Direct naar artikelinhoud
UitkijkpostJoël De Ceulaer

Beste Lieven Annemans, u bent de clown tussen de acrobaten en trapezisten

Beste Lieven Annemans, u bent de clown tussen de acrobaten en trapezisten
Beeld Studio Caro

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een licht satirisch getinte brief aan de (m/v/x) van de week. Hier kunt u die brief lezen of beluisteren.

Video wordt geladen...

Beste Lieven Annemans

De hoofdredactie heeft mij gevraagd om het luchtig en vriendelijk te houden, dus ik zal empathisch beginnen. Omdat mannen van onze leeftijd het risico lopen dat we straks, over enkele weken of maanden – terwijl de palliatieve morfine door onze aderen raast – een zoete en trage verstikkingsdood zullen sterven, is dit een mooie gelegenheid om alvast eens na te denken over hoe de geschiedenis te zijner tijd over ons zal oordelen.

Wat mij betreft is dat simpel. Ik was die rare hansworst die elke week zo’n nijdig briefje schreef op pagina twee van de krant, een pagina die zijn nut vooral bewees doordat men er de aardappelen en ajuinen op kon schillen. U, daarentegen, zult een hoofdrol spelen in het hoofdstuk dat historici aan de coronacrisis zullen wijden. U zult te eeuwigen dage te boek staan als Lieven de Lenige, niet omdat u tijdens het mediteren uw benen in de nek kunt gooien – wat mij overigens niet zou verbazen – maar omdat u de leider was van de zogenaamde Versoepelbrigade. Men zal de Open Brieven die u schreef, de interviews die u gaf en de adviezen die u verstrekte aan de overheid naast de curves kunnen leggen, en zo mogelijkerwijze met chirurgische precisie een Annemans-effect detecteren.

Wormgat

Bij een van die interviews met u was ik zelf aanwezig. Op donderdag 17 september, nog maar een dikke maand geleden, probeerde u ons in De afspraak gerust te stellen. Er was geen énkele reden tot paniek. Ja, de besmettingscijfers gingen een beetje omhoog, maar dat kwam – zo doceerde u met de zalvende zelfverzekerdheid van een Jehova’s Getuige – omdat er nu eenmaal meer werd getest. Ik weet nog dat ik lichtjes begon te hallucineren tijdens uw betoog. Het voelde alsof ik langs een kosmisch wormgat werd weggezogen in een parallel universum, waar nooit Amerikanen in Bagdad zijn geweest, geen Holocaust heeft plaatsgegrepen en de maanlanding stiekem werd gefilmd op een Antwerpse zolder door wijlen Robbe De Hert, met dito Nand Buyl in de rol van Neil Armstrong.

Ik bedoel maar: zelfs een simpele hansworst, die een beetje had opgelet en naar de juiste experts had geluisterd, wist dat toen al de kiem van de huidige explosie werd gelegd. Dat u in Open Brieven al een loopje had genomen met robuuste wetenschappelijke inzichten, onder meer over de mortaliteit van Covid-19, had u eerder al gediskwalificeerd voor het ernstige debat. Toch had Maggie De Block, oud-minister van Algehele Volksbesmetting, u in het adviesorgaan Celeval gezet. Wie wil versoepelen, belt de Versoepelaar – een fixer, zeg maar, zoals Harvey Keitel die speelt in Pulp Fiction. Alleen moest u geen lichamen laten verdwijnen, maar statistische trends ontkennen en verdoezelen.

Middenweg

Het zou mooi zijn, mijnheer Annemans, mocht u openlijk uw fouten toegeven. Dat hoort zo voor een ware academicus. Maar u doet dat niet. Donderdag zei u op de website van Het Nieuwsblad nog dat u ‘de gulden middenweg’ bewandelt, dat het beleid gebaseerd is op ‘onjuiste cijfers’ en dat er een ‘angstklimaat’ werd gecreëerd. U gelooft vast nog altijd dat uw bijdrage aan dit debat tremendous, fantastic en amazing is. Laat mij hier dan maar even de Joe Biden van dienst zijn: de waarheid is dat geen enkele serieuze expert nog langer met u wil samenwerken. Als de academische wereld een circus is, bent u de clown tussen de acrobaten, trapezisten, zwaardenslikkers en leeuwentemmers.

Ja, u schermt, zoals velen, met kwetsbaren en mentale stress. Maar ook die consensus is afgetimmerd: pas als dat virus platgeslagen is, zullen mensen zich weer veilig en gerust voelen. Hoe langer deze ellende duurt, hoe dieper het leed zal snijden. In alle opzichten. En zelfs bij een lockdown – die men nóg niet wil, uw geest spookt nog in de Wetstraat – kan en moet men meer aandacht hebben voor de zwaksten onder ons.

Dissident

Voor alle duidelijkheid: ik wil u het spreken niet beletten. Het verschafte mij zelfs grote vreugde toen ik zag dat twee media het nog voor u opnemen. In De Standaard, altijd de zalm onder de kranten, werd een portret van u geborsteld dat grensde aan de idolatrie. En op de website van Doorbraak stak de heer Johan Sanctorum een lofrede over u af. Uw enthousiasme daarover – op Twitter liet u weten uit te kijken naar een ontmoeting met de man – was raar, gelet op het feit dat de teksten van Sanctorum meestal zó van de pot gerukt zijn dat de pot er nog aanhangt – u kunt samen een potcast beginnen.

Doch alle gekheid op een stokje. Ik ben – alle nare nijdigheid ten spijt – blij dat u er bent. U weet wat filosoof John Stuart Mill schreef over dissidenten: zij houden ons scherp en zorgen ervoor dat onze overtuigingen geen ‘dood dogma’ worden. Zelden was het beeld toepasselijker, met bijna veertig nieuwe doden per dag. Eergisteren zag ik op de RTBF een dokter zeggen dat ze binnenkort al zal moeten kiezen wie blijft leven en wie sterft. Ik dacht meteen: over naar de gezondheidseconoom!

Hou het veilig en verzorg uzelf

Joël De Ceulaer, senior writer