Ze zijn er volop; de massa sneeuwklokjes die overal hun bengelende, witte bloemetjes tentoon spreiden. Zonder sneeuw deze keer, maar daar geven ze geen zier om.In een klein, maar leuk, houthakbosje in Borgloon stootte ik op een ware ‘sneeuwklok-gemeenschap’. Altijd een leuk moment tijdens een wandeling door onze natuur. Maar toch blijf ik een beetje met een dubbel gevoel zitten…Van oorsprong zijn sneeuwklokjes geen echte wilde planten. Ze werden heel lang geleden naar onze streken gebracht door, meestal, edelen om ze tentoon te stellen in hun kasteelparken. Want in die tijd waren sierparken en -tuinen enkele weggelegd voor de rijken der aarde. En die rijkdom wilden ze wel even aan iedereen tonen door op hun domein de meest exotische planten in de grond te steken. En sneeuwklokjes hoorden daarbij.Ondertussen is die periode, gelukkig, voorbij. In elk tuincentrum liggen de sneeuwklokjes-bollen te blinken. En dus kan je ze in heel wat tuinen dan ook vinden. Maar hoe komen ze dan in de natuur terecht. Zoals wel vaker is het onze eigen schuld. Storten van tuinafval of het dumpen van grond ergens waar het eigenlijk niet hoort en dan is het zo ver. Er schieten dan vaak tuinplanten op die daar eigenlijk niet thuis horen. Dikwijls met minder leuke gevolgen voor de streekeigen soorten. Maar bij het sneeuwklokje is het gelukkig geen verhaal met dramatische gevolgen. Ondertussen horen ze bij ons landschap en kijkt men echt niet meer op als er ergens een wit tapijt met bengelende klokjes staat.En wees nu eerlijk. Die leuke sneeuwklokjes met hun bengelende bloemetjes zijn toch een aanwinst. Ik ben er alvast, ondanks de manier hoe ze overal terecht zijn gekomen, toch gelukkig mee.