Italiaanse patiënt 1: “Ongelofelijk dat ik weer begon te ademen, maar dan kreeg ik nieuwe mokerslag”

Zondag heeft Mattia het ziekenhuis van Pavia in Noord-Italië mogen verlaten. Na meer dan een maand kon hij zijn hoogzwangere echtgenote Valentina weer omhelzen. Over een paar dagen zal hun eerste dochtertje geboren worden.

Mattia werkt als manager bij Unilever in Casalpusterlengo in Lombardije. Wekenlang kende iedereen hem alleen als ‘Patiënt 1'. Sinds 20 februari werd hij in het ziekenhuis behandeld, aan het begin van de corona-uitbraak in Europa. Hij groeide uit tot het symbool van hoop te midden van de epidemie in Italië. Nu hij uit het hospitaal is ontslagen, heeft hij voor het eerst over zijn beproeving verteld tijdens een interview met de Italiaanse krant La Repubblica.

“Er zijn de afgelopen dagen vier tests uitgevoerd, allemaal negatief’, zegt hij. “Binnenkort zal ik ons kleine meisje kunnen in mijn armen houden zonder angst te hebben om haar te besmetten.”

Mattia’s geluk was dat zijn lot in handen lag van dappere en innovatieve artsen. In het kleine stadje Codogno in Noord-Italië waar hij aanvankelijk in het ziekenhuis werd opgenomen, was het anesthesiste Annalisa Malara die de infectie diagnosticeerde toen nog niemand in Europa aan het coronavirus dacht. Voor hij ziek werd, had Mattia nog afgesproken met een vriend die eerder in China was geweest. Maar deze vriend bleek niet besmet met het coronavirus. Daarom blijft het een raadsel wie Mattia heeft besmet en hoe het virus in Italië terecht is gekomen.

Dokter Francesco Mojoli nam het risico om de zieke Mattia - die door iedereen werd bestempeld als “te zwak om nog te vervoeren” - te laten overbrengen naar het ziekenhuis van Pavia. Alleen dankzij deze mensen en dankzij viroloog Raffaele Bruno, directeur van de San Matteo-kliniek in Pavia, leeft Mattia nog en kan hij het navertellen.

De strijd om hem in leven te houden, duurde 18 dagen. Meermaals werd gevreesd dat hij het niet zou halen. “Pas op 9 maart, toen de beademingsapparatuur werd weggehaald, hoorde ik dat ik het coronavirus had overleefd”, vertelt Mattia. Vervolgens werd de medicatie afgebouwd. 

“Ik kon niet praten, maar ik kon wel weer zien. Mensen vermomd als astronauten bekommerden zich om me. Ik begreep niet wat er was gebeurd en waar ik me bevond. Toen ik wakker werd uit coma, droomde ik ervan om de gnocchi te eten die mijn vrouw me had beloofd. Of een pizza met gorgonzola en peperoni, met een biertje. Het leven is mooi, omdat het gewoon uit deze eenvoudige dingen kan bestaan.”

De artsen deden pionierswerk. “Ze draaiden me op mijn zij en vervolgens op mijn buik.” Dankzij die houding komt er een vlottere doorbloeding van de longen en verbetert de zuurstofuitwisseling. De experimentele behandeling - een cocktail van antibiotica, een antiviraal middel en zelfs een medicijn tegen hiv - sloeg gelukkig aan.

Toen hij nog maar pas uit coma was, ontdekte Mattia dat zijn vader Moreno - die net als zijn vrouw het coronavirus had opgelopen - het niet had gehaald. “Hij huilde van vreugde om zijn ongeboren dochter en van verdriet om zijn gestorven vader”, zegt dokter Mojoli. “Maar hij begreep ook dat hij toch geluk had gehad om dit te overwinnen.”

Mattia wil over zijn lijdensweg praten om mensen te waarschuwen. “Hét symbool zijn van deze ongeziene tragedie is zwaar om dragen voor mij”, zegt hij. “Nu wil ik mensen nieuwe hoop geven dat je deze ziekte met de hulp van dappere artsen kan overwinnen. Maar ik had geluk. Ik was een van de eersten die door het virus werd besmet en kreeg onmiddellijk de beste behandeling, waardoor ik weer tot leven kon worden gewekt.”

“Ik denk daarom aan de duizenden mensen die nu proberen een bed te vinden in ziekenhuis, degenen die geen extra zuurstof kunnen krijgen, degenen die wachten en bang zijn om te sterven”, zegt Mattia. “Op vele afdelingen woedt nu een oorlog met artsen en verplegers aan de frontlinie. En hij voegt eraan toe: “Ik vraag aan iedereen op mijn blote knieën om thuis te blijven, weg van hun dierbaren en vrienden. Niemand kan weten of hij besmet is geraakt, zonder deze preventieve maatregel lukt het niet: als de noodzakelijke afstand niet wordt gerespecteerd, kunnen artsen en verplegers ons straks niet meer helpen.”

Mattia denkt nu na over hoe verder moet. “Ik weet alleen wat me is verteld. Ik probeer me gewoon mijn mooiste herinnering voor de geest te halen: het moment waarop ik weer begon te ademen. Ik begreep meteen: ademen betekent leven.”

Lees ook:

Amper 40 en erg sportief, maar toch sterft Brusselaar aan coronavirus: “Een gouden hart is gestopt met kloppen” (+)

”We hebben de snelheid onderschat: alles wat we nu écht weten (en wat niet) over Covid-19 (+)