30 jaar na gruwelijke moord op Jules en Jeanne kennen we moordenaar, maar is mysterie nu opgelost? Een reconstructie 

We schrijven 10 december 1991. Om kwart over 9 's morgens belt Paula aan aan de Reizigersstraat 52 in Tienen. Het is dinsdag en dan komt ze altijd groenten brengen bij Jules Bogaerts en Jeannette "Jeanne" Jacobs. Maar niemand komt opendoen. De rolluiken zijn naar beneden en door de spleten ziet ze dat er licht brandt in de woonkamer. Paula vertrouwt het niet en belt de politie. 

Binnen doet de politie een gruwelijke ontdekking. Jules Bogaerts, 81 jaar, en zijn vrouw Jeanne, 78 jaar, zijn dood. Vermoord. Allebei hebben ze kneuzingen, gebroken neuzen en verschillende snij- en steekwonden. Het moordwapen, een beenhouwersmes, steekt nog in de buik van Jeanne. En, zo klinkt het bij de wetsdokter, het lijkt alsof de dader zijn slachtoffers wilde villen. "In onze 37-jarige loopbaan als wetsgeneesheer hebben wij nog nooit zoiets gezien. Het is in onze streken een uiting van ongemene barbaarsheid, doch was vermoedelijk ook bedoeld als marteling", klinkt het verbijsterd. 

Want wie zou Jules en Jeanne dood willen? Buren omschrijven het koppel als gewoontedieren. Om 17 uur aten ze, nadien keken ze naar het BRT-journaal (dat toen nog om 19.30 uur werd uitgezonden), slapen deden ze rond 22 uur. Jules dronk al eens graag een porto, zijn gasten kregen bier. Maar veel contact was er niet. Jules werd weggezet als wantrouwig: "Hij zou nooit een vreemde binnenlaten", klinkt het. Vijanden hadden de twee niet. 

Lees verder onder de foto:

Was het dan om geld te doen? Het koppel genoot van een klein pensioen – Jules was altijd meubelbekleder en stoffeerder geweest – en had enkele keren geërfd. In de buurt en bij de familie was geweten dat het koppel "goed bemiddeld" was. Maar de kasbons ter waarde van 4,4 miljoen oude Belgische frank en het geld waren spoorloos. Dus gingen de speurders ervan uit dat de daders die gestolen hadden.

Bovendien verklaarde een buurman dat hij de avond van de moord een ruzie gehoord had. Een vrouwenstem zou toen geroepen hebben: "Geef me geld". Geld leek dus het motief. Maar wanneer een medewerker van een kringloopwinkel vijf jaar na de moord het huis moet leegmaken en op de zolder een metalen koffertje vindt met daarin de kasbons en het cash geld, gaat dat motief van tafel.  

Het is niet zo dat er geen bewijzen zijn. Allesbehalve zelfs. Op de tafel waarlangs het koppel dood teruggevonden is, vinden de speurders drie glazen en twee lege bierflesjes Adler en op de grond lagen de scherven van een kapotte fles porto. Aannemelijk is dat er die avond wel degelijk bezoek over de vloer gekomen is en dat het geen onbekenden waren. Op een van de glazen vinden de speurders het DNA van een onbekende vrouw.

En dan is er nog het spoor van de bebloede kleren - een cruciaal spoor zou vele jaren later blijken. 

Want op enkele honderden meters van de woning van Jules en Jeanne vinden de speurders de dag na de moord een bebloede witte pull. Twee dagen later wordt er ook een bebloede rechterdamesschoen gevonden, de linkerschoen wordt pas enkele maanden later gevonden. Tenslotte wordt er ook nog een jeansbroek aangetroffen van het merk Pepe, maat 42. En ook nu weer is het kledingstuk besmeurd met bloed. Bloed van Jules Bogaerts.

