Nu onze bomen stilaan al hun bladeren laten vallen, krijgen we een totaal andere kijk op onze natuur. Leuke dingetjes, die al die tijd mooi verborgen waren, duiken plots op. Elke wandeling in de natuur levert weer een nieuwe ontdekking op.Korstmos is zo een leuk dingetje. Hoewel? Ik doe dit wonderlijke wereldje oneer aan om het te benoemen als een ‘dingetje’. Want korstmossen zijn complexe systemen op zich. Het gaat om een symbiose tussen algen en schimmels. Ingewikkeld? Jazeker, bij een symbiose waar de algen vrij kunnen leven, maar de schimmels niet zonder hen kunnen. Die algen staan eigenlijk in de keuken van het korstmos. Zij zorgen voor voedsel in de vorm van suikers die ze aanmaken van CO² en water. De bouwstoffen om een lekker maaltje voor de schimmels klaar te maken, halen ze gewoon uit hun omgeving. Een steen, de schors van een boom, deeltjes die voorbij zweven in de lucht, of stoffen die in regendruppels zitten die op de korstmossen neerdalen, zijn voldoende om aan de slag te gaan. De schimmels zitten geduldig met hun mesje en vorkje in de hand te wachten tot hun eten wordt opgediend. Althans, dat is hoe ik het zie in mijn fantasie. Korstmossen hebben dus licht en water nodig om te overleven. Daarom dat ze vaak - in Europa toch – vooral aan de zuidwestkant van bomen of stenen opduiken. Dat doen ze in alle kleuren van de regenboog. Er bestaan duizenden variaties van deze boeiende samenwerking tussen algen en schimmels. Elk met hun eigen kenmerken. Maar ze zijn niet feilloos. Want korstmossen zijn heel gevoelig voor luchtverontreiniging. Ze reageren vrij snel als die vervuiling de verkeerde kant op gaat. Dan mag je ‘dag met je handje zeggen’ tegen het korstmos. Hopelijk gaan we ze dan ook nog lang tegenkomen. Niet alleen omdat we dan weten dat het met nog redelijk oké is met onze luchtkwaliteit. Maar vooral om te kunnen genieten van hun prachtige kleurtjes en vormen. Foto's: Benny Odeur - Jos Vandebergh - Silvia Dubois

https://limburgs-landschap.be