‘Er wordt te vaak op boomers ingehakt’

Gloria Monserez en Thibault Christiaensen, twee nieuwe gezichten waarmee Studio Brussel dit seizoen uitpakt, kennen elkaar niet persoonlijk. Of het moet van een erg ­terloops knikje zijn op de VRT. Als nieuwe sidekick in de ochtendshow van Michèle Cuvelier is de rocker – Christiaensen is de frontman van garagerockduo Equal Idiots – tegenwoordig een vroege vogel. Gloria Monserez, sinds 2019 wrapper op Ketnet, leeft dan weer als een halve nachtraaf: samen met Sander Vandenhende presenteert zij iedere weekavond van negen tot middernacht de laatavondshow Sander & Gloria op de zender. Alhoewel beiden tegenovergestelde levens leiden, blijken ze al één ding gemeen te hebben: rusteloze nachten.

Thibault: “Ik heb héél slecht geslapen deze week. Door de stress. Om me te verslapen, maar ook door gepieker. ‘Hoe ga ik dat morgen zeggen?’ Om acht uur ’s avonds ging ik naar bed, om geen oog dicht te doen. Wanneer mijn wekker om vier uur af ging, lag ik nog klaarwakker.”

Gloria: “Na de uitzending moeten Sander en ik echt hollen naar het Centraal Station in Brussel, om daar de laatste trein van half een richting Gent te halen. Meestal ben ik thuis tegen half twee ’s nachts, maar dan sta ik nog zo scherp dat ik van alles wil doen. Terwijl ik mijn bed in móét: om tien uur ’s ochtends moet ik meestal weer op de VRT zijn, voor Ketnet.”

Thibault: “Mijn normale bioritme is: tegen half twee ’s nachts gaan slapen en zeker niet opstaan voor acht uur. Maar niet uit je bed raken is een flauw excuus als je gevraagd wordt voor de best beluisterde show op Studio Brussel. En er is tegenwoordig toch geen gelegenheid om ‘de rocker’ uit te hangen, want er zijn geen optredens. Dan grijp je zo’n kans gewoon.”

Thibault, je testte intussen negatief op corona, maar je eerste week als sidekick van Michèle Cuvelier werd aardig overhoopgehaald door een quarantaine.

Thibault: “Tja, maanden niks doen dat tegen de regels in gaat, en blijkbaar toch een risicocontact gehad. Zodra ik dat wist, ben ik in afzondering gegaan. Dankzij de wonderen der techniek – we hebben snel een homestudio opgezet in mijn appartement in Deurne – kon ik Michèle toch bijstaan als sidekick. We hebben mijn quarantaine openlijk benoemd tegenover de StuBru-luisteraar, maar er verder ook niet bijzonder over uitgeweid. Dat is hoe het leven nu is, hè.”

Herinneren jullie je nog jullie allervroegste claim to fame? Een moment of gebeurtenis waardoor je wist: het podium is mijn biotoop?

Thibault: “O ja. Een playbackshow in het vierde middelbaar, waar ik helemaal alleen ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen playbackte. Zonder ook maar één tekstregel opgezocht te hebben, dus volledig fonetisch nagelipt.”

Gloria: “Oh my god, echt?”

Thibault: “Bovendien bestond een deel van de act eruit dat ik een petje droeg met de klep naar voren, tot Brian May aan z’n gitaarsolo begon. Dan zette ik dat petje snel met de klep naar achteren, waardoor ik een ander personage werd, en speelde ik luchtgitaar. Ik heb die wedstrijd ook gewonnen, de eerste prijs was een punthoed vol fruittella’s. Een eerste mijlpaal in mijn leven, zeg maar.”

Gloria: “Ik ging als zesjarige mee met mijn vader naar de Colruyt in zo’n flamencokleedje, met van die mottige hakjes eronder. En dan gaf ik shows, tussen de rekken. Die lange gangen van de Colruyt leken me gewoon perfect om te wandelen en te zingen en toneel te spelen.”

Thibault: “Wierpen de mensen dan geld in een hoed?”

