GAMEREVIEW. 'Doom Eternal' toont dat 'Doom' écht voor de eeuwigheid is

Vanaf het moment dat je de eerste heftige barrage van demonen op je dak krijgt in ‘Doom Eternal’, besef je deksels goed dat je in een ‘Doom’-game zit. Het zit hem ten eerste in het uiterlijk van de demonische tegenstanders die je aan tripjes schiet. De gezombificeerde menselijke soldaten, de aapachtige Imps, de op een vliegende gehaktbal lijkende Cacodemons, de al even iconische Pinky (een mismaakt varken met venijnig grote tanden): wie ooit nachten heeft doorgetrokken om de originele ‘Doom’ te spelen, zal de vieze gedrochten meteen herkennen in de opvolger van de geslaagde ‘Doom’-remake uit 2016. Ze zijn wat gemoderniseerd en vertonen vanzelfsprekend veel meer detail dan 27 jaar geleden, maar hun silhouet, hun Gestalt, is al meer dan een kwarteeuw dezelfde gebleven.

Er zit nog meer in ‘Doom Eternal’ dat meteen vertrouwd zal aanvoelen voor fans van het eerste uur. Het pompende ritme dat de game aanhoudt, bijvoorbeeld, en de snelheid waarmee je jezelf doorheen het van bloed, vuur en plasma vergeven slagveld beweegt tot je de laatste duivelse rotzak hebt neergemaaid. De vederlichte hobbel in de manier waarop je hoofdpersonage, de Doomslayer, door de levels rent. De muziek, die meerdere flarden van de muzikale score uit de originele games bevat. De waanzinnige maar cartooneske gore. En natuurlijk de venijnige impact die je wapens maken. Van de shotgun over de kettingmitrailleur tot de Big Fucking Gun, met natuurlijk de kettingzaag als toemaatje: je voelt ze prettig door het meestal dikke, maar zompige lijf van de demonen boren.

Het mag dus meteen gezegd: ‘Doom Eternal’ is een ‘Doom’-game grand cru. Een waarmee id Software, de Amerikaanse studio achter de reeks, ook een aanzienlijk artistiek risico nam: hun ‘Doom’-remake vier jaar geleden was een geslaagde terugkeer naar hun eigen classic, maar die nostalgische touch alleen volstond niet voor een sequel. Met ‘Doom Eternal’ moesten ze aantonen dat hun ‘Doom’-reeks niet alleen een rijk verleden, maar ook een beloftevolle toekomst heeft.

‘Doom Eternal’ forceert daar wel een paar dingen voor. Nog nooit speelden we een ‘Doom’-game met zo’n uitgebreid en gedetailleerd verhaal, dat enorm op de leest van een game uit de ‘Halo’- of ‘Destiny’-reeksen is geschoeid, en eigenlijk compleet overbodig was. Ook de nieuwe kernmechanismen van de gameplay deden er lang over om me te overtuigen, en haalden me uiteindelijk alleen maar over de streep omdat ze niet vloeken met de ‘Doom’-vibe. Het feit dat je bijvoorbeeld automatisch nieuwe kogels krijgt wanneer je een van je tegenstanders in tweeën rijt met de kettingzaag, of dat je gezondheid een onmiddellijke boost krijgt wanneer je er eentje afmaakt met de blote handen, blijft lange tijd onzinnig aanvoelen, maar het draagt wel bij tot een van de elementen die belangrijk zijn voor een ‘Doom’-game: die nooit aflatende cadans.

‘Doom Eternal’ heeft ook een erg diepgaand upgradesysteem voor je kracht en je wapens, maar dat brengt de reeks gewoon in lijn met wat je vandaag verwacht van een firstpersonshooter. De nieuwigheden maken het verschil eigenlijk niet. ‘Doom Eternal’ bewijst niet dat de ‘Doom’-reeks klaar is voor de moderne wereld, maar omgekeerd: dat liefhebbers van firstpersonshooters ook na de nostalgische injectie van de voorganger tuk blijven op een game die niet de precisie en doordachtheid van een ‘Call of Duty’ vraagt, maar waarin je gewoon moet blijven rennen en knallen tot er niets of niemand meer rechtstaat. De formule hoeft weinig te worden bijgekruid: gewoon meer ‘Doom’ is altijd goed.