Het cynische aan dit verhaal is dat Paul Furlan door Elio Di Rupo naar voren werd geschoven als vernieuwer toen de PS goed tien jaar geleden getroffen werd door de vele affaires in Charleroi. Nu moet hij zelf opstappen door een gelijkaardig schandaal. We vrezen dat hij niet de laatste zal zijn zolang de PS het voor het zeggen blijft hebben in Wallonië en er vasthoudt aan haar politiek van een door de overheid gestuurde economie. Dat betekent immers veel intercommunales en nog meer politieke benoemingen. Binnen de kortste keren zal er opnieuw een sfeer zijn van ons kent ons, zelfbediening en vriendendiensten.

Het is nu uitkijken naar wat dit geeft bij de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar en de parlementsverkiezingen in 2019. We moeten opletten voor te snelle conclusies. We herinneren ons het Agusta-schandaal. De sp.a zou daarvoor afgestraft worden, daar was iedereen van overtuigd. Maar met de campagne dat de sp.a borg staat voor onze sociale zekerheid, wist Louis Tobback het tij te keren en ging de sp.a zelfs licht vooruit. Toch mogen we aannemen dat de PS hiervoor zal boeten, zoals het dat deed na de schandalen in Charleroi. Vooral de PVDA-PTB kan hiervan profiteren. De partij heeft de wind in de zeilen en met de immens populaire Raoul Hedebouw een ongelooflijke troef in handen.

Een fors verlies van de PS kan/zal het einde betekenen van Elio Di Rupo. Het opent ook perspectieven op een andere coalitie in Franstalig België, eventueel zelfs zonder de PS. Al zal dat mathematisch gesproken niet zo gemakkelijk zijn indien men ook de PVDA-PTB nog een tijdje in de oppositie wil houden. Een andere coalitie in Wallonië en Brussel opent dan weer perspectieven op een andere coalitie op federaal niveau. We gokken nu al op een klassieke tripartite met Wouter Beke als eerste minister. Tenzij Bart De Wever er nog maar eens in slaagt om zichzelf te overtreffen en de N-VA – om het op zijn Belgisch te zeggen – “incontournable” maakt.