs die mensen, die echt niet meer kunnen buitenkomen, verdienen een zo humaan mogelijk leven. Voor sommigen is dat misschien een te soft of te links standpunt. Ik ben weleens op de zogenaamde longstayafdeling van een tbs-kliniek geweest (waar mensen behandeld worden die tot internering zijn veroordeeld, red.), en daar is het wel goed georganiseerd. Men heeft er bijvoorbeeld een relatief grote kamer in plaats van een piepklein celletje. En mensen kunnen binnen de kliniek werken of studeren. Die mensen zijn zo geen gevaar meer voor de samenleving, en ze kunnen op zijn minst nog iets zinnigs doen met hun leven. Maar goed, dat is mijn persoonlijke standpunt. Er zijn vast ook veel mensen die zeggen: dat ze branden in de hel!”

Je hebt het Jonathan niet gemakkelijk gemaakt. Zijn wereld is behoorlijk kaal: in zijn straat is er behalve de woning waar hij en zijn moeder wonen slechts één ander huis. Net daarin woont een jong meisje van wie de ouders nagenoeg constant afwezig zijn. Voelde je een sadistisch genoegen tijdens het schrijven?

Schilperoord (lacht): “Ik wilde hem natuurlijk wel op de proef stellen, anders heb je geen verhaal. Het boek is tijdens het schrijven ook steeds kaler geworden. Aanvankelijk waren er veel meer personages, maar dat leverde een hoop gedoe op. Dan moest ik verklaren waarom die andere mensen niet op Jonathans aanwezigheid reageerden, of ik moest hen net wél laten reageren en dat vond ik allemaal minder interessant. Het leidde af van waar het om gaat: zijn gevoelswereld.

“Ik wilde ook geen verhaal schrijven over een creep die bij speelplaatsen rondhangt en daar op kinderen zit te geilen. Het kind moest naar hém komen.”

ZOMBIEFILMS

Tijmen Govaert, heb je je voor de rol van Jonathan laten inspireren door andere rollen of acteurs?

Govaerts: “Niet echt. Patrice en ik hebben wel gepraat over bijvoorbeeld Joaquin Phoenix en Brady Jandreau, die jongen die in 'The Rider' de hoofdrol speelt. Omdat dat acteurs zijn die ook een stille kracht uitstralen, en iets donkers in zich lijken te hebben.”

Ik moest af en toe denken aan het personage Theon Greyjoy uit 'Game of Thrones': ook een gebroken man, ook gespeeld door een acteur die het vooral van zijn blik en lichaamstaal moest hebben.

Govaerts: “Ha! Dat heb ik niet gezien. Eigenlijk wist ik vooral dat ik een roofvogel wilde spelen.”

Schilperoord (kijkt op): “Hoe bedoel je, 'roofvogel'?”

Govaerts: “Jonathan wil zo onopvallend mogelijk door het leven stappen. Hij leeft geïsoleerd en wacht lang voor hij aanvalt. Hij lijkt misschien zachtaardig, maar heeft toch iets heel gevaarlijks in zich.”

Een roofvogel handelt naar zijn instincten. Jonathan ook.

Govaerts (knikt): “Dat dierlijke was belangrijk. Er zitten een paar masturbatiescènes in 'Muidhond', en die mochten absoluut niets seksueels hebben. Het moest onoverkomelijk lijken. Niet te houden. Op geen enkele manier mocht de kijker erdoor opgewonden raken. Dat is dus eigenlijk het tegenovergestelde van wat doorgaans beoogd wordt met seks in films.

“(plots) Ik heb tijdens de opnames ook veel naar Amenra geluisterd.”

Schilperoord: “Naar wíé?”

Govaerts: “Een Belgische metalband waar ik sowieso grote fan van ben. Hun muziek hielp me om, vooral bij de zware scènes, in de juiste mindset te komen. Voor de duidelijkheid: Amenra heeft niets met pedofilie te maken. Maar in hun songs spelen ze met pijn en verdriet en spanning, en dat bracht de juiste soort duisternis in mijn hoofd.”