Lees verder onder de kaart: 

In de jaren na de moord bijten de speurders hun tanden tevergeefs stuk op dit dossier. Even lijkt er een doorbraak te zijn, wanneer de zoon van Paula en zijn vrouw aangehouden worden, maar ook dat spoor loopt uiteindelijk dood. 

Het onderzoek zit vast. Muurvast. Op 24 september 2004 kan de raadkamer dan ook niet anders dan vaststellen dat de dader(s) niet gevonden werd(en). Conclusie: het dossier wordt afgesloten en de zaak wordt een cold case. Het ziet ernaar uit dat de moord op Jules en Jeanne voor altijd een mysterie zal blijven. 

Tot in 2014. Tien jaar nadat de zaak een cold case werd, doorploegen speurders van de moordsectie enkele onopgeloste dossiers. Zo ook de dubbele moord op Jules en Jeanne. In de loop der jaren zijn een aantal bewijsstukken vernietigd, maar toch vinden politie en gerecht genoeg aanwijzingen om het dossier te heropenen. 

De wetenschap – en het DNA-onderzoek - staat intussen immers heel wat stappen verder. In een poging om toch nog antwoorden te vinden in het dossier wil men DNA afnemen bij 50 vrouwen die een link hadden met de slachtoffers of de locatie. De eerste tien vrouwen op de lijst doen dat zonder tegenstribbelen, de elfde vrouw zegt onomwonden “nee”. Die elfde vrouw, dat is A. V.d.C., het achternichtje van Jules en Jeanne dat zich vanaf vandaag zal moeten verantwoorden voor het hof van assisen. 

Uiteindelijk staat ze toch een DNA-staal af in 2016, en wat blijkt? Er is een “aan zekerheid grenzende waarschijnlijke” match met het DNA dat op de bebloede jeans teruggevonden werd. Na 25 jaar is er ineens een verdachte in het dossier.

Lees verder onder de foto:

A. ontkent alle feiten. In een eerste verhoor verklaart ze dat ze niet weet hoe haar DNA op de jeansbroek terechtgekomen is. Later komt ze met de verklaring dat "haar nonkel Guy haar ooit is komen ophalen met zijn rode sportauto om op bezoek te gaan bij Jules en Jeanne". Daarna zouden ze naar een café in Tienen gaan, maar nonkel Guy vond dat ze geen geschikte kleren had. Daarom zou ze bij hem enkele broeken gepast hebben. Ook haar ouders hangen een gelijkaardig verhaal op. Nonkel Guy kan het niet meer bevestigen, hij stierf in 1995.

Voor de assisenjury in Leuven staat het vast: A. V.d.C. is schuldig aan de moord op Jules en Jeanne. Dat het een bizar proces was, stond eigenlijk al vooraf in de sterren geschreven. Veel van de getuigen leefden immers niet meer, burgerlijke partijen waren er niet en eigenlijk blijven er meer vragen open dan er antwoorden gekomen zijn. 

Tot het allerlaatste moment bleef A. volhouden dat ze niets met de moord te maken heeft: "Het allerbelangrijkste wat ik jullie wil vertellen, is dat ik die moord niet gepleegd heb. Ik vind het verschrikkelijk dat mensen denken dat ik in staat zou zijn om zulke gruwelijke feiten te plegen", klonk het in haar laatste woord. Wie tijdens dit proces dus op een bekentenis gehoopt had, is eraan voor de moeite. 

Het Openbaar Ministerie - en dus nu ook het hof van assisen - acht het wél voldoende bewezen dat A. de moord gepleegd heeft. "Er was een duidelijk plan, en ze heeft er minstens aan meegewerkt", klinkt het niet mis te verstaan. Al was het blijkbaar toch een nipte stemming, dus op z'n minst is er stevig over gediscussieerd. 

“Is de waarheid hier in de rechtszaal aan het licht gekomen? Absoluut", klonk het enkele dagen geleden bij het Openbaar Ministerie. "Maar weten we nu alles van wat er gebeurd is? Dat denk ik niet." Het is nog maar de vraag of we die antwoorden ooit zullen kennen.