Eric “De Witte” Clerckx (55) reageert op overlijden regisseur Robbe De Hert: “Hij was een ruwe bolster met een peperkoeken hart”
Oud-acteur Eric Clerckx uit Lummen reageert aangedaan op het overlijden van regisseur Robbe De Hert. Gisteren raakte dat nieuws bekend. De Hert overleed op 77-jarige leeftijd. Met zijn hoofdrol in “De Witte van Zichem”, een film van Robbe De Hert, was Eric Clerckx ooit de bekendste blonde haardos van Vlaanderen.
“Het zat er een beetje aan te komen”, reageert een ontroerde Clerckx. “Hij sukkelde namelijk al lang met zijn gezondheid. Maar ik was toch heel verrast. Ik had al lang niets meer van hem gehoord. Dan verneem je dat nieuws via de media. Ik was er echt niet goed van.”
Clerckx werkte vijf keer samen met de regisseur, onder andere in de bekende klassieker “De Witte van Zichem”. Toch zag Clerckx De Hert vooral als een vriend. “Ik denk dat je Robbe het best kan omschrijven als een ruwe bolster met een peperkoeken hart. Voor wie hem op televisie zag was hij de bolster, omdat hij graag vrijuit zijn mening gaf. Maar ik vond hem een zachtaardige man. Zeker wanneer je een moment met hem alleen had, merkte je dat.”
De oud-acteur was vijftien toen hij voor het eerst op de set van Robbe De Hert stond. “Op de set van “De Witte” heb ik hem niet echt leren kennen”, vertelt Eric Clerckx. “Eerder na het filmgebeuren. Ik heb lang in Antwerpen gewoond, en toen ging ik wekelijks bij hem langs. Ik deed samen met hem boodschappen en we gingen samen naar de film. Toen ik in 2005 terug naar Limburg verhuisde, is het contact wat verwaterd.”
Zijn grote verdienste was om mijn spontaniteit en motivatie te bewaren
Robbe De Hert stond bekend als het “enfant terrible” van de Vlaamse cinema. “Die naam heeft hij vooral waargemaakt met de films en documentaires die hij vóór “De Witte” heeft gedraaid”, bevestigt Clerckx. “Maar ook na die film was dat nog steeds het geval. De onderwerpen die hij behandelde waren vaak sociaal en politiek geëngageerde zaken. Hij kreeg daar dan vaak geen geld voor en schopte dan tegen de schenen van heel wat investeerders.”
“Zijn grote verdienste was om mijn spontaniteit en motivatie te bewaren”, vervolgt de Lummenaar. “Ik was een jong naïef kereltje dat plots maanden voor een camera moest staan, in een milieu dat misschien toch wel iets minder katholiek was. Als er iets door mijn hoofd spookte, nam hij mij even apart om erover te praten. Hij was nooit een vaderfiguur maar wel een goede vriend.”
