François De Meyer is al 20 jaar een succes in de Belgische muziek. En toch kent u hem wellicht niet

“Fwiéééét!” Tijdens het gesprek rinkelt de telefoon van De Meyer. Of beter: het ding slaakt een ijselijke gil. Het klinkt als een schrille fluitketel op stoom. Waarom zou een geluidsfreak als hij in godsnaam de meest enerverende beltoon ter wereld kiezen? Onze gastheer lacht: “Eigenlijk is het een theremin die je hoort. Misschien niet zoveel aangenamer qua geluid, inderdaad. Maar als je jezelf een hele dag in geluid onderdompelt zoals ik, heb je een ringtune nodig die boven alle noise kan uitkomen.”

We bevinden ons in zijn ruimteschip. Een imposante opnamestudio in Gent die Audiothèque heet, en het fysieke verlengde vormt van alle sounds die voortdurend in zijn koker borrelen. Hij raakt zowat alle stijlen in zijn palet –van funkpop over disco tot industrial – wat misschien verklaart waarom u niet zo makkelijk een gezicht kleeft op het opvallende curriculum vitae van François De Meyer. Geen probleem: als persoon blijft hij sowieso liever wat onder de radar, net als zijn mystieke voorbeeld Prince. “Ik kijk of luister liever naar kunst dan naar de kunstenaar”, zegt hij zelf. In dat geval: u kunt zich vast wel iets voorstellen bij de bekende Villa-remix van Adeles ‘Rolling in the Deep’. Dat discoproject van De Meyer en dj Thang vergaarde met die dansvloerfähige bewerking intussen al meer dan zeven miljoen streams. 

Hij maakte ook ‘sound identities’ en geluidslogo’s voor grote merken en huizen als Alpro, Eastpak, Ray-Ban, Eén of Belfius. Verder verzorgde hij het sounddesign voor Arne Quinze, en deelde hij de rangen met groepen als Vive la Fête en de festieve ‘supergroep’ Disko Drunkards met Tim Vanhamel en The Glimmer Twins. Onder de vleugels van Raveyards speelde hij vorig jaar nog in Rusland. En de nachtraven uit het Gentse kennen hem ongetwijfeld als één van de schouders onder het nomadische undergroundfestival Ghost. “Volgend jaar in mei verzorgt Ghost het slotfeest van dit Van Eyck-jaar, met een wandeling door de Gentse binnenstad, van de St-Baafskerk tot het Gravensteen. En dit najaar palmen we de héle Vooruit in: we maken er een spookhuis van met The Shining van Stanley Kubrick als thema!” De filmfan spreekt hij straks ook aan met een ander project: De Meyer schrijft momenteel de soundtrack van de Netflix-film Undercover met Tom Waes.

Less is more

Van het ene project rolt De Meyer moeiteloos in het andere. Het liefst pendelt hij tussen commercieel en underground in zijn werk. “Ik neem de vorm van een kameleon aan,” legt hij uit. “In reclame gaat het helemaal niet om mij, en die gedachte werkt net bevrijdend. In andere projecten probeer ik dan weer mijn donkere ziel te leggen.” De volgende twee maanden alléén verschijnen al drie albums van zijn hand. ‘Less is more’ zou hij moeten laten tatoeëren op zijn arm, vindt hij. Maar daar staat nu al ‘Kyem’. Onder die naam brengt hij mid-september een ep met fluweelzachte r&b en pop uit. Twee weken eerder staat een album van Raveyards in de steigers. En vandaag verschijnt de ep Sudden Moves van Soapstarter. Tot tweemaal toe schopte die groep het in 2007 tot act van de week op Radio 2. Datzelfde jaar speelden ze op heel wat grote zomerfestivals. Maar na de succesvolle debuutplaat Naked Wheelz bleef het ineens muisstil. Dertien jaar lang.

“Niet echt,” monkelt hij. “Zeven jaar lang heb ik de reclamedeuntjes voor Alpro Soja gedaan, en daar zocht ik ook altijd naar luchtige, zomerse Soapstarter-deuntjes. Good vibes. Dus in feite is de groep terug van nooit weggeweest. Wat er dertien jaar geleden misliep? Het succes van zo’n goeddeels akoestische groep kwam misschien te vroeg voor mij. Ik was een digitale nerd en synthfreak. Bovendien speelde nog een probleem op: de toenmalige zanger – ik zag ons als Simon & Garfunkel – moest uitwijken omdat zijn Australische vrouw hier geen verblijfsvergunning kreeg. Een even sterke band kon ik met niemand anders smeden. Dus was de tijd toen rijp voor andere projecten.” Talloze andere projecten, dus. 

Samplefreak

Drums waren zijn eerste instrument, vertelt hij. “In ’97 heb ik zelfs nog een jaar drums gestudeerd in Londen. Maar daar merkte ik dat muzikanten niet snel geneigd waren om geboeid te luisteren naar de muzikale voorstellen van een drummer. (lacht) Gelukkig was dat ook het tijdperk waarin de sampler een steile opgang maakte, en daar heb ik me toen volledig op gestort. Ik ben sindsdien een samplefreak die hele geluidsbanken secuur bijhoudt. Als een bibliothecaris. Die soundfiles vormen de ruggengraat van alles wat ik doe.”

Corona zet zijn drie aankomende albums een lelijke pad in de korf. Voelt hij zich het pootje gelicht? “Dat kan ik niet ontkennen. Ik heb serieus gevloekt. Maar ik wilde de releasedata evenmin uitstellen. Dat ik een punt kan zetten achter die projecten door ze de wereld in te sturen, geeft me nu zelfs net de energie om me wéér op iets anders te storten.” Uitstel betekent ook niet noodzakelijk afstel: 2021 moet dan maar het livejaar van De Meyere worden. “Ik kan mezelf beredderen, zelfs al voel ik de crisis net zo goed. Ook in advertising staan de budgetten op de knip. Maar voor muzikanten bloedt mijn hart deze periode veel heviger. Kunstenaars kunnen niet zonder kunst maken, maar als dit virus het bankroet voor deze sector betekent, dan zal er van veel kunst geen sprake meer zijn.”  

Vandaag verschijnt de EP van Soapstarter