Anuna en Luka De Wever: ‘Anuna is arrogant. Dat weet ze van zichzelf’

Luka over Anuna

“Wij hebben hetzelfde DNA, zien er hetzelfde uit en voelen elkaar op een feilloze en bijna onverklaarbare manier aan. Als Anuna iets zegt, ben ik vaak de enige die precies weet wat ze bedoelt. Zelfs tegen onze vader moet ik soms uitleggen wat Anuna net zei. En toch zijn wij twee totaal verschillende persoonlijkheden. We zijn water en vuur. Al wat Anuna doet, staat in het teken van impact, ze wil een steen verleggen, terwijl ik droom van een of andere Alejandro op het strand van Valencia. (lacht)

“Ik streef het geluk meer na, en maak dat mijn zus ook duidelijk. ‘Kom, vanavond ga je mee naar dat feestje’, zeg ik dan. Waarop zij: ‘Dan ga jij morgen mee naar de meeting met Wouter Beke.’

“Onze band is nu ontzettend goed. Op de middelbare school was dat een tijdje anders. Ik was een sociale griet met een grote vriendengroep. Anuna was de underdog, die griet met de kap over het hoofd en de oortjes in. Niemand die echt aandacht aan haar besteedde, tot ze plots heel bekend werd.

“Ik bewonder wat zij heeft bereikt, maar verbaasd ben ik niet. In het vierde leerjaar is het IQ van Anuna ooit getest door het CLB. Ze kon zich niet goed concentreren, sommigen dachten aan ­autisme, tot bleek dat ze een IQ-score had van 137. Neem daar haar toewijding bij en je weet wat er kan gebeuren.

“Hoewel ik zelf deelnam aan de klimaatmarsen, was ik geïntimideerd door wat er om me heen gebeurde. Overal draaide het om Anuna: aan de keukentafel, op school en in de kranten. Ik vergeleek me onbewust de hele tijd met mijn zus en voelde me tekortschieten: Anuna is slimmer, mama is trotser op haar, iede­reen bewondert haar, enzovoort. Die gedachten waren lastig om dragen, even dan toch.

“Ik werd ook overal aangezien voor Anuna, of juist niet: ‘Doe de groeten aan je zus hè!’ Ik moest plots ook voldoen aan de verwachtingen die op haar werden geprojecteerd. Dus lette ik erop om niet met een plastic zakje gezien te worden. Maar nooit heb ik gedacht: ‘Fuck, Anuna, wat heb je met mijn leven gedaan?’ Ze móést dit doen, en ik steunde haar. Er was een groter doel.

“Ik heb veel opgestoken van die situatie, al had ik er meer kunnen uithalen. Het heeft tot een soort ontvoogding geleid, het idee op eigen benen te kunnen staan. Ik ben ook geëvolueerd in mijn denken: ik ben vegetariër geworden, vlieg niet meer binnen Europa en denk na over de kleren die ik koop. Doe ik dat niet, dan komt het vingertje van Anuna boven en volgt de commentaar.

“Ze is heel oordelend, arrogant ook. Dat weet ze van zichzelf. Dat maakt haar ook charismatisch. Ik studeer psychologie, en hoewel ik me er tegen verzet, analyseer ik mijn zus haast automatisch. Anuna is een intense vrouw, met een groot vertrouwen in haar eigen competenties. Ze draagt bewust een deftige coltrui, komt een zaal vol beleidsmakers binnen en laat zich niet aan de kant schuiven. Omdat ze wéét dat ze iets bij te dragen heeft. Haar arrogantie is dus wel terecht.

“Het vingertje is wel vervelend natuurlijk, dus zet ik haar soms ook op haar plaats als ze weer begint over de oorlog in Jemen of kinderarbeid in Bangladesh: ‘Nu even niet, Anuna.’ (lacht) Wij hebben een soort safe space waar we dat soort onderwerpen parkeren. En dat lukt. We komen elkaar halfweg tegen en respecteren elkaar, meer dan ooit. Ik ben echt trots op onze band.”

Anuna over Luka

“Luka was de eerste die zich over de klimaatproblematiek boog. Ze kwam thuis van de middelbare school en zei: ‘We gaan allemaal dood!’ (lacht) Ik zei: ‘Griet, chill the fuck out, politici zijn daarmee bezig, zij lossen het wel op.’ Tot ik ontdekte dat dat niet zo was, en in actie schoot. Toen Luka voor het eerst over de klimaatproblemen hoorde, is ze een jaar in therapie geweest. Ze raakte niet af van dat ecologisch doembeeld, dat voor paniekaanvallen zorgde. Nu is ze veel rustiger.

“Ja, ik ben arrogant, dat is zo. Ik beoordeel mijn familie ook de hele tijd en verwacht een soort klimaatheiligheid van hen. Van Vlaanderen kan ik dat niet verwachten, al probeer ik wel aan te geven wat we kunnen doen voor het klimaat, maar aan de keukentafel is het dus met de bijl te doen. (lacht)

“Het klopt ook dat ik het leven van mijn zus moet accepteren. Nu lukt dat beter dan vroeger. Ik heb gewoon veel moeite met de onverschilligheid en oppervlakkigheid van mijn generatie. Luka is niet onverschillig, voor alle duidelijkheid, ze informeert zich, doet mee aan de betogingen, eet vegetarisch en zo – haar ga ik echt nooit laten ­vallen –, maar ik vecht tegen het schouderophalen van anderen. ‘Doe iets! Schiet in gang!’, zeg ik dan tegen vrienden.

“Ik heb zo al veel vrienden verloren, maar dat vind ik niet erg. Mijn doel is niet om gelukkig te worden. Geluk beschouw ik als een luxe. Mijn doel reikt verder. Practice what you preach, ik voel me een kolibrie die water uit de rivier schept om een bosbrand te blussen.

“Luka onderschat zichzelf. Ze is veel slimmer, kan veel beter debatteren dan ze zelf denkt. Toen ik haar een keer meenam naar een meeting met Wouter Beke, zaten we met z’n drieën in dezelfde kamer. Beke praatte de hele tijd over een of andere elektrische trein in Mol en zag niet in waar het echt over ging. Daar heeft Luka op gereageerd. Ze heeft Beke eigenlijk op een beleefde manier onder tafel gepraat. Ik dacht: what the fuck?! Geniaal was dat.

“Luka is ook gewoon erg goed in al wat ze doet. Ik was vroeger de voetbalster van de familie, werd gescout door ploegen als Beerschot en Lierse. Maar Luka was eigenlijk veel beter dan ik. Mijn zus zou beter wat arroganter zijn. (lacht)

“De kans bestaat dat we elkaar in de toekomst steeds minder gaan zien. Als Luka gaat surfen met haar ‘Alejandro’ in Spanje, zit ik misschien in de VS voor het werk. Dat zijn de consequenties. Daar zijn we nu nog niet klaar voor, maar we beseffen dat het misschien ooit zover komt. Maar het zal altijd bijzonder blijven: Luka en ik, ons krijg je niet uit elkaar.”