Boef in nieuwe documentaire: ‘Geld is enorm belangrijk voor mij. Maar het is ook de duivel’

Sofiane Boussaadia, alias Boef, is sowieso al een jaar of vijf onvoorstelbaar populair bij de jeugd. De clips van ‘Habiba’, ‘Tout est bon’ en ‘Sofiane’ zijn goed voor een slordige honderd miljoen views, en lang voor zijn 28ste mocht Boussaadia zich al miljonair noemen na een voorschot van 2,5 miljoen euro bij Sony. Maar wanneer je die glanslaag wegkrabt, was het zicht lange tijd niet zo fraai. De rapper maakte immers ook dubieuze furore als treitervlogger. Niet zelden was de arm der wet daarbij kop van Jut. Verder waren er schimmige verhalen over afpersing, opruiing en diefstal met geweld. En dan moest het explosieve ‘kech’-incident nog volgen. Enkele jonge vrouwen waren zo aardig geweest om Boef op een avond in 2018 een lift te geven, maar achteraf werden ze op zijn Snapchat voor hoeren versleten. Want: “Wat doen jullie in een club met alcohol, korte rokjes, om acht uur ’s ochtends, met jongens?” 

Wanneer de manager van Boef ons belt om over zijn driedelige documentaire te spreken, stuurt hij nadrukkelijk aan op “een positief gesprek”. Alleen al om die reden zou je de openingsvraag met de twee voeten vooruit willen inzetten. Maar we doen het doelbewust niet. Koudwatervrees? Nee, joh. Na het bekijken van Gewoon Boef zal u allicht ook met andere ogen kijken naar de rapper. Rechtvaardigen doet hij zijn wangedrag ook niet, hooguit hoopt hij dat de kijker een beter inzicht in hem krijgt.

Vrouwenhater

Al zou Boef enige vijandigheid nu ook weer niet zo vreemd vinden: “In België hebben jullie die kechstommiteit nog niet vergeven, dat weet ik. Voor velen ben ik daar een mafkees. Een vrouwenhater die niet spoort. En ik begrijp donders goed waarom iemand dat zou denken. Maar in Nederland is dat beeld intussen bijgesteld. Wie me daar zo’n beetje volgt in de media, ziet dat mijn jeugdige woede is verdwenen. Op mijn 21ste was ik boos op de wereld. Op mezelf. Ik had als kind al heel lange tenen en een kort lontje, zei mijn pleegvader weleens. Maar dat lontje wordt gelukkig steeds langer.”

Binnen het jaar na zijn doorbraak in 2015 behoorde Boef al tot de populairste rappers van Nederland na Lil’ Kleine en Ronnie Flex van ‘Drank en Drugs’. Een jaar later ontplofte ‘Habiba’ en was het hek van de dam. “Ik was toen nog te onvolwassen om een rolmodel te kunnen zijn. Mijn persoonlijkheid was niet voldoende ontwikkeld. Een jochie dat ineens beroemd wordt, staat er niet bij stil dat hij een soort voorbeeldfunctie voor zijn fans moet hebben. Ik stond er alleszins geen seconde bij stil. Maar ik hield wel de hele tijd een camera op mijn gezicht gericht, om mijn leven in vlogs te delen met de rest van de wereld. Maakte niet uit of dat verhaal positief of negatief was. Ineens zag ik die camera ook als mijn wapen. Om de politie te filmen, bijvoorbeeld, die het sowieso dagelijks op me gemunt had. Maar op den duur keerde dat wapen zich ook tegen mij. Ik schaam me voor een aantal zaken uit het verleden, al heb ik ook weer niet zo veel spijt van die zondes. Het toonde een waarachtig beeld van wie ik toen was. En het heeft me ook véél succes bezorgd. (lacht) Alle negatieve aandacht die ik heb gekregen, heb ik omgezet in hype.”

Reputatieschade

In de openhartige, soms zelf rauwe documentairereeks is de camera geen wapen. Al missen de beelden zelden doel. In Nederland werd de docu binnen de 24 uur een recordaantal keer bekeken op Videoland. En warm onthaald door de pers. De controversiële artiest put zich niet uit in holle excuses. Evenmin probeert hij dwangmatig sympathie op te wekken om reputatieschade te herstellen. Wel toont hij zich iemand met talenten en mankementen (én centen, zoals ook overvloedig getoond wordt). Boef pendelt tussen succes en exces, maar ook tussen een overduidelijk jeugdtrauma en een luide zucht naar eenvoudig gezinsgeluk. 

Regisseur Olivier S. Garcia volgde de rapper acht maanden lang, en spaarde zijn protagonist niet in de montage. Je ziet Boef bloed kotsen boven het porselein na een bender van vier dagen. Wanneer hij over zijn getroebleerde kinderjaren praat, verandert hij dan weer in een nerveuze kettingroker bij wie de pijn van zijn gezicht af te lezen is. Even schrijnend: “Toen mijn Schotse pleegmoeder kanker kreeg en op haar sterfbed lag, zat ik als zestienjarige jongen in jeugddetentie. Ik kreeg verlof van vijf dagen omdat ze terminaal ziek was. Ze woog nog dertig kilo. Ik heb de hele tijd aan haar bed doorgebracht. Huilend zei ze me: ‘Soof, maak alsjeblieft iets van je leven.’” 

Dat moment vormt duidelijk een kantelpunt in zijn leven. De volgende jaren probeert hij galg en rad te vermijden, maar focust hij zich op zijn carrière, die als een scudraket ontsteekt. Ook dat internationale succesverhaal wordt gedocumenteerd in Gewoon Boef. Spoiler alert: er is in die periode niet zo vaak iets Gewoon aan het leven van Boef.