Gloria: “Nee, die dachten gewoon: wie de fuck zijt gij? Om dan snel naar het volgende rayon te lopen.”

Thibault: “Zeg, je mama, dat is toch Ellen van W817, hè? Amai. Dat is écht mijn jeugd. En mag ik dit zeggen? Ellen, dat was echt ‘de knappe’ in die serie. Of doe ik je nu ongemakkelijk voelen?”

Gloria: “Neenee, ik ben dat intussen gewoon. Hoeveel mensen er al naar me zijn toegekomen om te zeggen ‘Amai, putain, uw moeder vroeger!”

Gloria, jij komt uit een acteursnest: zowel je vader, moeder als stiefvader, respectievelijk Koen Monserez, Machteld Timmermans en Danny Timmermans, zijn acteurs.

Gloria: “Mijn ouders waren altijd op tournee toen ik klein was, ik heb veel in het theater gezeten. Op de steinerschool waar ik zat, werd ook veel toneel gespeeld, én ik heb toneellessen gevolgd. Maar nooit conservatorium of zo.”

Thibault: “Ik kom totaal niet uit een artistiek milieu. Wel uit een gezin waar veel muziek werd gedraaid, met een vader die in zijn aftandse Peugeotje keihard cd’s van U2, Foo Fighters en R.E.M. speelde. Maar niemand in mijn familie maakte zelf muziek. Pieter (Bruurs, de drummer van Equal Idiots, red.) en ik zijn ook echt oldskool begonnen, al klungelend op zolder. Onze grote voorbeelden, nu zo’n tien jaar geleden, waren Kempense punkbands als Psycho 44 en The Priceduifkes. Laten we zeggen dat die dat gebrek aan een artistiek milieu ruimschoots goedmaakten.” (lacht)

Gloria, iedereen die ik ken die op een steinerschool heeft gezeten, heb ik altijd opvallend zelfverzekerd gevonden. Bent Van Looy bijvoorbeeld. Zelfs al vind ik dat hij er totaal naast zit in een discussie, toch zal hij rustig en zelfverzekerd zijn mening geven.

Gloria: “Steiner zet je al heel erg jong aan tot zelfreflectie. Bij iedere opdracht die je krijgt, moet je een voorwoord schrijven, en een nawoord. Zo leer je verwoorden hoe je iets gaat aanpakken, gaandeweg word je ook zekerder van je stuk. Ik heb een tijdje op een college gezeten, maar dat werkte niet voor mij. Een nummertje zijn in de klas, je waarde die enkel afhangt van hoe goed je je wiskundeformules kent, dat maakte mij heel onzeker. Terwijl ik neefjes heb die supergelukkig zijn op een streng college.

“Thibault, ben jij een steiner?”

Thibault: “Nee, ik heb op een katholieke school gezeten, gewoon dezelfde middelbare school als die van mijn vader en mijn twee broers. Er werd niet bijzonder nagedacht over die keuze, en ik heb er ook geen bijzondere klachten over. Maar ik voel nu al dat Gloria véél sterker in haar schoenen staat dan ik toen ik 19 was. Op die leeftijd hing ik nog wat tegen de toog van ons jeugdhuis, met een pint in mijn hand – verwikkeld in een of andere conversatie over The Priceduifkes.” (lacht)

Gloria: “Maar ik ben ook nog maar 19, hè. Ik heb juist het gevoel dat ik nog niet veel gewoon ben, in vergelijking met jou. Jij hebt een succesvolle band, én je hebt die succesvol weten te combineren met universitaire studies (Christiaensen heeft een masterdiploma meertalige bedrijfscommunicatie op zak, red.). Ik ben me zelfs al vergeten in te schrijven voor mijn tweede jaar grafisch ontwerp aan het KASK. Gênant verhaal. Ik had tot eind november om me in te schrijven, volgde chill de lessen, en toen was het ineens 1 december en was ik te laat. Ik studeer nu dus even niks. Maar ik teken nog veel, en ik ben niet van plan om te stoppen met studeren.