Ik las dat je vroeger liever rockster dan acteur wilde worden.

Govaerts: “Ja. Dat is dus faliekant mislukt.”

Waar liep het op stuk?

Govaerts: “Ik bleek geen talent te hebben (lacht).

”Met mijn broer en enkele vrienden speelde ik vroeger in een rockbandje. We heetten Dictator, brachten vooral covers en waren heel erg slecht. Voor een optreden op onze school coverden we bijvoorbeeld eens 'The Pretender' van Foo Fighters. Achteraf zette iemand dat op YouTube, onder de noemer 'Worst Foo Fighter cover ever' (lacht). Het zal niet veel gescheeld hebben.”

‘Muidhond’ loopt in de zalen, nu al maak je furore in de hoofdrol van 'Angels in America' van Olympique Dramatique, je eerste theaterrol. Kun je voelen dat je midden in een kantelpunt in je carrière zit?

Govaerts (schouderophalend): “Ik merk vooral dat ándere mensen denken dat dit voor mij een kantelpunt is. Zelf voel ik het niet. Niet alleen omdat de opnames van 'Muidhond' al lang achter de rug zijn, ook omdat mijn agenda nog niet onmiddellijk volloopt. Na februari heb ik bijvoorbeeld een tijdje geen werk meer. Al hoop ik natuurlijk dat veel mensen deze film zullen zien, 'm goed zullen vinden en - als het meezit - van mijn kwaliteiten overtuigd raken.”

'Girl', 'Angels in America', 'Muidhond': zoek je de zware rollen bewust op?

Govaerts: “Het is dubbel. Eind dit jaar komt er een nieuwe VTM-reeks waarin ik ook de hoofdrol speel: 'De kraak', over een hacker die een bank overvalt. Dat is al een heel andere soort rol. Ik vind zombiefilms ook heel tof, en entertainment moet er zijn, maar als het kan, mag het wel ergens over gaan. Ik hoop dat er in Vlaanderen nog veel meer films als 'Muidhond' gemaakt zullen worden. Films met een sociale impact, waarbij je voelt: die móést gemaakt worden. Ik hoop ook dat ik daaraan mag blijven meedoen.”

Inge Schilperoord, wat is het raarste compliment dat je voor het boek 'Muidhond' kreeg?

Schilperoord: “In 2015 kreeg ik de Bronzen Uil en op de dag van de uitreiking in Gent was er een man die - mijn boek in de hand - met mij op de foto wilde. Het boek was nog maar net uit, en ik was heel enthousiast én verrast om een blije lezer te ontmoeten. Maar daarna bleek al vrij snel dat hij het boek niet gelezen had, en dat ook helemaal niet van plan was. Die man had het namelijk alleen voor de cover gekocht. Hij was een visser en vond het geweldig dat de muidhond - hij noemde dat 'een tink' - eindelijk eens in de aandacht kwam (lacht). Speciaal. En heel grappig.”

Vaste vraag in een Inge Schilperoord-interview: je debuut is van 2015, wanneer volgt je tweede roman?

Schilperoord: “Hopelijk eind dit jaar. Maar daarover zeg ik nog liever niet te veel.”

Kun je vertellen waar het al zeker níét over gaat?

Schilperoord (lacht): “Het wordt in elk geval weer geen feelgoodboek.”

Als dat boek over enkele jaren ook weer verfilmd wordt, krijgt Tijmen dan opnieuw de hoofdrol?

Schilperoord (verontschuldigend): “Het hoofdpersonage is deze keer een meisje...”

Govaerts: “Geen probleem. Dat kan ik aan.”

Schilperoord (lacht): “Dan is het hierbij beslist.”

'Muidhond' is vanaf woensdag 29 januari te zien in de bioscoop.

© Humo