Charles Vanhoutte (Cercle Brugge)
kwam sterker terug na jaartje Tubeke: “Geleerd om van mij af te bijten”

Toen Bernd Storck bijna een jaar geleden bij het toen zieltogende Cercle Brugge kwam, liet de Duitser meteen enkele jongens uit de beloftengroep doorstromen om weer vuur in de groep te krijgen. Van die jongeren had Thibo Somers het opvallendste aandeel in de geslaagde operatie-redding van de Vereniging. Nu moet de door de supporters tot “Speler van het Jaar” uitgeroepen spits zich met een plaats op de bank tevreden stellen, maar staan met Charles Vanhoutte en Robbe Decostere twee jongens uit de eigen kweek week na week in de basis. Net als zijn Duitse voorganger geeft Paul Clement de eigen jeugd immers voluit kansen. “Ik kijk niet naar hun verleden, maar naar wat ze brengen op training”, zei de Engelse coach daar halfweg de voorbereiding over. 

Dat Vanhoutte en Decostere vorig seizoen twee reeksen lager speelden, op uitleenbasis bij FC Tubeke, vertroebelde de visie van Clement op hun prestaties niet. “Dat vertrouwen niet beschamen is nu de basis waar ik op voort bouw”, zegt Vanhoutte. “Bij de hervatting van de trainingen hoorde ik van mijn makelaar Thomas Troch dat ik een nieuwe kans kreeg, maar tegelijk besefte ik ook dat het vanaf dag één ‘boenk op’ zou moeten zijn. Tijdens de eerste week, onder Andreas Patz nog, gaf ik me voluit en zo stond ik in de eerste oefenmatch op Zulte Waregem in de ploeg. Bij de nieuwe coach voelde ik vervolgens geen enkel vooroordeel, ook in Kortrijk mocht ik starten. En zo ging het maar door. We zijn nu vier competitiewedstrijden ver, ik speelde ze allemaal.”

En week na week beter. Vanhoutte manifesteert zich als een vlijtige werkmier op het groen-zwarte middenveld. Een box-to-box met grote actieradius, die geen duel schuwt. En dat is toch wel opmerkelijk voor wie de voorgeschiedenis van de Kortrijkzaan kent. “Vroeger was ik een ‘nummer tien’ en was duelkracht zeker niet mijn sterkste wapen”, geeft hij zonder verpinken toe. “Om daaraan te verhelpen werd ik door beloftencoach Jimmy De Wulf als een ‘nummer zes’ uitgespeeld.”

“In die optiek is dat jaar in Tubeke voor mij bijzonder verrijkend gebleken. Ik leerde er knokken. Het voetbal in de hoogste amateurreeks was enorm hard, maar toch verkijken veel mensen zich op het niveau ervan. Daar werd wel degelijk goed gevoetbald, al waren de velden vaak om bij te huilen. Voor mij en ook voor Robbe Decostere is het echter geen verloren jaar geweest. We hebben veel aan elkaar gehad in Waals-Brabant. Voordien waren we bij Cercle ook al goeie kameraden, maar in die andere omgeving gingen we nog meer op elkaar steunen. Robbe ergerde zich vroeger vaak aan mij omdat ik soms nogal laks was en niet in elk duel voluit ging, terwijl hij in al zijn enthousiasme vaak moest worden afgeremd. Op dat vlak ben ik in Tubeke toch wel veranderd, ja.”

Tijdens de eerste competitiemaand vormde Vanhoutte, die volgende week 22 jaar wordt, een duo met Johanna Omolo als buffer voor de defensie. De kastanjes uit het vuur halen voor de creatievelingen Hoggas, Hazard of Hotic doet hij met plezier.  “Het stoort me zeker niet dat ik het etiket van dienende speler op krijg gekleefd”, zegt hij. “Al hoop ik op termijn toch ook mijn statistieken te kunnen opsmukken met af en toe een assist of zelfs een goaltje. Natuurlijk hou ik er rekening mee dat er na Franck Kanouté nog andere spelers voor het middenveld kunnen bijkomen. Maar ik bekijk het van week tot week, waarbij het collectief voorop staat. Hopelijk was onze goeie start een aanzet tot een rustig seizoen, en kunnen we in de betere middenmoot meedraaien om het de topteams af en toe lastig te maken.”

Dat deed Cercle alvast al tegen Antwerp, terwijl ook de duur bevochten zege op KV Mechelen voor welgekomen punten zorgde. In het AFAS-stadion hoorde Vanhoutte bij de Brugse uitblinkers.  “Ik was daar nochtans geen honderd procent”, verklapt hij. “In de aanloop naar die match ging mijn schouder uit de kom en sukkelde ik met een ontsteking in de voet. Maar ik heb leren doorbijten, jawel.”