“Het is ook niet uit kwade wil dat ik zulke dingen voorheb, ik ben gewoon enorm vergeetachtig. Als ik iets leuks zie, ga ik daar meteen op af. ‘Misschien moet ik leren kleien!’ ‘Of nee, gitaar spelen!’ En dan ben ik het vorige alweer vergeten.”

In volle pandemie zijn jullie allebei uit het ouderlijk huis getrokken en zelfstandig gaan wonen. Een zegening, of juist een tegenvaller?

Thibault: “Letterlijk het weekend van de lockdown in maart zijn mijn vriendin Robine en ik gaan samenwonen. Met niks meer dan een bed, een tafel en een zetel zaten we daar, en toen ging het land op slot. En een tv, nogal een geluk dat we die hadden. Intussen is het ingericht geraakt, met kasten en zo. (lacht) Veel mensen vroegen ons al of de combinatie lockdown en voor het eerst samenwonen geen moeilijke was, maar we hebben dit al moeiteloos doorgesparteld. Na vijf jaar samen keken we er ook wel naar uit om samen te wonen. Bovendien heb ik de voorbije maanden een huishouden leren bijeenhouden. Al is mijn lief wel degene die de boel écht recht houdt thuis. Maar mag ik toch zeggen dat ik degene ben die de afwas doet? (lacht) Of telt dat niet mee qua feministische vibe?”

Gloria: “Haha! Goed! Ik was in 2019 al op kot gegaan in Gent. Sinds augustus woon ik er écht alleen, in een studio. Ik ga nog weleens langs bij mijn ouders, maar al mijn spulletjes staan in mijn studio. Toen ik mijn toiletzak in de badkamer neerzette, was dat voor het eerst met het gevoel: ‘Oké, die mag hier nu blijven staan’. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was, ik ben opgegroeid in co-ouderschap. Ieder co-ouderschapkind kent dat: heel je jeugd staat in het teken van met je koffer zeulen.”

Je eigen stekje is dan misschien voor het eerst in je leven écht thuiskomen?

Gloria: “Ja. Al merk ik wel dat ik nog altijd die neiging heb om altijd overal mijn toiletzak mee naartoe te nemen.

“Het was natuurlijk wel een beetje lame om juist nu alleen te gaan wonen, ik zat meteen ook echt alléén. Ik ben verhuisd in de zomervakantie, toen je wekelijks nog een bubbel van vijftien personen mocht hebben. ‘Hoho, dat wordt feesten in Gent in september!’ Niet dus. Maar ik heb intussen mijn draai gevonden in dat alleen zijn thuis. Ik zet me aan mijn tekentafel, en vergeet alles.”

Je tekeningen, die je op Instagram publiceert onder het pseudoniem Gloudvis, zijn donkerder en melancholischer dan men van je kleurrijke, flapuit-verschijning zou verwachten. Bén je melancholisch van aard?

Gloria: “Ik teken nooit blije mensen, nee. Als ik teken, word ik als vanzelf naar melancholie toegezogen. Niet dat ikzelf constant gebukt ga onder zwaarmoedige gedachten, maar het is wél wat ik zoek in films, boeken en muziek. Chet Baker is mijn all-time favourite artiest, bij hem hoor je die melancholie ook. In boeken als Drift van Bregje Hofstede of I.M. van Connie Palmen vind ik ze ook terug – hoe Palmen helemaal ten onder dreigt te gaan aan de dood van haar geliefde en zich verliest in de drank… Tristesse omarmen, opgezogen worden in de grote gevoelens van het leven: daarvoor dient kunst toch?”

Thibault: “Ahum, Equal Idiots is duidelijk níét opgericht om mensen Joy Division-gewijs te doen treuren. Zolang ze met pinten smijten, zijn wij al geslaagd in onze opzet. Sinds ik op mijn veertiende de film Control van Anton Corbijn zag, ben ik trouwens een grote fan van Joy Division. Maar die band is voor mij juist energie, goeie postpunk, volle bak gaan. Ik heb me nooit geïdentificeerd met het getormenteerde van een Ian Curtis (frontman van de groep die zichzelf verhing, red.), dat zit gewoon niet in mijn karakter.”