Bewijs in steen

Heel erg diep gaat hij dan weer niet in op zijn “struggles”, zoals hij ze zelf noemt. Maar vaak spreken de beelden al boekdelen: close-ups waarin je een kwetsbaar jongetje ziet, en niet de bad boy. Vertrouwde hij zijn filmende compagnon de route dan zo goed? “In het begin verliep het contact met Olivier erg stroef. Onze karakters botsten. Na een week wilde ik er zelfs mee kappen. Ook al omdat ik nieuwe mensen sowieso moeilijk vertrouw. Wanneer je als kind een beschadigde jeugd hebt gehad, en in de steek gelaten werd, dan hou je daar later altijd wel iets aan over. Bij mij is dat een bindingsstoornis.”

Boef werd geboren in de banlieues van Parijs. Zijn Algerijnse vader, die op dat ogenblik illegaal in Frankrijk verbleef, leerde hij pas kennen als volwassene. Tijdens zijn kinderjaren moest die namelijk acht jaar zitten voor een overval. Daarna keek hij niet meer om naar moeder of kind. Sofianes moeder worstelde op haar beurt dan weer met een heroïneverslaving. Toen de vierjarige jongen tuberculose kreeg, werd hij ondergebracht bij een pleeggezin in Nederland. Voor zijn twaalf jaar verhuisde hij voortdurend, omdat zijn pleegvader werkte op booreilanden. “Dat reizen was wel spannend, omdat ik steeds nieuwe vriendjes maakte. Maar wanneer ik gewend raakte aan die nieuwe omgeving, moesten we weer weg. Dat hakte er op den duur echt in. Misschien verklaart dat inderdaad de aankoop van mijn nieuwe villa, die je in de documentaire ziet. In zo’n mooi, groot huis kan ik me eindelijk settelen. Al zie ik het eerst en vooral als een bewijs in steen dat ik het toch maar mooi heb geflikt, mijn succes.”

Money en fam

“Alles voor de money, maar de fam die gaat first”, klinkt het in Boefs meest recente release ‘Quarantaine Sessie #3'. Dat is ook zo’n beetje de onderliggende gedachte in de documentaire. Boef knikt: “Geld is enorm belangrijk voor mij. Maar het is ook de duivel, weet ik intussen. Vroeger dacht ik dat geluk zou volgen op geld. Niet, dus. Als ik het allemaal ergens om zou moeten doen, dan is het voor mijn familie. Daar gaat mijn geluksgraad mee omhoog. Henk, mijn stiefvader, heb ik zo hoog zitten, dat ik hem financieel helemaal zorgeloos wil maken. Ook mijn natuurlijke vader help ik waar het kan. Al heb ik met hem geen band, zoals je duidelijk kan zien in de afleveringen. Maar zonder hem zou ik niet bestaan. Daarom heb ik veel respect voor hem. Voor zijn keuzes niet. Om die reden kan ik niet ineens doen alsof er niets gebeurd is. Vergeten kan ik het nooit. Vergeven wel. Ik weet dat hij zijn leven zelf ook wel anders gewild zou hebben.”

Of het makkelijker valt om appreciatie uit te drukken in materiële steun dan emotionele? In de docu overlaadt hij zijn stiefvader met geschenken, en de feestjes met zijn vrienden lijkt ook hij te sponsoren. Toch denkt hij daar anders over. “Bezittingen zijn ook niet alleenzaligmakend. Tussen Henk en mij gaat het veel dieper dan geld. Maar laten we eerlijk zijn: 200 miljoen op de bank maakt je leven toch iets makkelijker dan een karige uitkering.” 

Voeder de media niet

Ondanks zijn turbulente parcours heeft hij er nooit aan gedacht om een psycholoog of therapie op te zoeken: “Al die jaren heb ik een schild opgebouwd voor de buitenwereld. Dat heeft me mentaal ijzersterk gemaakt. Ik ben mijn eigen psycholoog achter de microfoon: daar ventileer ik mijn woede, maar daar komen ook de mooie liedjes uit. Die kwaadheid zal er misschien nooit helemaal uitgaan, maar het is niet meer zoals vroeger. Toen ontstak ik in woede over elk krantenartikel, vond ik niets eerlijk wat geschreven of gezegd werd. Ik kan me er nu niet meer druk over maken. Het heeft een tijd geduurd voor ik er achter kwam dat het een heel zakelijke wereld is: hoe méér clicks, hoe meer het de uitgevers opbrengt. En ik snap dat mensen sneller klikken op nieuws over iemand met wie het slecht gaat. Zelf lees ik ook liever hoe iets kapotgaat, dan hoe de bloemetjes worden buitengezet. Alleen is het beter dat jij dan zelf het onderwerp niet bent.” (lacht) 

“Daarom voeder ik die media niet meer. Vroeger deelde ik alle details, ook die uit mijn liefdesleven. Maar ook op dat vlak heb ik wel geleerd dat je zaken als privégeluk best zo min mogelijk laat zien. Iedereen heeft anders een mening over je, en ik kan de energie niet meer opbrengen om die opinie weer te veranderen. Hou je van me? Prima. Moet je me niet? Ook prima. Vind je me een mafkees? Ik zal er niet minder om slapen.” 

Vanaf woensdag (31/3) kan je de volledige documentaire Gewoon Boef bekijken op Streamz en Streamz+.