Vandaag finale in Koers zkt. Vrouw: wie van deze tien krijgt een profcontract?

Een meter zestig groot is ze. “En dan lieg ik misschien nog een centimeter.” Maar de 1.163 watt die ze bij de testen voor Koers zkt. Vrouw uit de billen stampte, deden de aanwezige experts haast luidop over een carrière op de wielerpiste dromen. En zeggen dat Valerie Jenaer voor corona nog nooit op een koersfiets zat.

Tussen twee rondjes op het veldritparcours van Ruddervoorde loopt Valerie Jenaer druk bellend in het rond. “Net een project opgestart, ik moest eigenlijk aan het werk zijn”, lacht de felle Limburgse. “Maar hé, die fietscarrière, ‘t is nu of nooit.” Valerie ruilde een job in finance in voor een baan op de werf. Ze is projectopvolger voor een constructiebedrijf. Een sprong in het onbekende, daar houdt ze wel van.

Het is met haar deelname aan deze wielertalentenjacht niet anders. Valerie is eigenlijk ijshockeyster. Ze speelde jarenlang in eerste divisie bij, jawel, de heren. Later werd ze topschutter bij de nationale ploeg, ging ze roeien en draaide ze ook een tijdje mee met de Belgian Bullets, onze nationale bobsleeploeg. Pas in de lockdown kwam ze via via op de fiets terecht. “Bij de wielertoeristen van Kadans in Borgloon. Inclusief de nodige Kwaremontjes. (lacht) Maar goed, ik pikte meteen in bij de groep die gemiddeld 30 kilometer per uur rijdt en niet veel later liet ik me overhalen een licentie aan te vragen. Ik won in september in Zolder mijn eerste koers. Daar leek wel iets in te zitten, in dat fietsen.”

En of er wat in die benen zit. De proef op de wattbike vorige week sloeg de trainers met verstomming. 1.163 watt, 15 seconden lang, trapte Valerie. Goed 16 watt per kilogram. “Ik stapte van die fiets en iedereen begon daar te lachen. De ogen van de pistecoach van Cycling Vlaanderen die erbij stond, blonken. Ik weet, voor een wielercarrière moeten er nog een paar kilo’s af en een ronderenner zal ik nooit worden. Wie weet is de piste wel iets voor mij? Ik wil heel graag op zoek naar een tak van het wielrennen waar mijn lichaamssamenstelling het best bij past.”

Valerie wil het kost wat kost maken. “Ik ben 25 jaar, ik wil nu niets meer aan het toeval overlaten. Een Wolfpack 2.0 met alleen maar vrouwen? Laat maar komen.”

Ze mag dan wel onderzoek doen naar blessures gelinkt aan springsporten - “daar komen patellapeesletsels vaak voor, mijn specialiteit” - met volleybal en basketbal heeft Camilla hoegenaamd weinig. Geef haar maar ‘n fiets.

Niet dat Camilla als klein meisje al aan wielrennen verslingerd was. Lopen, dat was haar ding. 800 meter, 1.500, veldlopen. Het was een blessure op haar achttiende die haar uiteindelijk op de fiets dwong. Ondertussen maalt ze vlot 10.000 kilometer per jaar. Een stevig programma, zo naast haar dagelijkse agenda. “Ik geef halftijds les aan studenten, doe halftijds onderzoek naar blessures voor mijn doctoraat. Tijdens die drukke januarimaand waarin we 40 trainingsuren bijeen moesten fietsen, had ik ook nog eens examens af te nemen”, vertelt Camilla. “Fietstrainingen werk ik over de middag af, tijdens de lunchpauze. Al een geluk dat ik een goede planner ben.”

In volle voorbereiding op de Winterspelen zag Daphne plots alle ijspistes de deuren sluiten door het coronavirus. Ze probeerde het nog, op en af van Ardooie naar Hasselt waar nog één piste open bleef. Gekkenwerk en dus tijd voor een alternatief. Misschien zit een tweede topsportcarrière, deze keer als wielrenster, er wel in?

“Die veertig trainingsuren die we voor onze selectie moesten vergaren, haspelde ik vlot af”, vertelt Daphne, die pas op haar achttiende voor het eerst de shorttrackijzers aanbond, maar vijf jaar later al aan de start van een wereldbeker stond als lid van de nationale aflossingsploeg. “En op de bijkomende loop- en uithoudingsproeven vorige week scoorde ik het beste van alle meisjes. Alleen dat veld... (lacht) Dat is een ander paar mouwen.”

Daphne combineert haar topsport met een job in het bedrijf van haar vriend en met een eigen glamping. “Als het niks wordt? Dan vind ik wel weer een alternatief. De honger om ergens goed in te zijn, is nog te groot.”

Cato Cassiers (22) uit Avelgem verdiende eerder haar strepen in triatlon. Ze werd vierde in haar eerste koers. 

Jana Dobbelaere (25) uit Gent doet al aan veldrijden, maar combineert dat vandaag nog met een voltijdse job.

Barbara van Lathem (33) uit Brussel is de oudste van de groep. Ze beklom de Kilimanjaro met de mountainbike. 

Ennia Ballardini (27) is een verpleegkundige uit Ranst. Ze heeft er al een carrière als softballer opzitten, waar ze als kapitein de nationale ploeg aanvoerde. 

Lynn Wauters (32) uit Arendonk werkt in een logistiek bedrijf in de retail. Ze zit pas twee jaar op de fiets en speelde eerder voetbal in tweede nationale. 

Audrey de Keersmaeker (21) uit Borgerhout was nationale top in het zwemmen en doet ook aan gewichtheffen. Toen dat door corona niet kon, koos ze voor de fiets.

Lisa Isebaert (20) maakte tijdens de eerste opnamedag van Koers zkt. Vrouw nog snel een examen in haar mobilhome. Ze studeert kinesitherapie. Lisa doet triatlon, duatlon en veldlopen.