Wat blijkbaar ook niet in je karakter zit, is goed kunnen omgaan met onzekerheid.

Thibault: “Nee, dat heeft deze periode me al geleerd. We hadden met Equal Idiots een album uit, en toen sloeg deze pandemie toe. Al het geld, al de tijd die je in zo’n plaat hebt gestoken, zie je ineens door je vingers glippen. Terwijl ik zo had uitgekeken om te gaan spelen, en alles terug te verdienen. Oké, alle muzikanten zitten in dat schuitje, dat weet ik wel…”

En de keuze voor het muzikantenbestaan is op zich al onzeker, niet?

Thibault: “Ja, maar zelfs toen we met Equal Idiots in 2016 De nieuwe lichting wonnen, was ik vastbesloten een diploma te halen. En ik heb als freelancer altijd jobs gezocht naast de groep: bij StuBru en bij productiehuizen, als redacteur. Dat is altijd rond projecten werken. Er was net zo’n project afgelopen toen corona toesloeg. Vrienden zeiden me: ‘Je bent al jaren zo hard aan het werk. Ontspan nu wat.’ Maar ik was alleen maar aan het denken: ‘Ik moet werk zoeken.’ Ik heb structuur nodig. Of op z’n minst houvast, je agenda openslaan en zien: ’Ha, de toekomst brengt me dit.’ Met de ochtend van StuBru heb ik voor de eerste keer in mijn leven een halfjaar werkzekerheid; ik ben daar écht blij mee.”

Boe aan de boomers

Het favoriete StuBru-moment van ondergetekende de afgelopen jaren? Met voorsprong die autorit over een snelweg op een zondagavond, met plots de geweldige, van tienerangst doordrongen single ‘I’m Eighteen’ van Alice Cooper uit 1970 op de zender – een keuze van Thibault Christiaensen, in zijn toenmalige programma Rock & ros.

Behalve de ochtendshow heb je op StuBru nu ook de podcast Thank you, boomer. Daarin laat je een bekende fan van pakweg Bob Dylan uitleggen wat er zo goed is aan diens muziek. Gezien je liefde voor Alice Cooper: ben je ondanks je 25 lentes niet zélf een boomer?

Thibault: “Natuurlijk. Heel veel mensen werden ambetant bij de aankondiging van de podcast. ‘Thibault vindt Bob Dylan slecht! Schande!’ Maar zo zit het niet in elkaar. Bob Dylan is legendarisch, alleen snap ik het nog niet. En ik wil het leren snappen, dus laat ik fans – in het geval van Dylan was dat Vincent Byloo – vertellen wat er zo goed is aan de muziek van hun idool.”

Gloria: “Thibault, als je ooit iemand nodig hebt om Blondie of Doe Maar te komen verdedigen: call me! Doe Maar is de allereerste groep ooit die ik heb gezien op Werchter (in 2008, op Werchter Boutique, red.), en een paar jaar later namen mijn ouders me weer mee naar de wei voor Blondie (TW Classic 2013, red.). Ja, ik weet het, mijn ouders hebben me verwend. Living the boomer life.

“Ach, er wordt altijd zo gekakt op boomers. Thank you, boomer is eens lief voor hen, en daar ben ik blij om. Als mijn generatie nog maar het woord ‘boomer’ hoort, denken we aan 70-jarige witte mannen die op Facebook tekeergaan tegen jongeren in termen als de ‘pampergeneratie’.”

Je doelt nu op de mensen die je vorig jaar in november aanstellerij verweten, omdat je op Instagram een huilfoto van jezelf had gepost met daaronder een tekstje hoe je deze hele pandemie ‘kak’ en ‘kut’ vindt voor je leeftijdgenoten en jezelf.

Gloria: “Er zijn toen heel veel mensen, vooral ouderen, boos geworden. Ik begrijp dat: voorgaande generaties mochten vroeger nooit over hun problemen praten aan tafel. En ja, iederéén voelt zich nu slecht, van 8 tot 80. Maar is dat niet de kunst? Van een ander zijn recht op verdriet niet te ontzeggen, ook al vind je zélf dat jouw verdriet of jouw problemen véél groter zijn?

