Is een Vivaldi- of Avanti-regering het einde van CD&V?

Het toetreden van CD&V  tot Vivaldi is niet het einde van de christendemocratie. Net het tegendeel. Indien de christendemocraten daarentegen in de oppositie belanden, geprangd en geplet  tussen Vlaams Belang en N-VA, dan zal hun stem worden gesmoord en zullen zij worden gewurgd. Dat is pas politieke horror. En velen, in dodelijke  ademnood, zullen overlopen naar N-VA of erger, naar Vlaams Belang. Wie in Vivaldi stapt dient vandaag het algemeen belang, des te meer als hij de partijgrenzen overschrijdt. Wat niet betekent dat hij zijn eigen essentiële waarden dient te verloochenen. 

In 2024 zal CD&V vanuit de regering kunnen bogen op een duidelijke verbetering van de sociaaleconomische  toestand. De kiezer zal beseffen welke partij het belang van de burgers zal geplaatst hebben boven het eigenbelang van de partij. 

Vlaams Belang is inmiddels al met zijn oppositie-offensief begonnen: 5.000 auto’s rukten op naar Brussel gehuld in zwarteleeuwenvlaggen en niet gehinderd door de massale CO2-uitstoot.  N-VA, een partij die bij de verkiezingen van 26 mei 2019 280.000 stemmen heeft verloren,  is meteen vanaf haar eerste oppositiedag in het defensief gedrongen door Vlaams Belang. 

Voorzitter Van Grieken deed reeds een handig en verleidelijk voorstel aan N-VA:  “laten we een groot gemeenschappelijk Vlaams front vormen tegen de Vivaldiregering”.  N-VA kan moeilijk weigeren daarop in te gaan vanuit de oppositie, wat  op termijn zal leiden tot een kartelvorming, zo niet tot een fusie en de vorming van een nieuwe partij met het oog op de verkiezingen van 2024. De politieke landkaart zal alvast duidelijker worden, ook voor de kiezers, en gelijkenis gaan vertonen met wat gebeurt in andere landen. In Frankrijk met Le Pen, in Italië met de partij van Salvini,  in Duitsland met Alternative für Deutschland.

Deze evolutie kan alleen maar de Vivaldi-regeringscoalitie versterken en motiveren om een grondig toekomstgericht hervormingsbeleid te verwezenlijken.