Cool Europe versus Little Brittania: hoe het Eurovisiesongfestival een perfecte afspiegeling is van de tanende rol van het Verenigd Koninkrijk

Love it or hate it: Het Eurovisie Songfestival slaagt er telkens in om controverse te creëren en ook een politiek en economisch punt aan te tonen. De diversiteit en de onwaarschijnlijke creativiteit-sommigen zullen zeggen stupiditeit- van deze liedjeskermis zegt iets over het fascinerende experiment dat Europa is. De laatste plaats van Groot-Brittanië stond bovendien symbool voor Brexit.

Zero points from Ze jury

Het was pijnlijk dat de Britten geen enkel punt kregen en dit al voor de 2de keer op rij. Veel belangrijker is echter het feit dat hun verlies symbool staat voor de afscheiding van hun land van het dichtstbijzijnde continent, waar zij zoveel mee delen, van politieke structuren tot een gemeenschappelijke geschiedenis.

Het lijkt er stilaan op dat de Britten geen vrienden meer hebben op het continent en hun legendarische diplomatieke competenties hebben omgeruild voor een haantjesgedrag Trump waardig.

De gelijkenissen tussen de Europese Unie en het Eurovisiesongfestival

 Het festival werkt eigenlijk zoals de reële politiek in Europa, waar elk land permanent op zoek is om zijn eigen belangen te verdedigen door mini-allianties te bouwen. De Fransen waren dan ook zeer ontgoocheld dat ze geen punten van de Belgen hadden gekregen. Frankrijk en België zijn ook in de Europese Unie meestal twee handen op één buik als het om politieke beleidskeuzes gaat.

 Het festival staat ver van de pure machtsstrijd die China, Indië en de Verenigde Staten vandaag voeren. De grootmachten laten hun spierballen rollen elke keer als ze er een goede aanleiding voor vinden. In Europa én haar belangrijkste organisatie de Europese Unie werkt machtsvertoon contraproductief omdat kleine landen in veel gevallen evenveel stemrecht hebben.

Andere tijden

Het hoefde zo niet te zijn. Groot-Brittanië stond in 2012 op de top van de wereld in 2012. Hun economie boomde als nooit tevoren. In dat jaar groeide de Britse economie met 1.4% terwijl die van de Duitsers slechts groeide met 0.4%, de Franse met 0.3% en de Italiaanse zelfs daalde met 3%.

De Olympisch Spelen in 2012 – die ik zelf heb mogen meemaken – waren absoluut spectaculair en een schoolvoorbeeld van organisatie, diversiteit en een openheid naar de buitenwereld toe. Londen was verreweg de meest aantrekkelijke stad in de wereld geworden waar alle hipsters en briljante geesten naar toe trokken.

Tony Blair en Sebastian Coe kondigen in 2005 in Singapore de kandidatuur van Londen aan voor de organisatie van de Olympische Spelen 2012. (Foto: Sipa Press/ISOPIX)

Brexit dreigt het land te splijten

En toen kwam de Brexit die op punten gewonnen werd door de Brexiteers. Die bleven hameren op de gevaren van vrij verkeer van burgers uit de Europese Unie. De ironie wil nu dat het erop lijkt dat Brexit ook zal leiden tot het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk. De Schotten hebben zich echt voorgenomen om eruit te stappen. Alleen veel geld van de Britse regering kan de Schotse onafhankelijkheidsdrang nog een tijdje onderdrukken. 

Afbeelding met tekst

Automatisch gegenereerde beschrijving
De Griekse eerste minister Mitsotakis krijgt een uitstekend rapport van de Europese commissie ( The Economist)

Het moet gezegd dat de Europese Unie dit vandaag ook doet. Het noodfonds van 750 miljard euro – dat nu gebruikt wordt om de economie na de pandemie herop te bouwen – is een ongelooflijke stimulans voor de verdere integratie van de Europese Unie. De beste leerling vandaag is volgens The Economist het felgeplaagde Griekenland. De Grieken kunnen de beste dossiers voorleggen voor het bedrag dat zij mogen spenderen, een bewijs volgens de EU dat het mogelijk is om iedereen in de pas te laten lopen. Een beetje zoals met schoolkinderen. zoals een cartoon in het liberale Engelse zakenblad mooi weergeeft.

Een veldslag gewonnen maar de oorlog verloren

Niet alles is slecht gelopen na Brexit. De Brexiteers hebben één bewijsstuk dat aantoont dat de herwonnen vrijheid zal leiden tot grotere welvaart. De uitvoering van hun vaccinatiecampagne was een schoolvoorbeeld van snelheid en beslissingsvaardigheid, wat regeringen op het Europese continent niet klaarspeelden. Hier heeft de bureaucratie en vertragende rol gespeeld.

Dat heeft de Britse regering fantastisch gedaan, samen met de Verenigde Staten en Israël. Anderzijds heeft Boris Johnson ook een paar keer de bal misgeslagen door zeer traag te reageren bij de start van de pandemie, zoals Trump hem dit had voorgedaan, en ook nu hebben ze hun grenzen te laat gesloten voor terugkerende bewoners van Indische afkomst waardoor de Indische variant het eiland is binnengedrongen.

Zelf baas maar toch eigenlijk niet

Het harde werk staat hen nog te wachten. Zij moeten met de hele wereld afspraken maken en allianties bouwen. De gemakkelijkste landen, met name de Engelstalige vrienden uit het Commonwealth zouden normaliter ‘a piece of cake ‘moeten zijn. Australië is daar een mooi voorbeeld van. Alleen is er rond deze handelsovereenkomst al heel veel hommeles ontstaan met de Engelse boeren – vooral fervente Brexitstemmers.  Zij zien hun markt verdwijnen ten nadele van de Australische megalandbouwbedrijven die hen zullen doodknijpen. Nog erger is dat de Britten, hiervoor hun voedselstandaard moeten laten dalen. Deze standaarden werden vroeger – o ironie – verdedigd door de Europese Unie. Alleen moet Johnson door het stof om toch maar aan te tonen dat ‘Global Britain‘ een gigantisch succes zal worden. 

In de handen van Azië

Om toch maar een toekomst te bouwen uit deze onheilspellende situatie, ziet het er meer dan ooit naar uit dat de Britten zichzelf zullen uitverkopen aan de Aziaten en Londen onvermijdelijk de thuisbasis wordt van vele rijke Chinezen en Indiërs. Dat brengt zal op korte termijn zeker geld binnenbrengen, maar de Engelse soevereniteit dreigt daarmee meer dan ooit verschrompelen.  Met de Europese landen kon je nog onderhandelen. Met Xi Jinping en Modi zal de thee wat minder smaken. 


De auteur Xavier Verellen is actief in de Internet of Things industrie. Binnenkort komt zijn eerste boek Human Park uit.

Meer