“Ik had nooit gedacht dat dat zo zou ontploffen. Toen ik opstond en dat ineens all over the place was, heb ik meteen Facebook en Twitter Apps van mijn telefoon gegooid. (zucht) Als ik me nu slecht zou willen voelen, zou ik daardoor moeten scrollen. Ik doe het bewust nog altijd niet.”

Thibault: “Ik vond het alleen maar goed wat Gloria daar deed. Al moet ik toegeven dat ik je post pas opmerkte door alle negativiteit errond. Toen dacht ik toch: in wat voor een verzuurde wereld zijn wij eigenlijk beland?”

Gloria: “Mensen zijn zo snel kwaad tegenwoordig. Maar dat ligt ook aan de media, die het wij-zij-gevoel graag oppoken met sensationele koppen, clickbait. Ik postte dat Instagrambericht hierom: ik zag vrienden één voor één door het ijs zakken. Ze vonden de fut niet meer om zich nog op te maken voor betere tijden. En ik dacht ook aan mijn publiek van jonge Ketnetters. Het enige wat ik tegen iedereen wilde zeggen was: ‘Hey, het is normaal als het niet zo goed gaat. Ik voel me ook slecht.’ En niet: ‘Hallo, kan iedereen mij komen helpen? Want ik voel mij zo slééécht.’ Ik wilde gewoon de conversatie opstarten.”

Zie je intussen, nu we weer een paar maanden verder zijn, ook daadwerkelijk een nieuwe openheid?

Gloria: “Ben ik naïef? Zie ik het te rooskleurig? Ik heb in ieder geval het gevoel dat meer mensen nu eerlijk posten op Instagram. Superveel kinderen in mijn DM’s vertellen me ook nog steeds: ‘Gloria, ik vind dat ook zo moeilijk, zeggen: ‘Het gaat niet goed’. Ik denk dat we er wel komen. We kunnen een sterke community vormen. Al is Instagram natuurlijk ook de plek waar de Kardashians en pushreclames voor afslankende thee jonge meisjes juist onzekerheden aanpraten. Instagram blijft superdubbel. Maar er is ook steeds meer plaats voor mensen die hun shit bespreekbaar maken, en hun slechte huid posten, hun vetrollen of littekens. Dat is zo belangrijk.”

Het was pas toen ik de beelden van de universiteitsexamens in Flanders Expo zag, dat ik besefte: voor eerstejaars is dit de eerste keer dat ze hun medestudenten in levenden lijve zien. Op het examen, in een expohal.

Gloria: “Ik ben oprecht blij dat ik mijn eerste jaar al achter de rug heb. Het is ook niet al ‘#knaldrang’ dat de jeugd typeert hè, dat is weer zo’n cliché: dat we allemaal fuifbeesten zijn. Stel je voor dat je heel je middelbaar gepest werd, en dat je zo uitkeek naar het hoger, om met een schone lei te kunnen beginnen, om nieuwe mensen te leren kennen.”

Thibault: “Ik ben vorige week nog gaan wandelen met vrienden, ex-studiegenoten die ik heb leren kennen in de tweede week van het allereerste jaar aan de unief. Door elkaar aan te spreken in de aula, omdat we niemand kenden. En dat zijn vrienden voor het leven geworden, hè.”

Gloria, jij maakte al in je eerste avond bij Sander & Gloria een statement: ‘Hallo iedereen, ik ben geen sidekick. Wij zijn een duo.’

Gloria: “Een inside joke. Ik had al eens een weekje radio gemaakt met Sander, toen had hij al grappend geprobeerd me wat op mijn ongemak te brengen. Ik lapte hem dat grapje terug: ‘Sander, we zijn nu equal, pas maar op’.”

Heb je het gevoel dat je als meisje alles kunt verwezenlijken wat je maar wilt?

