Sardonisch grijnzen met ‘Janssen & Janssen’, bij wie revolutie weer een optie is

Waar zijn ze, de radiopresentatoren wier programma je onder geen beding wil missen, zelfs niet als je er poedelnaakt voor door een mijnenveld zou moeten hossen terwijl scherpschutters je wapperende cojones in hun vizier nemen? Waar zitten de radde tongen voor wie je wakker blijft in het holst van de nacht omdat ze uitzenden vanop een plek die voor zover jij weet Saturnus zou kunnen zijn? In welke bunker schuilen zij die koning, keizer en admiraal met een mitrailleurvuur van vitriool durven doorzeven? Waarheen verhuisde de lepe nar die weleens olijk de troon onderzeikt? Waar zit de meesterpresentator die geheel eloquent een opgestoken middelvinger in de bilspleet van het status quo ramt?

Op radiostation Willy, zo blijkt. En hij heeft zoonlief meegenomen want die had een lift naar de radiostudio nodig. Mja, dat de platenselectie van genoemde zoon exquise wordt genoemd in achterbuurten waar Ava Max slechts de naam is van de lokale superette en waar de onberekenbare tronies van Cleymans & Van Geel op Wanted-posters prijken, is mooi meegenomen. Straks dwingen we dat doetjesduo in een rendierenkostuum en jagen hen een willekeurig parkeerterrein op met hogedrukreinigers. Wie hen het eerst laat janken en hen hun verdere zangcarrière laat afzweren, wint een boekje kortingsbonnen van de Ava Max. Elk z’n hobby in deze verknipte coronatijden, quoi.

Woensdagnamiddag reserveert bovengetekende - u raadt het met één vinger in een harig veertigersneusgat - voor Janssen & Janssen, “het enige programma dat je dat bijzondere gevoel geeft alsof je dronken door een politiepaard wordt omvergelopen”, quote unquote Luc Janssen. Van Luc leerde ik in de jaren 90 dat je de boel op tijd en stond mag platbranden. Dat je de middelmaat ongestraft de rug mag toekeren. En dat melancholie niet gladgestoomd en suikerzoet hoeft te zijn. Aardedonker is minstens even pakkend. Aan de microfoon tackelde Luc schalks de patsers van de politiek en de door megalomanie aangevreten BV’s terwijl Atari Teenage Riot van jetje gaf. 

In Janssen & Janssen doen hij en zoon Eppo goed beschouwd aan postpunk. Niet alleen het muziekgenre. Bovenal de filosofie. Rip it up and start again, zoals muziekjournalist Simon Reynolds het zo fraai stelt in zijn gelijknamige boek over die stroming. Want voor Luc en Eppo is punk niet alleen The Fall en Dry Cleaning maar ook Little Simz en Dr.Octagon. Roeien tegen de stroom in, met verbeten blik. Lekker swaffelen tegen God en gebod aan. In Janssen & Janssen bliksemt het altijd. De aarde beeft er naar believen. En The Beatles heten er Sonic Youth.

Ik wens elke generatie haar Luc en Eppo toe. Noem hen gemakshalve een vaccin. Het remt psychisch verval af. Het doet je sardonisch grijnzen. Het fluistert dat revolutie een optie is. Het doet dromen.