Reuzenschildpad Diego redde zijn soort van uitsterven, en is nu na meer dan 40 jaar opnieuw vrij

Diego, die vermoedelijk voor 1910 ter wereld kwam en eind jaren 20 per schip naar Noord-Amerika werd overgebracht, was jarenlang de rondreizende attractie van dierentuinen over heel de VS. In de San Diego Zoo verbleef hij meer dan dertig jaar, iets waar in 1977 een abrupt einde aan kwam. Het reptiel werd in allerijl ingevlogen naar de Galapagoseilanden waar hij zijn soort moest behoeden van extinctie.

Zijn familie (Chelonoidis hoodensis) telde nog maar drie mannetjes en vijftien vrouwtjes. De bronstige Diego moest daar verandering in brengen, wat wonderwel lukte. En hoe! De teller staat inmiddels op tweeduizend reuzenschildpadden. Diego mag zichzelf met recht en reden stamvader noemen want genetisch onderzoek heeft uitgewezen dat hij van zo’n 40 procent de vader is. 

Het succesvolle fokprogramma is begin dit jaar stopgezet. Om het project te doen slagen, moesten de door de mens geïntroduceerde geiten, varkens en ezels van de eilandengroep weg. Enkel zo kon het ecosysteem terug leefbaar worden voor de schildpadden. Ook zwarte ratten - eveneens met de mens meegekomen - vormden een aanzienlijk probleem. Zij aten massaal de jonge schildpadden op. De kwekers creëerden daarom een op maat gemaakt terrein waar de jongste beesten in hun eerste levensjaren beschermd konden opgroeien.

Parkwachters en biologen hopen stiekem dat Diego toch nog voor nakomelingen zal zorgen. Het is niet uitgesloten dat de schildpad een leeftijd bereikt van meer 130 jaar. Diego’s soort is van uitsterven gered, maar schildpadbeschermers waarschuwen dat minstens 148 van de 365 soorten acuut worden bedreigd.