Al 6.500 mensen gestorven in Qatar bij voorbereiding wereldkampioenschap voetbal

In 2010 raakte bekend dat Qatar in 2022 het wereldkampioenschap voetbal mocht organiseren. Sindsdien investeerde het land in zeven nieuwe stadions, een nieuwe luchthaven en in verschillende wegen en hotels. Voor deze projecten werden goedkope werkkrachten uit India, Pakistan, Nepal, Bangladesh en Sri Lanka aangenomen.

Uit overheidsdocumenten blijkt nu dat er opvallend veel van deze werkkrachten stierven. Iedere week kwamen sinds de start van de werken in Qatar in 2011 gemiddeld zo’n 12 mensen om tijdens hun werk. Dat brengt het totaal nu op 6.500 doden. Het cijfer zou volgens The Guardian nog hoger liggen, aangezien er bijvoorbeeld geen werknemers uit de Filipijnen zijn meegerekend. Ook sterfgevallen uit de laatste maanden van 2020 zijn niet verwerkt in het onderzoek.

Volgens het organiserend comité van het wereldkampioenschap zouden er ‘slechts’ 37 doden zijn, die te maken hebben met de bouw van een WK-stadion. Daarvan zouden er zelfs 34 niet werkgerelateerd zijn. Deskundigen trekken die cijfers sterk in twijfel, zeker omdat Qatar iemand die ineenstort op een werf niet beschouwt als een werkgerelateerde dode. 

Het land blijft ook vaag over de omstandigheden van het overlijden. Neem nu de 43-jarige Madhu Bollapally, een Indiase man die een ‘natuurlijke dood’ stierf tijdens het werken. Hij was perfect gezond en werd dood teruggevonden op de vloer van de slaapzaal. Volgens de overheid overleed hij aan hartfalen, iets wat nooit officieel is onderzocht door een autopsie. Dit gebeurt regelmatig, zo’n 80 procent van de Indiase werknemers zou bijvoorbeeld omgekomen zijn door een ‘natuurlijke dood’.

Qatar vindt dit echter niet verdacht: “Het sterftecijfer onder deze gemeenschappen ligt binnen het verwachte bereik voor de omvang en demografie van de bevolking. Elk verloren leven is echter een tragedie, en alles wordt in het werk gesteld om te proberen elke dood in ons land te voorkomen”, reageert het land in The Guardian.

De families van omgekomen werknemers blijven vaak verwoest achter in het thuisland. Ze blijven met veel vragen zitten, zijn hun belangrijkste kostwinner kwijt en krijgen niet gemakkelijk een compensatie voor de dood van hun geliefde.