Gloria: “Ja. Er zijn natuurlijk fysieke verschillen tussen man en vrouw. Ik zal altijd slechter in gewichtheffen zijn dan een man. Maar ik heb nog nooit het gevoel gehad: ik moet nu gaan afwassen, want ik ben een vrouw.”

Thibault: “Mag ik nog eens opwerpen dat ik thuis de afwas doe?” (lacht)

Gloria: “Ik ben eigenlijk heel blij met mijn opvoeding. Er is me nooit wijsgemaakt dat ik dit of dat niet mag of kan omdat ik een meisje ben. Maar er is me evenzeer niet ingepeperd dat ik ‘een sterke vrouw’ moet zijn. Nee, gewoon normaal doen.

“En als wij dan toch zoveel boomers boos maken, is dat misschien wel een teken dat er veel aan het veranderen is. Mijn achtjarige zusje Alice komt – ook via sociale media – volop in aanraking met begrippen als ‘gendergelijkheid’ en ‘lgbtq-community’. Zij praat daar zo gewoon over… Ik vroeg haar eens al dollend op welk personage uit #LikeMe (Vlaamse muzikale jeugdserie, red.) ze een crush had, en ze antwoordde: ‘Op Caro’. En iemand anders zei: ‘Wat maakt het uit of je verliefd bent op een jongen of een meisje?’ Dat maakte me zo blij. Ik kon alleen maar denken: this girl. Wat ik daar vooral zo positief aan vind, is dat ik die woorden niet in haar mond heb gelegd. Ik heb haar zelfs niks uitgelegd. Nee, mijn zusje en haar klasgenootjes hebben dat zélf allemaal ergens opgepikt.”

Je bent single, maar Tinder zou niks voor jou zijn?

Gloria: “Ik heb genoeg vriendinnen voor wie het werkt. Maar het intrigeert me gewoon niet. Liefde is superfijn. Ik ben ook een romantische ziel. Maar ik zit heus niet alleen in mijn studio te treuren van (zielig stemmetje) ‘Wanneer komt nu de liefde?’ Wat komt, komt.”

Thibault: “Ik heb mijn vriendin leren kennen via sociale media. Hoe gaat dat? Je wint De nieuwe lichting. Mensen beginnen je te volgen. Dan zit daar plots een volgverzoek van een knappe griet tussen, die je ook een vriendschapsverzoek stuurt. Met een glaasje te veel op stuur je die dan een berichtje, en van het een komt het ander. Ik ken intussen ook genoeg mensen die elkaar via Tinder hebben leren kennen en al jaren samen zijn. Mensen die er niet in geloven: geef het misschien toch een kans? Al blijft het natuurlijk wel wat een vleeskeuring.”

Gloria: “Nee, ik hoef het niet, zo’n app. Daarom mis ik het op café gaan zo. Op de Oude Markt van Leuven een groep mensen leren kennen en met hen naar het volgende café trekken, toevalligheden, spontaniteit: dat is wat ik nu het meeste mis. En dat is wat ik zelf nu volop ontdek aan radio maken: hoe spontaan dat medium is. De zoveelste romcom op Netflix, dat is vlak, op voorhand opgenomen. Maar radio, dat gebeurt allemaal live op het moment dat je aan het luisteren bent. Dat heb ik pas beseft toen ik zelf achter die microfoon ging zitten.”

Bijzondere tijd dan toch om radio te mogen maken, en een béétje van die toevalligheden en spontaniteit tot in onze studeerkamers te kunnen brengen, niet?

Gloria: “Ik beeld me veel blokkende studenten in die luisteren, ja. Maar evengoed truckchauffeurs, want er lopen weleens foto’s binnen van mensen die in het donker bieten of zo op een wagen aan het laden zijn. Cool.

“En diep van binnen hoop ik dat wel: dat er zich toch íémand minder alleen voelt door wat ik doe. Eigenlijk is dat supermooi hè: je zit daar echt voor de luisteraar.”

Michèle Cuvelier, met sidekick Thibault Christiaensen, elke ochtend van 6 tot 9. Sander & Gloria, dagelijks van 21u tot middernacht.