Solidariteit hoog op de agenda: Anderlecht niet de enige die pleit voor noodfonds

“Solidariteit is op dit moment niets om over te praten. Het is een noodzaak.”

Tientallen, honderden, zelfs duizenden clubleiders over heel de wereld hebben zinnen als deze de voorbije weken uitgeroepen. In 99 procent van de gevallen gaat het om bestuurders die aan het hoofd staan van een ploeg die zelf financiële problemen heeft. Zoals Anderlecht-CEO Karel Van Eetvelt, die zei: “De clubs die Europa ingaan, moeten solidair zijn met de rest.”

Schiet niet op de pianist. Behalve als die zelf de partituur heeft geschreven, dan. Het is zeer ongelukkig dat uitgerekend Anderlecht, waarvan de nieuwe CEO nota bene zelf toegeeft dat de club boven zijn stand heeft geleefd, na alweer een jaar zonder Europees voetbal beroep wil doen op de centen van clubs die verstandiger geleid werden. Zelfs al stellen ze voor om het over drie jaar te spreiden.

De boodschapper was dus ongelukkig. Maar Anderlecht is lang niet de enige die zich afvraagt of er een solidariteitsfonds moet komen. Het thema staat met stip genoteerd op het programma van de werkgroep van de Pro League, die moet beslissen over hoe het nu verder moet met de Belgische competitie.

De solidariteit tussen de clubs is daarbij een belangrijk vraagstuk. Als er een fonds zou komen, zal er in eerste instantie gekeken worden naar de clubs die Europees zullen spelen volgend jaar. Een korte berekening leert dat de Belgische clubs de voorbije drie seizoenen ongeveer 124 miljoen hebben verdiend in Europa. Stel dat daar twintig procent van naar een collectieve pot zou gaan, betekent dat een pot van zo’n 25 miljoen om te herverdelen.

Is dat realistisch? Een blik op het buitenland toont aan dat het alleszins kan. Terug naar de openingszin van dit artikel. De leuze “solidariteit is een noodzaak” kwam voor een keer niét van noodlijdende club. Wel van Uli Hoeness, voorzitter van Bayern München, één van de rijkste clubs ter wereld. Samen met zijn collega’s van Dortmund, RB Leipzig en Leverkusen – niet toevallig de vier clubs die afgelopen seizoen Champions League speelden – opent hij een solidariteitsfonds van 20 miljoen euro. Dat bestaat uit 12,5 miljoen euro aan tv-gelden die de clubs via de Champions League vergaard hebben op de Europese markt, plus 7,5 miljoen uit de eigen clubkassen.

De Duitse voetbalbond zal de komende weken en maanden bekijken welke clubs beroep zullen kunnen doen op dat noodfonds.

Spontane solidariteit van de grote clubs voor de kleinere bestaat dus wel degelijk. Met die kanttekening dat de Bundesliga en de Jupiler Pro League in geen enkel opzicht te vergelijken zijn. Niet op het veld. En niet daarbuiten. De 50+1-regel, waarbij de Duitse clubs in handen zijn van de supporters, heeft sowieso meer gelijkheid tot gevolg. Zo gooide Bayern in 2005 nog een levenslijn naar directe concurrent Dortmund door kosteloos 2 miljoen uit te lenen, zodat de Borussen het faillissement konden afwenden.

Ook bedrijfseconomisch staat de top van de Bundesliga mijlenver voor op die van de Belgische competitie. Bayern boekte afgelopen seizoen een omzet van 750 miljoen euro. De storting naar het solidariteitsfonds bedraagt daar nog niet eens één procent van. Ter vergelijking: Club Brugge kende een omzet van 92,8 miljoen euro. Acht keer minder, dus.

Bovendien is er maar één Belgische club die met zekerheid de poules van de Champions League zou halen. De hulp die van de Europees spelende clubs kan verwacht worden, is bij ons hoe dan ook een heel pak kleiner. Als er al überhaupt iéts kan verwacht worden.

Lees ook: 

Club Brugge en AA Gent: “Anderlecht, kijk naar uzelf om de problemen op te lossen”

Cercle-voorzitter over voorstel van Anderlecht om Europese inkomsten te verdelen: “Moedig van Van Eetvelt”

Mulder en Degryse filosoferen in lockdown over Anderlecht: “Vincent, stop eens met janken, zeg” (+)